Nieuwe docureeks Generatie BX portretteert vier Brusselse jongeren

BRUZZ is deze week gestart met Generatie BX, een nieuwe tv-reeks over de jongeren Rina, Romana, York en Solina. Zij delen hun dromen en zorgen, hun angsten en wensen op weg naar volwassenheid in de grootstad. Hier stellen ze zichzelf en hun leven voor.

Criminologe Jasmien Bougrine (VUB) werkt aan een doctoraat dat de basis legde voor tv-reeks Generatie BX. “Mijn onderzoek gaat over opgroeien en identiteitsvorming van ‘urban’, in dit geval Brusselse, jongeren in een context van superdiversiteit. De buitenwereld maakt van die context en van Brussel vaak een probleem.”

“Ik onderzoek hoe jongeren die in Brussel naar school gaan hun identiteit opbouwen, met welke groepen zij zichzelf identificeren en bij welke groepen ze aansluiting zoeken. Tijdens mijn onderzoek merkte ik dat veel van de jongeren die meededen op zoek waren naar een manier om impact te hebben, om deel te nemen aan het maatschappelijke debat. Daarom heb ik contact opgenomen met de makers van de BRUZZ-reeks Het Laatste Jaar. Dat was een programma waarin naar Brusselse jongeren werd geluisterd, en dat discussies op gang bracht.”

“De nieuwe tv-reeks Generatie BX geeft een globaal beeld van opgroeien in superdiversiteit, en een inzicht in de dagelijkse leefwereld van Brusselse jongeren. Zij zijn zelf aan het woord. In de verhalen die de vier jongeren vertellen, komen de centrale thema’s uit mijn onderzoek ook naar voren. Het geworstel met het gevoel ergens thuis te horen bijvoorbeeld, en het gevoel tussen twee culturen te zitten.”

York Ikali (22): 'Ik ben nu het rolmodel dat ik zelf heb gemist'

“Een droom van mij is ervoor te zorgen dat mijn familie het financieel goed heeft, en dat ze allemaal gelukkig zijn. Ik leer mijn kleinste broer van 18 over de fouten die ik in het verleden heb gemaakt. Ik ben actief met hem bezig, ik ga naar zijn oudercontacten, ik mis die belangrijke momenten niet."

“Ik had als oudste geen voorbeeld. We hebben geen contact meer met mijn vader. Vragen konden niet altijd, of er waren niet altijd antwoorden op je vragen. Voor die dingen ben ik er nu voor mijn kleinere broers en zus.”

“Mijn moeder heeft veel voor me gedaan, maar je wil als kind altijd meer, de nieuwste trendy dingen, en dat kostte bij ons meer tijd. Ik miste ook iemand die praktisch advies gaf, zoals dat je van jongs af aan moet sparen bijvoorbeeld.”

“In het vierde leerjaar ben ik in een internaat geplaatst, voor kinderen met socio-emotionele en/of gedragsproblemen. Ik was een jongen met veel te veel energie, en ik wist niet hoe ik die kwijt moest. Daardoor werd ik heel agressief. Ik had iemand nodig om mij te helpen dat te kanaliseren, en ik heb het net op tijd rechtgetrokken. Maar bij sommige anderen uit het internaat is het niet goed afgelopen, die raakten in de drugswereld verzeild, of de prostitutie.”

“Het internaat is voor mij de beste keuze geweest, denk ik. Ik had een drang om me uit te leven, en dat kan niet in een klein appartementje in Brussel. Ik wilde hele dagen op voetbalvelden spelen, ruziemaken met anderen, lachen en eten met anderen, leren samenleven met andere culturen ...”

“Na een zevende jaar veiligheids­beroepen in Sint-Guido volg ik nu aan het CVO jeugd- en gehandicaptenzorg. Ik liep stage in het internaat waar ik vroeger zelf zat toen er mij een contract is aangeboden. Dus nu combineer ik de studie met twee jobs: in het internaat, en als nachtwaker in een psychiatrische instelling.”

“Omdat ik zelf in dat internaat heb gezeten, heb ik meer ervaring dan anderen, en kan ik een rolmodel zijn voor de jongeren die er nu zitten. Maar ik weet nog niet hoelang ik in deze sector blijf. Eigenlijk wil ik graag bij de politie gaan.”

Rina Zeqiri (18): 'Ik ben bang om volwassen te worden'

“Ik vind het leuk om foto’s te maken en ze dan te proberen bewerken. Zelfs thuis, als ik me verveel, neem ik foto’s van de straat vanaf ons balkon. Ik wil later graag iets creatiefs doen. Een magazine maken bijvoorbeeld. Iets waar ik kan voor gaan reizen buiten Brussel. Het tegenovergestelde van kantoor, ook al studeer ik dat (lacht).”

“Volgend jaar doe ik een zevende jaar dat ‘business’ heet. Maar dat gaat in dezelfde richting, en ik weet nog niet wat ik daarna wil doen.”

“Ik ben bang om op te groeien. Ik weet niet wat de toekomst inhoudt. En ik wil het ook niet te weten komen, want ik ben bang dat het slecht zal zijn. Dus ik blijf liever waar ik ben. Als ik denk aan alle verantwoordelijkheden later, en een echte job, denk ik dat ik nog lang bij mijn ouders blijf. Ik ben bang dat ik slechte keuzes ga maken. En dat die de rest van mijn leven negatief zullen beïnvloeden.”

“In de serie zul je zien dat ik heel graag terug naar Kosovo wou, waar ik vandaan kom en tot mijn negende heb gewoond. Door de lockdowns hier kon ik niet uitgaan en zat ik veel binnen, en miste ik mijn familie daar nog meer dan normaal. Ik ga er meestal uit met mijn nichten, we zijn een groep van zeven van 17-18 jaar, en soms zijn onze vijf neven er ook bij.”

“Mijn mindset is veel veranderd intussen. Ik had toen soms het gevoel dat ik meer in mijn gedachten rond mijn kindertijd leefde dan in de realiteit hier. Nu kijk ik niet meer zoveel achterom. Ik kan weer uitgaan met vriendinnen, er was de BRUZZ-reeks. Waarom zou ik de hele tijd denken aan mijn kindertijd in Kosovo als ik me hier amuseer?”

Solina Cox (19): 'Vroeger nam ik nooit rust, nu denk ik vaker aan mezelf'

“Ik heb een moeilijke jeugd gehad, dat is vooral aan mezelf te wijten. Ik was niet altijd het kind dat zich aan de regels hield. Ik ging eerst in Halle naar de middelbare school, maar door de vrienden die ik toen had, ben ik mijn puberteit niet goed begonnen.”

“Mijn ouders hebben mij vaak regels moeten opleggen. Nu weet ik dat ik door hun straffen – bijvoorbeeld mijn gsm een tijdje afnemen – op het rechte pad ben gebleven.”

“Ik vertel in de serie vooral over het feit dat ik heel veel werk. In de week als babysitter, op woensdag en zaterdag in een bakkerij, en soms ook in de vakanties of op zondag. Ik ben ermee begonnen om te kunnen sparen en een beetje met geld om te leren gaan. Intussen heb ik een auto gekregen, maar ik moet wel alle kosten, zoals verzekeringen en belastingen, zelf dragen.”

“Nu corona weer wat gaan liggen is, kan ik in het weekend eindelijk nog eens de deur uit, ik probeer wat te genieten van mijn leven. Want ik heb het echt moeilijk gehad in bepaalde periodes.”

“Ik was in een paar jaar tijd dertig kilo bijgekomen. Dat kwam vooral doordat ik toen een relatie kreeg en veel meer ging snacken met hem. In die periode heb ik ook een paar sterfgevallen gehad, en alle verdriet en stress at ik weg. Ik bleef geregeld tot vier uur ’s nachts wakker en dan at ik voor de tv.”

“Zeven maanden geleden ben ik onder begeleiding heel veel beginnen te sporten: ik ben intussen al twintig kilo kwijt. Ik ben nog niet waar ik wil raken, ik wil echt alles er weer af. Ik geef ook een work-outles bij mij in de buurt, omdat ik mensen met dezelfde problemen wil helpen.

“Intussen ben ik al vier jaar samen met mijn vriend, en zou ik graag binnenkort willen samenwonen. Ik kom heel goed overeen met mijn ouders nu, maar als we elkaar elke dag zien knelt het nog. We zijn allemaal koppig. Geregeld op bezoek komen lijkt me veel beter dan continu te discussiëren.”

“Mijn droom? Niet meer bang zijn om mezelf te zijn. Ik wil graag mezelf volledig aanvaarden, los van hoe ik eruitzie of wat andere mensen van mij denken. Je ziet in mij wel een verandering gedurende de reeks. Ik nam vroeger nooit een moment rust, intussen denk ik wat vaker aan mezelf. Daarom ben ik bijvoorbeeld met die sportlessen begonnen.”

Romana Bahna (17): 'Later neem ik het bedrijf van mijn vader over'

“Ik heb tijdens de serie vooral moeite gehad met religieuze verschillen binnen een relatie. Ik ben zelf een christen en was een tijdje samen met een moslimjongen. Daardoor hielden we er een andere mening op na, we hadden niet dezelfde waarden en normen. We respecteerden elkaar wel, maar we raakten het niet eens.”

“Ik ben bijvoorbeeld een heel open persoon, die vaak met jongens omgaat. Hij vond dat niet oké. Ik heb hem toen ook uitgelegd dat mijn werk later zou bestaan uit het omgaan en praten met andere mannen, en hij was daartegen. Hij wou dat ik al mijn tijd enkel aan hem besteedde, maar dat wou ik niet.”

“Volgend jaar ga ik logistiek management studeren in Mechelen, om later het logistieke bedrijf van mijn vader over te nemen en uit te bouwen. Hij vervoert olie en andere ‘dangerous goods’, voorlopig enkel nog binnen België. Mijn vader begon dat bedrijf nadat we in 2014 vanuit Roemenië naar Brussel waren gekomen. Mijn grootmoeder en tante woonden hier al en hebben mijn ouders toen eerst geholpen om een job te vinden.”

“Ik heb al vaker de commentaar gekregen dat de logistiek een mannenwereld is, maar ik zie dat juist als iets positiefs, niet als een reden om mezelf tegen te houden. Mijn vader kent heel veel vrouwen die de baas zijn van grote bedrijven, en die hebben mij altijd aangemoedigd.”

“Na een tijdje in Anderlecht wilde mijn familie eigenlijk naar Sint-Pieters-Woluwe verhuizen, we hadden daar zelfs al een huis gevonden. Maar mijn ouders en ik twijfelden: de winkel zou niet langer om de hoek zijn, de metro was wat verder weg. Mijn moeder kan niet met de auto rijden, mijn broertje en ik ook niet, dus hebben we beslist om hier te blijven wonen. Deze week nog leg ik mijn theoretisch rijexamen af. Mijn vader wil graag dat ik met de auto naar de hogeschool in Mechelen ga, omdat hij vreest dat ik anders nooit zal leren rijden.”