MR wil plaag visitekaartjes van autohandelaars aanpakken

Drie Brusselse MR-parlementsleden willen de talloze visitekaartjes die op autoruiten en onder ruitenwissers rondslingeren aanpakken. Een gewestelijke taks zou ontradend moeten werken om zo enerzijds het milieu te ontzien en anderzijds de soms moeilijk te achterhalen oorsprong van de kaartjes na te gaan.

Dat schrijft La Dernière Heure, en bevestigen de parlementsleden ook aan BRUZZ.

De drie MR-parlementsleden Boris Dilliès, Viviane Teitelbaum en Anne-Charlotte d’Ursel hebben een een voorstel tot resolutie ingediend om zo het Gewest te vragen een taks te heffen op het reclamedrukwerk op wagens op de openbare weg. Daarmee wil het drietal vooral de visitekaartjes van autohandelaars op autoruiten viseren, een lastig te controleren en hardnekkig fenomeen. Vooral het feit dat de – vaak plastieken en dus niet biologisch afbreekbare - kaartjes vaak gewoon op de openbare weg belanden is hen een doorn in het oog.

Bovendien zijn de visitekaartjes moeilijk traceerbaar. “Het gaat soms over dubieuze of op zijn minst niet-transparante handelaars, die geen bedrijfsnaam of BTW-nummer op hun kaartjes vermelden. Vaak zijn we enkel aangewezen op een gsm-nummer”, klinkt het bij de MR-parlementsleden.

Op dit moment is het ook moeilijk te bepalen wie verantwoordelijk is voor het feit dat de kaartjes op de openbare weg belanden. “Op het moment dat de kaartjes op de voorruit van de wagen liggen, is het nog geen afval. Het is eigenlijk de bestuurder die een strafbaar feit begaat wanneer het kaartje op de weg belandt.”

Gemeentelijke taks moeilijk controleerbaar
Om die onduidelijkheid weg te werken en de overtallige verspreiding van de visitekaartjes aan te pakken, moet het Gewest een taks heffen, aldus MR. In enkele gemeentes zoals Ukkel en Elsene bestaan wel al gemeentelijke taksen, maar die zijn amper bekend en de controle ervan is problematisch, gezien de gebrekkige informatie die op de kaartjes vermeld staat.

Zo kan op dit moment de taks enkel worden geïnd als iemand op heterdaad wordt betrapt en die persoon gevraagd wordt om een bewijs van betaling. “Vaak is deze persoon de laatste schakel in een keten en beschikt die niet over de nodige informatie.”