Op ronde met de zingende postbode: 'Zut, alweer geen naam op de bus'

De wijk van Draye ligt tegenwoordig in Oudergem, vlak naast de VUB. Tot voor een paar jaar bedeelde hij altijd de post in Elsene. Jarenlang was hij de 'facteur van Flagey'. Maar toen ging het postkantoor aan de Boondaalsesteenweg dicht en werd hij overgeplaatst naar de Kroonlaan, met een nieuwe ronde tot gevolg.

Draye begint zijn wijkje in Snack Sunshine, bij Estelle, waar hij ook ontbijt. “Ik ontbijt nooit thuis,” zegt hij. “Ik woon alleen en vind het heel ongezellig om zonder gezelschap te eten.” Hij bestelt een sandwich en koffie, en begint te vertellen hoe hij dertig jaar geleden bij de posterijen belandde. “Toen ik vooraan in de twintig was, wist ik niet goed van welk hout pijlen te maken. Ik woonde nog thuis bij mijn ouders, ver weg in de Ardennen, had een wankele schoolcarrière achter de rug en was vooral bezig met zingen en gitaar spelen.”

Draye besloot zich in te schrijven aan de toenmalige Ecole de la Chanson Française in Brussel en verhuisde in 1985 naar de hoofdstad. Zijn carrière als chansonnier kwam niet echt van de grond. Hij speelde vooral op markten en op straat en leefde van een werkloosheidsuitkering. “Maar ik vond het heerlijk om op eigen benen te staan.”

Om zijn uitkering te krijgen, moest hij solliciteren. “Op een gegeven moment werd ik verplicht een baan aan te nemen als loketbediende bij de post.” De job was eerst tijdelijk, maar werd al vlug verlengd. Draye mocht overstappen van het loket naar de buitendienst. Hij werd postbode. “Werken in de buitenlucht leek me leuker.” Geleidelijk aan kreeg hij de smaak van het beroep te pakken.

Levenservaring

In de loop van dertig jaar maakte Draye heel wat veranderingen mee bij zijn werkgever. Machines deden hun intrede en vervingen een deel van het werk van de postbeambten, door de komst van het internet slonk de hoeveelheid verstuurde brieven, de Post veranderde van naam en werd Bpost, en de verschillende diensten werden almaar meer gecentraliseerd. “Binnenkort sluit het postcentrum aan de Kroonlaan en verhuizen we naar Brussel-Zuid.”

Maar al bij al doet hij zijn werk nu liever dan in de begindagen. “Toen was er nog een sterke hiërarchie. Ik werd vaak gepest door mijn chefs omdat ik een trage werker ben. Dat komt omdat ik astmatisch ben, ik heb gewoon meer tijd nodig. Nu heb ik een goed contact met mijn bazen. Het werk zelf is misschien ingewikkelder geworden door de informatisering, maar dankzij mijn levenservaring kan ik het beter aan. En ik mag mijn tijd nemen. Of beter gezegd, ik neem mijn tijd, bijvoorbeeld voor mijn ontbijt.”

Dan moet hij op pad, de winterse kou in. Zijn ronde omvat een stuk van de Waversesteenweg en enkele zijstraten zoals de Henri Schoofs­laan, de Krijgskundestraat, de Charles Madouxlaan en het Vriendschapsplein. “Ik doe een tiental straten. Dat is een flinke wijk, maar qua omvang van post valt het meestal wel mee.”

Vandaag zit er een reclamefolder bij van Brussels Airport die in alle bussen, behalve in die met een reclameverbodssticker, terecht moet komen. Bij de bedeling valt het op hoe verwaarloosd sommige brievenbussen er bijhangen: ze zijn overvol of kapot of de naam van de eigenaar is doorkrast.

In het studentenhuis in de Schoofslaan is er wel een mooie grote brievenbus, maar er staan geen namen bij de bel. “Deze aangetekende zending kan ik dus niet bezorgen. Als er geen namen staan, hoef ik niet te bellen. Dat zijn de regels.” Hij steekt het pakje weer in de postzak, tikt op zijn scanner in dat de zending niet bezorgd is en laat een briefje achter met de mededeling: 'Geen bel op die naam.' De student zal zijn pakje zelf moeten komen afhalen.

L'amour

Wat verderop komen we bij een wat onderkomen huisdeur met verschillende gleuven voor post, de meeste zonder naam en zonder busnummer. “Zut, alweer geen naam op de bus. J'en ai marre,” zegt de postbode. Ook deze brief – een gewone zending – gaat opnieuw de tas in en zal teruggestuurd worden naar afzender.

Maar bij de meeste voordeuren gaat het goed en kan Draye de post vlotjes in de deurgleuf of bus droppen. Het zijn bijna allemaal zakelijke brieven met een getypte adressering. “Handgeschreven brieven worden heel zeldzaam.”

Veel bewoners krijgt hij niet te zien, maar als er toch iemand toevallig de deur uitgaat, begroet hij die persoon nadrukkelijk. “Ik vind het belangrijk om de mensen te leren kennen. Ik zeg goeiendag en kijk hen ook aan,” zegt hij.

Draye werkt tegenwoordig deeltijds en heeft dus nog ruim de tijd voor wat altijd zijn grote passie is gebleven: het Franse chanson. Zijn leven lang is hij doorgegaan met zijn eigen liedjes te schrijven. Elke dag prakkiseert hij erover hoe hij dit of dat chanson nog kan verbeteren. De onderwerpen van zijn liedjes zijn uit het leven gegrepen: de collega's, de hectiek van de moderne samenleving en natuurlijk ook l'amour.

Hoewel hij af en toe een optreden heeft in kleine zaaltjes als het Goudblommeke in Papier, speelt hij toch het vaakst in de metro. Metro Merode is zijn vaste stek. Regelmatig is hij er te vinden tussen zeven en acht 's avonds. “Ik heb ooit auditie gedaan bij de MIVB en mijn accreditatie wordt elk jaar verlengd.” Hij filmt zijn optredens en plaatst de clips op zijn Facebookpagina.

Of de klanten in Oudergem afweten van zijn parallelle bestaan als troubadour? “De meesten niet,” zegt hij. Dat blijkt ook als hij onder de palmboom van het Vriendschaps­pleintje een miniconcertje met breliaanse allures ten beste geeft voor de fotografe. De buurtbewoners kijken, verbaasd en nieuwsgierig, uit hun raam.

Onlangs had hij een optreden bij Ploef! in Jette. “Vooraf had ik tijdens mijn ronde bij enkele mensen bij wie ik belangstelling vermoedde, een uitnodiging in de bus gedaan.” Van de meesten hoorde hij niets. “Maar er was toch iemand die 's anderendaags een lief briefje achter haar bel stak met de mededeling dat het haar speet dat ze niet vrij was. Dat is het leuke aan communicatie: je krijgt heel verschillende reacties.”

Draye is nog wel enkele uren bezig met zijn postronde. Een eindtijd heeft hij niet. Wellicht houdt hij straks ook even halt in café Lisbonne, bij Antonio en Maria. Daarna gaat het weer richting Kroonlaan om zijn scanner in te leveren en de niet-bezorgde post af te geven.

Het leven zoals het is, de postbode.