Nezha herbegint hongerstaking: ‘Deze keer doe ik door tot het einde'

Sinds woensdag is Nezha Alouah opnieuw in hongerstaking in de Begijnhofkerk. Ze is een van de vierhonderd sans-papiers die er van mei tot juli een collectieve regularisatie eisten. Uiteindelijk werd de hongerstaking na onderhandelingen beëindigd, maar blijkbaar niet definitief. "Ik doe door tot het einde, ook al zou dat mijn dood betekenen."

De 52-jarige Alouah woont al sinds 2009 in België. Ze verliet Marokko omdat ze in haar huwelijk te maken kreeg met huiselijk geweld. "Ik ben naar hier gekomen omdat ik dacht dat België een humaan land was, maar nu denk ik dat niet meer."

De aanleiding van haar hongerstaking is een gelekte nota van de Dienst Vreemdelingenzaken over haar dossier. Daaruit blijkt dat de vrouw aan alle criteria voor regularisatie lijkt te voldoen, maar toch een negatief advies krijgt. Volgens bevoegd staatssecretaris Sammy Mahdi (CD&V) is dat geen eindbeslissing, maar Alouah vreest het ergste.

De afgelopen zes dagen overleefde ze op water en zout. "Ik voel me te zwak, dus zij zal het woord voeren," zegt Alouah terwijl ze naar haar vriendin wijst. Ook zij gelooft Mahdi niet. "We hebben er echt geen vertrouwen meer in," zegt Assia Lounis. "Waarom zou de directeur van de Dienst Vreemdelingenzaken die nota dan ondertekenen? Dit is wel de eindbeslissing."

Legaal werken

Nochtans zou Alouah een voorbeelddossier hebben. Ze heeft altijd gewerkt, spreekt vloeiend Frans, volgt lessen Nederlands, is actief in het verenigingsleven en heeft hier vrienden en familie. "Ze woont hier al twaalf jaar en gaat hier ook blijven,” zegt Lounis. “België is ook haar land. Dat is voor veel sans-papiers het geval. We zijn hier al tien of twintig jaar. We hebben werk, we hebben Belgische vrienden, onze kinderen gaan hier naar school... We zijn geïntegreerd. De overheid ziet die dingen niet."

"We vragen niet om de plaats van de Belgen in te nemen," legt Lounis uit. "We willen gewoon legaal kunnen werken. Dat is ook nodig, want we verrichten fundamenteel werk dat anderen niet willen doen. Als wij het werk stilleggen, zal er een groot tekort zijn aan werknemers binnen bepaalde jobs."

Daarom vraagt Lounis om het dossier van Alouah en zoveel andere sans-papiers te herzien. “Regularisatie is een win-winsituatie. De overheid zou meer inkomsten ontvangen en wij zouden dezelfde rechten hebben als iedereen. Waarom is dat nu niet het geval? We werken en betalen onze huur. Waarom zijn we volgens de overheid dan niet gelijk aan de rest?”

Vrienden en familie raadden Alouah af om opnieuw in hongerstaking te gaan. Aan de vorige hongerstaking nam ze ook van in het begin deel. Na de twee maanden was ze enorm verzwakt. "Ze weet dat het niet goed is voor haar gezondheid, maar ze heeft geen andere optie," zegt Lounis. "Zelfs als ze de enige is, zal ze blijven doordoen tot ze uitleg krijgt van de overheid waarom ze geen recht zou hebben op papieren." Alouah ziet geen andere uitweg. "Ik doe door tot het einde, ook al zou dat mijn dood betekenen. Deze situatie is onhoudbaar en onmenselijk."

"We hebben geprobeerd om haar te overtuigen om nog even af te wachten, maar ze is radeloos", zegt Tarik Chaoui van de Union des Sans Papiers pour la Regularisation (USPR). "Momenteel is Nezha nog de enige, maar als er nog mensen hetzelfde nieuws krijgen, gaan zij zeker ook de hongerstaking hervatten."

Mahdi

Mocht er een tweede grote hongerstaking komen, zal dat niets veranderen aan de huidige visie van Mahdi. “De eis blijft op tafel liggen, maar er komt geen collectieve regularisatie.”

Volgens de CD&V-staatssecretaris is een humane kijk op regularisatie nodig, maar betekent dat niet dat iedereen geregulariseerd moet worden. “Ik ben in die eerste hongerstaking heel duidelijk geweest. Ik heb heel veel gesprekken met de sans-papiers gevoerd om uit te leggen dat een hongerstaking niet zorgt voor een ander beleid, in de hoop dat mensen hun leven niet op het spel zetten.”