Patrick Broeckx (civiele bescherming): 'Gewend met dode lichamen te werken, maar dit was toch nog anders'

Op 21 juli staat het nationaal défilé ter ere van de nationale feestdag in het teken van de hulpverleners. Velen onder hen waren op 22 maart aan de slag waren en hebben elk op hun manier hun steentje bijgedragen na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek. BRUZZ sprak met verschillende mensen van brandweer, politie en civiele bescherming. Hun verhaal lees je tijdens de nationale feestdag op deze site en hoor je op 98.8. Patrick Broeckx is kolonel bij de civiele bescherming.

"Op maandagochtend was ik op een vergadering van de provincie Waals-Brabant. Tegen 9 uur kregen we te horen dat Zaventem ontploft was, en dat er ook in Maalbeek iets gebeurd was. Men heeft mij gevraagd om me met mijn eenheid naar Maalbeek te begeven."

Nog voor hij ter plaatse was, moest Patrick al voorbereidend werk verrichten. "De communicatie verliep moeilijk, dus ik moest een lijn opzetten tussen de militaire kazerne in Peutie, en Maalbeek."

"We kwamen tussen 13 en 14 uur in Maalbeek aan. Alle levende slachtoffers waren al weg, en enkel de laboratoria van de politie en het DVI (Disaster Victim Identification Team, nvdr.) waren nog aanwezig. We werken wel vaker samen met DVI. Het DVI nam de leiding, wij deden wat ons gevraagd werd. Zeker in het begin bestond onze taak vooral uit het wegbrengen van de lichamen."

Dat is een opdracht die mentaal zwaar kan doorwegen: "In het begin viel het nog wel mee, omdat we aanvankelijk zwarte lijkzakken moesten wegdragen. Dat zijn we min of meer gewend. Later drongen we door tot de tweede wagon van het metrostel, daar waar de bom is ontploft. Daar lagen nog allerlei lichaamsresten die wij moesten bergen. Pas daar beseften we hoe hevig de knal moet geweest zijn."

De dag heeft een stevige indruk nagelaten. "We zijn het gewend om met dode lichamen te werken, maar dit was toch iets helemaal anders. Het aanzicht van die vele mensen die net gestorven waren was immens, we wisten niet echt hoe we moesten reageren."

Patrick hecht toch wel enig belang aan het eerbetoon op 21 juli: "Deze nationale feestdag is een bedanking en eerbetoon aan iedereen die heeft meegeholpen. Dat is van belang. Of het nu de gewonden zijn, of ouders van mensen die overleden zijn, of hulpverleners: iedereen moet tot rust kunnen komen na die zware dag. Dit kan helpen in het verwerkingsproces."