Na de staking: 'Ik krijg een postbezorger naast mij'

Chantal De Loor (43) is al twintig jaar postbode. Ze is een van de meer dan zestig postbodes die Ukkel rijk is. Ooit begon ze als boekhouder, maar de hele dag binnen zitten was niets voor haar. In een zotte bui ging ze dan maar examen afleggen voor postbode. Ze was met vlag en wimpel geslaagd.

De Loor staat elke ochtend om halfvijf op om alle brieven en pakjes op tijd in elk van 'haar' achthonderd brievenbussen te krijgen. Sommige postbodes hebben zestien straten, De Loor heeft er drie. Daar staat wel tegenover dat zij bij verschillende appartementsblokken de post bezorgt.

Officieel begint haar dienst om halfzeven, "maar de meesten zijn er al om zes uur, zodat we niet te veel hoeven te stressen en alles grondig kunnen voorbereiden," vertelt De Loor. In het sorteercentrum leggen de postbodes alle brieven per straat en per nummer. Zodra alles gesorteerd is, is het wachten op het signaal van de postmeester. Rond kwart over negen mogen de bodes dan aan hun dienst beginnen.

"Hier rijden we niet met de fiets rond zoals op den buiten. Ik doe mijn ronde deels met de auto en deels te voet. Velen komen naar Brussel omdat ze dan niet met de fiets hoeven. Velen vragen mij waarom ik geen overplaatsing vraag dichter bij huis, maar ik woon tegen Geraardsbergen, daar zijn wel bergen, hé! (lacht) Een ander voordeel hier in Brussel is dat als je tweetalig bent, je een vaste dienst hebt. Op het platteland kun je twintig jaar lang vervanger zijn en elke dag een andere route hebben."

Vorige week kwam er verandering in de dagelijkse route van Chantal De Loor. Naar aanleiding van de nakende herstructureringen binnen De Post voerden de vakbonden drie dagen actie. Het personeel van De Post is gekant tegen de ontmanteling van het kantorennetwerk en tegen de uitholling van het beroep van postbode: er wordt een nieuw statuut van postbezorger in het leven geroepen.

Volgens Fred Lens, woordvoerder van De Post, is die nieuwe functie geen bedreiging. De postbezorger heeft als opdracht de gewone post bij de klant in de bus te stoppen; de postbode zal
het contact met de inwoners blijven behouden en de aangetekende zendingen en pakjes bij de klant leveren.

De Loor heeft niet meegestaakt, de meeste van haar collega's wel. "Het leek me zinloos om te staken nog voordat de vakbonden en de directie samen hebben gezeten." Hoe denken zij en haar collega's dan over het nieuwe beroep van postbezorger? "Niemand is daar tevreden over. Ik mag mijn dienst waarschijnlijk behouden, maar ik krijg wel een postbezorger naast me. De grote bazen beweren dat er met de postbezorgers nieuwe banen worden gecreëerd en dat onze baan wordt opgewaardeerd, omdat we minder op straat zullen moeten rondlopen. Maar dat is net waarom de meesten van ons voor dit beroep hebben gekozen. We zijn onafhankelijk, we komen buiten en we zijn onder de mensen. En nu willen ze ons binnenhouden. In Nederland bestaat het systeem al en daar is iedereen tevreden, zeggen ze. Ik weet het niet, het wordt afwachten."

Behalve met de komst van de postbezorgers en de sluiting van de postkantoren wil De Post met het Georoute-project de verwerking en de bedeling van de post gevoelig verbeteren. Het project zit nu op het einde van zijn derde fase. Hoe ervaart De Loor de veranderingen? "Over een bepaalde periode tellen ze het aantal brieven per ronde. Op basis van die cijfers kunnen ze berekenen hoeveel tijd je nodig hebt om dat bepaalde aantal brieven te verwerken. Ze houden dan ook nog rekening met het aantal kilometers en de hoeveelheid aangetekende zendingen. Maar sommige routes zijn niet logisch berekend. In sommige straten doe ik de linkerkant en een van mijn collega's de rechterkant; vroeger deed ik gewoon de hele straat. Er gebeuren soms zotte dingen, hé. Zoals in de Elzeboomlaan. Daar waren de bewoners in het begin kwaad op mij. Ze vertelden me niet dat ze boos waren, maar ik merkte het. Toen viel mijn frank. De postbode vóór mij 'deed' al meer dan 25 jaar hun straat; door Georoute moest ik ineens in hun straat de post bezorgen. Voor die mensen was het alsof ik die straat had afgenomen van hun vroegere postbode. Het wou natuurlijk ook lukken dat die straat op mijn route als laatste ligt, terwijl dat bij hun vroegere postbode de eerste straat was. Dus ik was in hun ogen dan ook nog eens elke dag twee uur te laat met hun post!"

Factrice
Is het soms niet wat eenzaam, zo alleen op pad? "We lopen zo'n uur of twee, drie buiten om onze ronde te doen. Ik kom veel in contact met mensen. Met Nieuwjaar steken we altijd een kaartje met de beste wensen in de bus. Daardoor kennen ze mijn naam. Ik vind dat wel fijn en ik hoor het veel liever dan facteur of, erger nog, factrice; ik denk dat dat woord zelfs niet bestaat! De bewoners kennen niet alleen mijn naam, ze weten ondertussen ook met welke auto ik rij. Een paar jaar geleden stond ik in panne met mijn wagen, dus ik had mijn man gebeld om eens te komen kijken. Terwijl ik dan aan het werk was, was hij bezig met die auto. De mensen kwamen me toen waarschuwen: 'Chantal, er zit iemand aan je wagen te prutsen.' Ja, ze houden een oogje in het zeil."

"Ik ben nog nooit aangevallen door een hond, wel door een kat. En zo'n beest, dat bijt en dat lost niet. Het baasje van die kat was stokoud en slecht ter been. Sindsdien blijf ik daar uit de buurt (lacht). Ik heb thuis zelf een hond en die blaft ook naar de postbode. Ik denk dat hij zelfs zou durven te bijten."

:: Lien Wittebol is laatstejaarsstudente Journalistiek aan de Erasmushogeschool Brussel