Pakjesdienst voor transmigranten: Maximiliaanpark schept familiebanden

Erna ben ik nog een keer of vier naar het Verenigd Koninkrijk geweest – ik heb het geluk dat mijn belangrijkste vrienden in Ryanair-bestemmingen zoals Glasgow wonen. Dan spendeer ik het weekend samen met hen, en met andere migranten uit de buurt, die nog in het Maxi­miliaanpark hebben gezeten. Dat zijn echte familiereünies,” zegt ze.

“In moeilijke situaties worden de banden immers heel sterk. En hoe zwaar de periode van het Maximiliaanpark voor hen ook was, nu zijn dat goede herinneringen geworden.”

Ook de Brusselse Magali* (39) is haar gasten al achterna gereisd. “Twee jonge Soedanezen hebben vijf maanden bij mijn moeder en af en toe bij mij gelogeerd,” zegt ze. “Intussen zitten ze in Londen, waar ik ze al twee keer gaan bezoeken ben.”

Voor Magali zijn die bezoekjes vanzelfsprekend. “Ik heb me heel snel aan hen gehecht,” zegt ze. “Niet per se omdat ik ook kinderen heb – na een tocht zoals die van hen, met bedreigingen en pistolen tegen het hoofd, zijn dat geen kinderen meer. Maar er was een klik."

"Andere gasten die we hadden, sloten zich soms wat op in hun kamer en waren heel discreet. Maar deze jongens niet. Ze zaten graag in het salon, zochten contact. Dat contact zijn we ook na de oversteek blijven bewaren. Het weerzien is telkens hartelijk en warm, vol verhalen en meegebrachte geschenkjes, zoals Belgische chocolade en ... zuring. Dat vinden ze daar niet,” lacht Magali.

Maar niet alle vertelde verhalen zijn positief, ook niet als ze uit het beloofde land komen. “Een van de twee jongens is meerderjarig. Hij logeert in een klein huis in een klein dorp en wacht nog steeds op een interview om zijn asielaanvraag te verdedigen,” zegt Magali. “Hij studeert Engels maar hij verveelt zich.

Hij heeft soms spijt van zijn oversteek. De andere jongen, die hij op de vlucht heeft leren kennen, is nog maar 15 en wordt wel heel goed omkaderd. Hij heeft een Engels gastgezin, zit op school en heeft verblijfspapieren voor de volgende vijf jaar ontvangen. Hij stelt het veel beter.”

Ook in Groot-Brittannië proberen de Belgische gastgezinnen te helpen waar ze kunnen. In het geval van Nathalie door te helpen bij het inschrijven op school, of met het vinden van een advocaat. Maar ook door spullen mee te nemen die ze halsoverkop in België hebben moeten achterlaten.

“Als je enkele maanden hebt geprobeerd om op parkings in vrachtwagens te klimmen, draag je na verloop van tijd geen rugzak met basisspullen meer,” zegt Nathalie. “Deels ook omdat de politie bij controles soms geld en gsm’s afpakt. Als de oversteek dan plots wel lukt, zitten ze zonder spullen. Die neem ik dan mee voor hen. Kleren en schoenen vooral, maar ook persoonlijke spullen, zoals een foto van iemands dochters, die hij via Messenger had doorgestuurd en die ik heb laten afdrukken. Al stuur ik, eenmaal ze papieren hebben, soms ook wel een pakje met bpost.”

Postbode

Er zijn ook mensen die geen gasten gaan bezoeken, maar gewoon spullen voor anderen meenemen. Zo schreef Joëlle* (29) in één van de Facebookgroepen van het Burgerplatform voor overnachtingen dat ze binnenkort naar Londen gaat “en heel graag postbode speelt”.

“Ik moet voor het werk vaak naar Londen,” zegt ze, “en help graag andere families die iets willen meegeven. Negen kansen op de tien zullen dat heel persoonlijke spullen zijn zoals armbandjes of een ketting van hun mama, die ze bij het gastgezin thuis hebben gelaten, omdat ze anders door de politie gestolen worden. Kleren en schoenen laten ze meestal achter voor wie na hen komt. Zeker in de winter.”

Ook Magali nam al een pakketje mee voor anderen. “Vooraleer ik ermee aan de douane kwam, heb ik wel even gekeken wat erin zat,” lacht ze. “En in Londen kwam dan een vriend van de bestemmeling die zak ophalen, die er nog drie uur mee op de bus moest.”

Vraag en aanbod inzake pakjeslevering worden op elkaar afgestemd via de algemene Facebookgroep, en via de groep ‘See U in UK!’. “Als je als hébergeur iets wil meegeven of -brengen, of als je nog een plekje in een auto zoekt of aanbiedt, kun je daar terecht,” zegt Mercenier.

“Maar ook over transport, logies, restaurants, en over de Britse procedure inzake asielaanvraag, staat er veel info neergeschreven.” Of ze zelf soms iets meeneemt voor iemand anders? “Jazeker, een setje theekopjes. Maar dan in de omgekeerde richting, als cadeautje voor het gastgezin. Al zouden ze het veel liever zelf komen overhandigen. Want dat zeggen ze allemaal: ‘Zodra ik de juiste papieren heb, ga ik terug naar het Maximiliaanpark. Om alle vrijwilligers terug te zien.’”

* Sommige namen zijn gefingeerd om niemand in moeilijkheden te brengen.