Maarten Goethals blikt terug op 2022

Tradities zijn er om in ere te houden, en dus leggen we onze BRUZZ-medewerkers een aantal eindejaarsvragen voor. Vandaag: eindredacteur Maarten Goethals.

• The place to be in 2022?

Vogelenzang, het natuurgebied tussen de begraafplaats van Anderlecht en Erasmusziekenhuis. Heerlijke plek om te wandelen en vogels te spotten: patrijzen, groene spechten, torenvalkjes, en de grote gele kwikstaart (niet te verwarren met de gewone gele kwikstaart).

• Trend van het jaar?

Beleidsmakers zonder ruggengraat. Wat gejouw, vandalisme tegen verkeersversperringen, loze dreigementen en de burgemeesters van Anderlecht, Jette en Schaarbeek draaiden in no time onderdelen van Good Move terug. Even verbijsterend: minister-president Rudi Vervoort (PS) die, na de oproer, pleitte voor een ‘pauze’ in de uitrol van – godbetert – zijn eigen plannen. Beter was: de amokmaker boetes geven, laten opdraaien voor de schade, en voet bij stuk houden. Agressie en intimidatie kunnen nooit én mogen nooit een basis voor beleid vormen.

• Brusselaar/Brusselse van het jaar?

Alle vrijwilligers die zich inzetten waar de federale overheid in faalt: in het bijstaan en helpen van asielzoekers. In mijn ogen is dat laatste – het weigeren te voorzien van de broodnodige zorgen, in dit geval voor grote groepen van alleenstaande mannen – geen kwestie van niet kunnen, maar een kwestie van (politiek) niet willen.

• De beste tip van 2022?

Neem een abonnement op The New Yorker, een beetje de BRUZZ van New York.

• Waar werd je warm van dit jaar?

Mijn ontvangst bij BRUZZ. Fijne omgeving, fantastisch merk, gedreven collega’s: blij dat ik sinds oktober deel mag uitmaken van Brussels beste stadsredactie. Wat een ongelofelijke poule aan talent, ambitie en werkkracht.

• Wat bezorgde jou dit jaar koude rillingen?

Bouwpromotoren die elk lapje grond willen inpalmen met de meest inspiratieloze gedrochten, die voor decennialang een omgeving volledig verpesten.

• Wat wens je Brussel toe in 2023?

Minder bouwpromotoren. Meer groene plekjes. Mocht ik geld hebben, kocht ik verschillende bouwvallige woningen op, liet die met de grond gelijkmaken, haalde het puin weg, saneerde de omgeving, en wachtte tot de natuur spontaan terugkwam. Onrealistisch, weet ik ook. Maar hoe leuk zou het niet zijn om plots, al wandelend in de Stad Brussel, of Anderlecht, of Molenbeek, plots een bosje te zien, een vijvertje te horen klateren tussen twee huizen in. Zomaar. Zonder aanleiding. Genietend van het gezang van de grote of gewone gele kwikstaart, terwijl ik op een bankje mijn BRUZZ lees, een beetje de The New Yorker van Brussel.