In Memoriam: Eric Vancoppenolle (1967-2015)

Eric toch. Dat schoot me door het hoofd toen ik op vakantie in Denemarken een sms-berichtje kreeg van mijn hoofdredacteur over het dodelijk ongeval van brusselnieuws.be-collega Eric Vancoppenolle.

Later had ik contact met mijn collega’s en wist ik niet meer wat te denken. Er was alleen maar ongeloof. Eigenlijk drong het afschuwelijke nieuws pas echt tot me door toen het overlijden van Eric op de site van brusselnieuws.be en andere media verscheen.

‘s Anderendaags was een bezoek gepland aan het Louisianamuseum voor moderne en hedendaagse kunst. Ik ben lang blijven staan bij de reuzenspin Spider van Louise Bourgeois. En ook daar: Eric toch.

Dankzij Eric ken ik Louise Bourgeois. Eric en ik waren het over heel wat zaken eens, maar we waren het evenzeer grondig oneens over een aantal zaken. Ik heb het moeilijk met veel hedendaagse kunst, ik koester een grondig wantrouwen tegenover installaties. Nog altijd. Maar ik ben Eric intens dankbaar dat hij me met andere ogen heeft leren kijken naar hedendaagse kunst.

Eric bezat een enorme kennis en een even groot enthousiasme. En hij was een selfmade man. Zoals zijn vader. Maar hoezeer hij kon opgaan in kunst, hij slaagde er evenzeer in om gewone mensen hun verhaal te laten doen. Eric kon heel beminnelijk zijn, maar hij kon bijwijlen ook koppig en dwars zijn. Het is die combinatie die hem tot een uitstekende journalist en een boeiende collega maakte.

Ik leerde Eric kennen toen hij als freelancer bij Het Nieuwsblad begon en later als medewerker van wijlen minister Jos Chabert. Ik heb Eric nooit een onvertogen woord horen zeggen over die periode. Maar Eric was te veel journalist om te aarden op een kabinet. Eric hoorde niet bij de macht. Eric hoorde bij de tegenmacht van de journalistiek. Na meer dan twintig jaar journalistiek was er bij Eric nog geen greintje cynisme te merken. Een permanente dreiging die niet-meer-zo-jonge journalisten delen met politici.

Eric werkte even bij Woestijnvis, maar daarna kwam ik hem tegen bij FM Brussel. Hij was er vliegende reporter met hetzelfde enthousiasme als veel jongere collega’s. Na een passage bij Bozar werkte Eric bij brusselnieuws.be waar we boeiende en soms felle discussies hadden over de actualiteit, de politiek en het leven.

Ik ga Eric missen omdat hij een man was met het hart op de juiste plaats, die voor zijn mening uitkwam en niet bang was voor de gevolgen daarvan. Rang of stand negeerde hij feestelijk. En nu is hij niet meer. Eric toch.