Oasis (2): Het Moeraske

Heb je je altijd al afgevraagd welk stuk groen daar zo lekker ligt te rijpen langs de spoorlijn Brussel-Leuven? Het is het Moeraske van Evere. We sprongen uit de trein in Schaarbeek en landden er in de zachte, euh, modder.

Wie ergens twee uur liggen heeft en niet wat ermee aangevangen: snuif eens wat groen op. Het Moeraske, een perfect tweetalig broek op de grens tussen de Schaarbeekse spoorlijnen en het Everse Goede Herderpark, leent zich daar prima toe, al moet je er wel de geur van hondendrollen bij nemen. Die bezige beestjes en hun baasjes hebben er blijkbaar hun favoriete uitje van gemaakt. Wat niet wil zeggen dat je er met neusknijpers moet rondlopen.

Om er te raken kan je het station van Schaarbeek als hub gebruiken, waar je behalve met de trein ook met de bus, tram en Villo raakt. Vandaar loop je via de Georges Rodenbach- naar de Zénobe Grammelaan. Werp ook even een blik op de Leeuwoprit, een vreemdsoortige brug uit de jaren 1920 die binnenkort gesloopt zal worden, maar tot die tijd een van de favoriete Brusselse plekjes van Marc Didden blijft.

Omhoog en links de Chaumontelstraat in, dan links naar beneden in de doodlopende Walckiersstraat. Het verwilderde Walckierspark aan je linkerzijde was oorspronkelijk een kasteelgoed met Engelse tuin waar je nog rocailles en kunstwatervallen kan vinden en tegenwoordig vooral zeldzame insecten, maar het is alleen toegankelijk met een gids.

Hoogspanningsmasten
Geen nood, met 14 hectare biedt het aanpalende Moeraske ruim voldoende groen. Enkele volkstuintjes tonen je de weg, over het spekgladde houten brugje en je staat meteen midden in het ‘moeras’. Zo zie je ook hoe Brussel – Broekzele, of ‘nederzetting bij het moeras’ – en zijn zompige Zennevallei er vroeger bij moeten hebben gelegen.

Het natuurgebied is eerder een langgerekte strook groen, het rangeerstation van Schaarbeek en de Everse verkavelwoede hebben het met de jaren flink ingesnoerd. De treinen denderen voortdurend voorbij en enkele hoogspanningsmasten bezoedelen het gezicht, maar met de planten in volle bloei is de waan van de wildernis vrij aardig. Leuk is de afwisseling tussen braakland en struweel, stevig beboste hellingen, droge en drassige stroken, en plassen en vijvers gevoed door de Kerkebeek.

Iemand met groene vingers vindt er de zeldzame wilde rupsklaver en de gele moeraslis. Eén stap ver in het groen en je ziet meteen konijntjes wegspringen en vogels kwetteren. Een paar monniksparkieten hebben hoog in een es – of was het een wilde kastanje? – hun indrukwekkende nest gebouwd.

Vrouwtjesvos
“Normaal zijn de struiken hier wat ingeperkt,” zegt een grijzende jogger die zich strijdlustig een weg baant door een doodlopend paadje vol bramen. “Maar ja, de natuur overwint alles, hè,” zegt hij terwijl hij het bloed van zijn verscheurde armen dept. Nee, piranha’s zijn hier vooralsnog niet gespot, wel kikkers, levendbarende hagedissen, vleermuizen, bunzings en de allerschattigste eikelmuis. Beesten die wij er turfden: de woerd en zijn wederhelft, en een paar waterhoenders die rustig dobberden door het gifgroene eendenkroos.

Rond de poelen is de begroeiing woest, de modder zwart en zompig en liggen de steile hellingen vol omgevallen bomen. Met een beetje fantasie waan je je in Swamp thing van Alan Moore. Het bord met doodskop en opschrift “Danger de mort. Accès interdit” ziet er nog akeliger uit omdat iemand er zijn kalasjnikov op leeg heeft geknald.

Een andere onverlaat – of ie uit Halle kwam hebben we niet gecheckt – heeft een woordenboek Frans blaadje per blaadje uitgestrooid over de hooggelegen grasstrook die je bereikt via een steil trapje. De vlakte mondt uit in het Moervospad, dat je uit de groene oase leidt. De moervos is overigens een vrouwtjesvos. Die hebben we niet gespot, noch haar compagnon, de rekel, maar burchten zien we ze hier wel vrolijk bouwen.

Ooit waren er plannen om de snelweg A1 te verlengen door het Moeraske. Blij toe dat die doodsteek er niet is gekomen.