Noël Godin is godfather van de taartengooiers

"Een slagroomtaart in je gezicht krijgen, dat raakt het slachtoffer tot in het diepst van zijn eigenliefde. Laurent-Désiré Kabila, de opvolger van Mobutu, zei ooit: 'Nog liever sterf ik onder een kogelregen dan dat ik een slagroomtaart in het gelaat krijg.' Om maar te zeggen dat onze Internationale Pâtissière meer dan een grappig bijverschijnsel is." De zachte anarchist Noël Godin is de godfather van de taartengooiers.

K abila's wens werd verhoord. In 2001 stierf hij door de hand van een van zijn bodyguards; een taart in het gezicht is hem bespaard gebleven. Nicolas Sarkozy, Bill Gates, Jean-Luc Go­dard en Karel Dillen hebben dat 'geluk' niet gehad - en dat zijn nog maar enkele van de zowat honderd slachtoffers van Godin en zijn discipelen.

De geboren Luikenaar - volgens intimi een kruising van Don Quichot, Jerry Lewis, Stan Laurel en Oscar Wilde - heeft nog veel meer op zijn kerfstok als het op het ondermijnen van het establishment aankomt. "Het is allemaal begonnen met mijn activiteiten als filmcriticus voor Les Amis du Film, de Franstalige tegenhanger van wat toen nog Film & Televisie heette.

Oerkatholiek, de ideale speeltuin voor de subversieve antiklerikaal in mij. Helemaal in de geest van mei '68 ben ik begonnen met het systematisch saboteren van het magazine, mede omdat ik het absurd vond anderen mijn mening op te dringen. Tot op den duur al mijn schrijfsels pure verzinsels waren. Ook Ciné-Revue en La revue belge du cinéma ontsnapten niet aan mijn fratsen.

Zo heb ik eens een blinde Thaise cineaste uitgevonden, Vivia­n Peï, die ondanks haar handicap het ene meesterwerkje na het andere uit haar mouw schudde. Pierre Guinle, een autoriteit op het vlak van de Aziatische cinema, heeft daarop hemel en aarde bewogen om haar te kunnen ontmoeten. Rázend was hij toen hij het bedrog ontdekte, maar toch heeft hij me niet verraden."

"Dat spelletje heb ik volgehouden tot aan het eind van de jaren 1970, toen Les Amis du Film ter ziele is gegaan. Nooit ben ik betrapt, hoewel ik constant dacht: 'Deze keer vlieg ik tegen de lamp.' De beste van die verzonnen verhalen heb ik achteraf in boekvorm kunnen publiceren: Godin par Godin , met een parodiërende knipoog naar Godard par Godard ."

Georges Le Gloupier
Een en ander heeft geleid tot de geboorte van de 'terreur' van de Internationale Pâtissière. "Tussen de personages, acteurs en cineasten die aan mijn fantasie waren ontsproten, was er ook ene Georges Le Gloupier. Een soort van waanzinnige professor, die zowel in muziek, literatuur als wetenschap bedreven was en het daarbovenop nog eens tot rolschaatskampioen van Brazilië had geschopt.

Een manie had hij ook al: roomtaarten gooien naar figuren die hem op de zenuwen werkten. Op een mooie dag besloten een Franse vriend en ik, vermomd als Georges Le Gloupier, de daad bij het woord te voegen. Die formidabele ingeving kregen we na het degusteren van enkele glazen Oud Zottegem, een drankje dat een mens zowel tot dronkenschap als luciditeit brengt.

Het eerste slachtoffer was Marguerite Duras, het Franse icoon wier talent als intellectua­listische auteur en cineaste omgekeerd evenredig was met haar onmetelijke talent om zichzelf ernstig te nemen. De aanslag, met een taart van twee keer niks, haalde prompt de krantenkoppen: de ongelooflijke disproportie tussen deze farce en de weerklank ervan deed ons volharden in de boosheid."

"Onze patisserieguerrilla verliep daarop in drie stadia. Eerst de strijd tegen wat we les cornichons culturels noemen, genre Jean-Luc Godard; vervolgens hebben we de aanval ingezet tegen leugens in de media, onder meer in de persoon van Patrick Poivre d'Arvor, dat monument onder de Franse tv-journalisten. Nog later volgden de politieke aanvallen. Een mooi doelwit zou ons parlement zijn: de Belgische politici zijn zo belachelijk dat we ze gerust over een kam mogen scheren, daar waar de politici die we in het buitenland hebben aangevallen, toch op een zekere persoonlijkheid kunnen bogen."

Droge scheten
"Voorlopig zijn we inderdaad minder actief dan voorheen. Niet alleen omdat het moeilijker is geworden, ook omdat we vinden dat we ons doel hebben bereikt nu er in een twaalftal landen volgelingen zijn opgestaan. Van Thailand tot Rusland, tot zelfs eentje in Congo toe.

Als guerrillero's van de slagroom hebben we elk zo onze methode. Maar wat we met zijn allen gemeen hebben, is onze strijdkreet: 'Gloup! Gloup!' Wat me ook heel tevreden stemt, is dat naast de Internationale Pâtissière er steeds meer mensen zijn, zelfs kinderen, die spontaan taarten in iemands aangezicht gooien. Zonder dat het in het nieuws komt. Fabrieksdirecteurs, syndicale afgevaardigden, leraars, overdreven autoritaire ouders. De pète-sec , de droge scheten, de krengen."

"Het gevaar - en dat is wel degelijk reëel - hebben we er altijd met de glimlach bijgenomen. De Nederlanders die indertijd Pim Fortuyn voor schut hebben gezet, hebben enkele dagen mogen brommen als verdachten in de moord op de populistische politicus; wijzelf zijn veroordeeld tot het betalen van een fikse som na onze 'aanslag' in 2004 op Jean-Pierre Chevènement, de toenmalige Franse minister van Binnenlandse Zaken. Geen rotte knop hadden we, maar gelukkig hebben we het bedrag kunnen inzamelen met een Gloup! Gloup!-party in de Mirano. Onder meer door de verkoop bij opbod van het originele filmscript van C'est arrivé près de chez vous en een slipje van Lio."

'Entarteren'
"Gelukkig is de aanpak niet altijd repressief, zeker niet in Brussel. Een anekdote op het politiecommissariaat. De commissaris: 'Meneer Godin, ons is opgedragen u te ondervragen, want er is een taartenaanslag gepleegd in de kathedraal van Nantes, kort voor de aankomst van de paus.' Waarop hij me foto's toont waarop ik duidelijk te herkennen ben. Hij: 'Eerlijk gezegd zie ik u nergens op deze foto's staan. U wel?' Ik: 'Neen.' Hij: 'Zaak gesloten.' Waarop de brave man zijn portefeuille bovenhaalt en vraagt: 'Meneer Godin, hoeveel wilt u om onze chef te entarteren op het bal van de politie?'"

Opvallend ten huize Godin: duizenden boeken en videocassettes met daarop meer dan twintigduizend films. Allemaal minutieus gecatalogeerd met de hulp van levensgezellin Sylvie. "Het is de liefde voor film die me in mei '68 naar Brussel heeft gebracht. Niet alleen de hoofdstad van het land, ook de stad waar de meeste films werden - en worden - vertoond. Mijn hart gaat vooral uit naar de films van voor 1955, films met echte helden, stijl Errol Flynn, geen antihelden. Ook heb ik veel affiniteit met komieken als Jerry Lewis en Stan Laurel, omdat ik de onhandigheid zelve ben. Mijn grootste boodschap is dan ook: 'Wat zou er allemaal niet mogelijk zijn als je zou leven als je filmhelden? Als je niet toegeeft aan de sleur van elke dag?' En heeft Oscar Wilde niet gezegd: 'Het echte kunstwerk dat een mens moet maken, is met zijn eigen leven'?"

Afgetroggeld
"De boeken vormen mijn tweede levenswerk. Veertig jaar lang al verzamel ik ze. In het begin heb ik er veel gestolen, vervolgens heb ik er ook talloze afgetroggeld als fictieve literaire criticus. Van de kelder tot de derde verdieping is mijn huis ermee volgestouwd, en elke etage beslaat een of meer thema's. Met als absolute favorieten de subversieve werken. De meest inventieve, rebelse tot de verbeelding sprekende teksten heb ik gebundeld in Anthologie de la subversion carabinée . Van de klassieke oudheid tot nu, uit alle mogelijke landen. Dat boek zit nu aan zijn derde editie. Ik schrijf nu ook voor Siné Hebdo , dat in Frankrijk de ware geest van Charlie Hebdo doet heropleven. Want van de hemelse dauw kan een mens nu eenmaal niet leven."