Petitie voor eenmaking politiezones telt al 4.000 handtekeningen

Niet weinigen vinden hem een aansteller. Zelf houdt Gerrit Six het bij ‘provocateur’, maar ook een goede ziel die dingen in beweging wil brengen. Zijn petitie voor een eengemaakte politiezone haalde in een week meer dan 4.000 handtekeningen. Maar politieke ambities heeft hij niet: “God beware me.”

Na de aanslagen die 32 mensen het leven hebben gekost en honderden gewonden die naar ziekenhuizen verwezen zijn, klinkt de roep om een eengemaakte politiezone luid. Langs Vlaamse kant. De Franstaligen houden de boot af. Maar de muur van Franstalige partijen is niet van beton, maar van rubber, vindt Gerrit Six.

Plenaire zitting
“Het is een muur van drogredenen die MR en PS optrekken, maar wat ik goor vind is dat we uit respect voor de slachtoffers geen eisen zouden mogen stellen. In The Guardian werd dat duidelijk geformuleerd: het gaat niet alleen over wat gebeurd is, maar ook over wat er nadien niet gebeurt. Of zoals Jo Struyven, de man die tegen de ongebreidelde uitbreiding van Winterpret ageerde, op sixlog.net schrijft: “Net omwille van de slachtoffers moeten we eisen durven te stellen.”

De petitie is Gerrit Six wat overvallen. Op paasmaandag zat hij met een goede vriend, een Nederlander die al twintig jaar in Brussel woont, te dineren. Six: “Die vriend zei: ‘Zeg Gerrit, die politiezones’. Ik kom thuis en ik denk heel naïef: daar moet ik iets aan doen. Kris Smet, echtgenoot van journalist Walter Zinzen, suggereerde een petitie. Zo is het gegaan. Ik vind niet alles zelf uit, vaak ben ik maar de uitvoerder. Er is een mogelijkheid om met meer dan 5.000 handtekeningen een plenaire zitting te vragen in het Brussels parlement. De kaap van de 5.000 moeten we halen. De petitie hebben we aan voormalig minister-president Charles Picqué (PS) te danken, we moeten die man dringend nog eens uitgebreid aan het woord laten.” Dat er ook tientallen Parijzenaars de drietalige petitie BRUPOL NoW/ TOuT DE SUITE/ Nu hebben getekend, doet Six veel genoegen: “Dat moet toch steken bij de MR.”

Anderhalve minister
Dat een eengemaakt politiezone niet alles gaat oplossen, daar is Six zich maar al te zeer van bewust. Maar politici en opiniemakers die dat zeggen, zoeken volgens hem alleen maar naar drogredenen. Om van het safehouse in Molenbeek naar het safehouse in Schaarbeek te gaan moest de politie wel Brussel passeren. Dat zijn in totaal drie politiezones.

Six: “Het is me trouwens opgevallen dat Gwendolyn (Rutten, DV) het met me eens is, maar hoe lager je zakt in de Open VLD-hiërarchie hoe meer mensen het niet eens zijn. Dan krijg je te horen dat je de context niet begrijpt, wat meestal betekent dat de partij lokaal in een coalitie zit met de MR. Het komt er eigenlijk op neer dat we blij moeten zijn met anderhalve minister in de Brusselse regering.”

“Ik leef ook in de twee werelden, ik geef les in het Nederlandstalig en in het Franstalig onderwijs. De strijd voor een eengemaakte politiezone mag niet communautair worden. Heel de wereld kijkt naar ons. Als veiligheid communautair wordt gespeeld, zal het buitenland ons niet alleen zien als een failed state, maar ook als een failed city. Dat kunnen we missen als kiespijn.”

De eengemaakte politiezone moet een symbooldossier worden, zegt Six. Hij hoopt op een opflakkering van het democratisch debat. De kiezer moet na de stembusslag zijn stem terugkrijgen. Internet kan in deze een schitterend instrument zijn. Maar dat gaat niet vanzelf: “Het gaat over delen op sociale media zoals Facebook en Twitter. De eerste dag waren er maar 170 handtekeningen. Toen heb ik Luckas (Vander Taelen, DV) gebeld. Er waren er direct 500 extra. Daarna waren er 600, 700 en ook eens duizend per dag.”

Catering-guerrilla
“Veiligheid is echter maar één thema, zeer belangrijk, maar natuurlijk gaat het om veel meer. We hebben negentien burgemeesters en een 160-tal schepenen om negentien zakdoeken te besturen. De modale Brusselaar begrijpt niets van alle koterijen, politiek moet een glazen huis zijn. Er is iets niet in de haak met Brussel. Wie het debat weigert, vergeef ik dat nooit.”

Six ontkent dat hij politieke ambities heeft: “Ooit ben ik bij ProBruxsel geweest. Dat was een grote stommiteit. Ik wou een catering-guerrilla in Brussel organiseren, maar binnen de kortste keren zat ik naar een voorzitter en een penningmeester te luisteren. Ik vond dat de benjamin de lijst moest trekken, maar het werd de voorzitter. We hebben geen behoefte aan nog maar eens een partij. Ik ben geen voorzitter van de petitie, alleen de instigator. Ik sta in Californië gemapt als iemand die interessante content heeft en in Google kom ik heel snel op de eerste pagina.” En dan: “Ik vind het erg dat iemand van 61 het moet doen. Ik had me met plezier laten voorbijsteken door jonge gasten, maar het zij zo.”

Six is sinds een aantal jaren leraar, vroeger schreef hij voor Knack en De Financieel Economische Tijd en had hij een column in deze krant. “Ik ben de vader van twee schitterende kinderen, ik ben gelukkig gescheiden van de vrouw die nog altijd mijn beste vriendin is. Ik koester een zekere flamboyantie die niet bij iedereen aanslaat. Ik heb ooit België op eBay verkocht, maar dat wil ik niet in mijn grafzerk gebeiteld zien. ‘De man die Brussel leerde petitioneren’ daarentegen zou me wel bevallen.”