Noorwegenstraat wordt onleefbaar

De postbode vindt met moeite de weg naar de brievenbussen, het omgevingslawaai is niet te harden en 'straatverlichting' is er een relatief begrip geworden. Bovendien zijn er pal voor de deur werkzaamheden aan de gang, al jaren. De bewoners van de Noorwegenstraat worden onteigend, en dat luidt ook het einde van de straat in.

De wind waait het stof op in de Noorwegenstraat. Tot op de ramen en de vensterbanken, waar de kinderen hun naam op schrijven. Maar dat moet zowat het enige leuke zijn in deze straat. De gevels zijn vuil, de straat ligt er verlaten bij. Buiten het bouwmateriaal dan, daar ligt het vol van. IJzer- en staaldraad, betonmolens, werfhekken, een verplaatsbaar toilet. Vrachtwagens rijden af en aan. Een kraan hijst grond in een laadbak. Werkmannen boren, drillen, roepen en fluiten dat het een lieve lust is. En toch heeft de straat, verworden tot woestenij, iets doods gekregen.

"De Noorwegenstraat bestaat niet meer," zegt Mohammed Mouniati, een van de huiseigenaren in deze straat. De gepensioneerde man vindt geen rust op zijn oude dag. "Er wonen nog drie families in deze straat, maar we worden door veel instanties vergeten of als minderwaardig behandeld. Kijk nu zelf wat ze doen met de grond aan de overkant van mijn huis. Hele dagen zijn ze hier aan het werk, van zes uur 's ochtends tot vijf, zes uur 's avonds. Het is hier geen leven meer." De tranen staan hem in de ogen.

Zijn buren stemmen in met zijn discours. Nabila Arahou, een twintiger, geboren en getogen in de Noorwegenstraat, is kwaad: "Wanneer we een opmerking maken aan de werkmannen dat ze zo vroeg beginnen, krijgen we soms als antwoord: 'U moet vroeger opstaan!' Dat is echt niet grappig. Door het tekort aan slaap hebben mijn moeder en ik sinds enige tijd last van migraineaanvallen."

Het is moeilijk om rust te vinden met een werf voor de deur. "Vergelijk het met een aardbeving, maar dan nog erger," zegt Nabila's broer Khaled, boekhouder van opleiding. "Toen we de laatste zware aardbeving in België hadden (22 juli 2002, met een kracht van 4,9 op de schaal van Richter, red.), dacht ik alleen dat ik een slechte droom had. Nu word ik elke dag wakker gedaverd door het geluid van de boren en motors."

Onhygiënisch
Met de vuilnisophaling zijn er ook problemen geweest. "Enkele maanden geleden moest ik iedere keer bellen omdat onze vuilniszakken niet opgehaald werden," zegt Nabila Arahou. "Het is vuil en onhygiënisch als het vuilnis blijft staan. Nu gaat het weer beter. Maar dat is niet het enige. De postbode zien we ook minder vaak dan vroeger. Sommige dagen is er niks, andere dagen is er veel post. Dikwijls komen de brieven gewoon niet bij ons aan. Met het gevolg dat we een toeslag op een rekening moeten betalen, omdat we niet op tijd betaald zouden hebben. Maar wat kunnen wij eraan doen als een brief hier niet tijdig geraakt?"

"Zelfs de straatverlichting wordt niet onderhouden. Na lang aandringen hebben we dan toch een nieuwe, kleine lamp gekregen. Die draagt niet ver, maar het is beter dan niets. Voordien was er hier - op die ene lamp op de hoek van de straat na - geen verlichting. Door de anonimiteit die er heerste, werden er al eens ramen ingegooid of mensen aangevallen. Wat ook vaak gebeurde, was dat we een handtas terugvonden, leeg."
"Ja, de politie komt nog, maar niet meer zo vaak als vroeger. Dus ook dat is veranderd. Op dit ogenblik hebben we al drie dagen geen telefoon meer. Onze telefoonmaatschappij zegt dat het door het werk aan de weg komt. Dat kan wel, maar ondertussen zitten wij hier toch maar onbereikbaar."

"Verder wordt het iedere dag moeilijker om een parkeerplaats te vinden, met al die machines. Maar wat iedereen nog het meeste stoort, is het stof. Het zorgt voor een vuil huis, en het is niet goed voor de luchtwegen."

Geen pardon
De woningen zijn goed gelegen aan het Zuidstation, met zijn trein-, tram-, bus- en metrolijnen. Dat is de nv Brussel-Zuid vast en zeker ook niet ontgaan. "Hier aan de overkant (als je richting Zuidstation kijkt, red.) komt er kantoorruimte. Op de grond waar nu ons huis staat, komt woonruimte voor een gemiddelde prijs. Niet voor rijken, niet voor armen," zegt Nabila Arahou.

"Het ergste is," zegt Khaled Arahou, "dat we hier sinds onze geboorte wonen, en nu zonder pardon aan de deur gezet worden. Is dat rekening houden met de mensen? We krijgen een peulschil aangeboden voor ons huis, tachtigduizend euro om precies te zijn. Wel, daar kun je geen nieuw huis voor kopen. Een huis voor vier personen kost ongeveer driehonderdduizend euro hier in de buurt. Het eerste aanbod van de nv Brussel-Zuid hebben we geweigerd, logisch. Hopelijk bieden ze nu iets meer. Maar ik vrees ervoor."

Kantoorruimte
Jacques Van Grimbergen, de voorzitter van de nv Brussel-Zuid, is duidelijk: "Als u een huis verkoopt, dan zet u in met uw maximumprijs. Ik, als koper, begin de laagste prijs te bieden. De waarheid ligt ergens in het midden."

En over de staat van het huis kan ook gediscussieerd worden: "Als de eigenaars een klein, verkrot huis verkopen, dan kunnen ze met het aangeboden geld geen nieuw huis kopen. Dat is logisch. Maar dat moet natuurlijk huis per huis bekeken worden, daar kan ik me niet direct over uitspreken."

"De Noorwegenstraat verdwijnt uit het straatbeeld. Op de plek die nu bebouwd wordt (de oppervlakte tussen de Fonsnylaan en de Noorwegenstraat, red.), komen kantoren. De andere kant (tussen Noorwegen- en De Merodestraat, red.) wordt gereserveerd voor middelgrote woningen. Daarvan komen er een negentigtal. Met een beetje geluk kunnen we volgend jaar aan de woonruimten beginnen."

Voor de bewoners is er toch een straaltje licht aan het eind van de tunnel: "Zowel feitelijk als finan­cieel krijgen de onteigende bewoners begeleiding. 'Feitelijk' houdt in dat we samen op zoek gaan naar een nieuwe woning. Tot die hulp zijn wij ambtshalve verplicht. We hebben trouwens een permanentie, aan de Vorstsesteenweg 47."

Van Grimbergen bekijkt de onteigeningen ook graag anders: "Er komt ongeveer twee maal tienduizend vierkante meter vloeroppervlakte vrij. (Rekent snel) Dat betekent tewerkstelling voor zes- tot achthonderd mensen, als we 25 vierkante meter, of iets meer, per bediende rekenen." Een economische invalshoek, en daartegen kunnen de mensen van de Noorwegenstraat weinig inbrengen. Die bijten in het stof.