Portret van John D. Largent, een verbrusselde Amerikaan

"Ik heb hier altijd graag gewoond. De levenskwaliteit ligt hoog, de mensen zijn vriendelijk en bescheiden. Maar perfect is het plaatje niet. De Belg kan nog een voorbeeld nemen aan de Amerikaan in ondernemingszin, en meer arbeidsflexibiliteit zou het bedrijfsleven een boost geven." John D. Largent is gewezen directeur voor Europa en het Midden-Oosten van Hughes Electronics en woont nu al meer dan veertig jaar in Brussel.

Afspraak in de bar van het Conrad Hotel. Een van de favoriete plekken in Brussel van John D. Largent. "Discreet, aangenaam om te zitten. Toen ik nog actief was als headhunter en we op een bepaald moment zonder kantoren zaten, was het Conrad een mooi alternatief voor onze interviews."

Is het somptueuze kader een genot, mijn gastheer - strak in het pak - weet ook drommels goed wat het is om zonder luxe te leven. "Ik ben geboren op de boerderij van mijn grootouders in het zuiden van Illinois, de Midwest. In 1932, het absolute dieptepunt van de Grote Depressie: armoe troef."
"Pas op mijn twintigste is er een andere wereld voor mij opengegaan, toen ik mijn dienstplicht moest vervullen. Vier jaar bij de luchtmacht. Gelukkig werd ik niet naar het front in Korea gestuurd. Wel naar de luchtmachtbasis van Châteauroux bij Parijs, waar ik ingedeeld werd bij de militaire politie. Het leven in Frankrijk beviel me zo dat ik na mijn militaire dienst nog een jaar in Parijs ben gebleven: een beetje werken, een beetje reizen. Vervolgens ben ik teruggekeerd naar de VS, naar Los Angeles, waar ik mijn diploma als elektronisch ingenieur heb behaald en ben beginnen werken voor Hughes Aircraft Company. Dat bedrijf was in mijn geboortejaar uit de grond gestampt door de legendarische Howard Hughes, werd later omgedoopt tot Hughes Electronics en is gespecialiseerd in defensie en ruimtevaart."

"In 1961 stuurden mijn bazen me naar België, waar ik op de luchthaven van Bierset de Belgische luchtmacht adviseerde in het onderhoud van raketten. Van België ging het naar Duitsland. Maar na zes jaar geraakte ik een beetje uitgekeken op het kazerneleven en heb ik een post kunnen bemachtigen bij de dienst marketing op het hoofdkwartier van Hughes Electronics, dat net van Parijs naar Brussel was verhuisd, omdat president De Gaulle zowel de Navo als de Amerikaanse strijdkrachten buiten had gestampt. Ideaal, want ik was ondertussen in het huwelijksbootje gestapt met een vrouw uit Brussel: voor haar was het een droom om terug te kunnen, voor mij was Brussel door de centrale ligging een perfecte uitvalbasis voor mijn beroepsactiviteiten, die zich uitstrekten over heel Europa, het Midden-Oosten en Noord-Afrika. In de jaren 1990 werd ik dan directeur voor Europa en het Midden-Oosten. Een tiental jaar later was ik toe aan een nieuwe uitdaging en ben ik aan de slag gegaan bij een bedrijf dat zich bezighield met executive search, beter bekend als headhunting."

Ondertussen is Largent al een tijdje met pensioen, maar stilzitten is er niet bij. "Ik ben nu voorzitter van Magic Monkey, een bedrijf dat wordt gerund door mijn zoon en mijn schoondochter, die uit Ieper komt. We zijn gespecialiseerd in het uitrusten van gebouwen als communicatieplatform. Met beelden, filmpjes of computergestuurde leds. En we hebben onze stempel al op Brussel mogen drukken met de kerstverlichting van de Grote Markt, in mijn ogen het mooiste plein ter wereld. Dat werd een sprookjesbos met lichtjes, beelden en geluidseffecten. Ik ben er echt trots op dat we dat contract hebben kunnen binnenhalen, want de concurrentie was groot."
"We zijn actief over heel de wereld - op dit moment lopen er projecten in Chicago, Singapore en Rotterdam - en we kunnen mooie referenties voorleggen, toch is het knokken. In crisistijden zijn activiteiten als de onze bij de eerste die grote bedrijven van het businessplan schrappen. Maar de crisis is ook een uitdaging om competitief en alert te blijven."

"Ik zit ook al een aantal jaar pro bono in de Commission for Educational Exchange between the United States, Belgium and Luxembourg. Die commissie is een onderdeel van een uitwisselingsprogramma van de Amerikaanse overheid, dat in 1946 in het leven werd geroepen door senator J. William Fulbright. Jaarlijks sturen we zowat 35 studenten met een beurs naar de States voor een postgraduaat. Heel dankbaar is het om die jonge mensen te mogen ontmoeten en te volgen hoe ze zich ontwikkelen."

Geen heimwee
Ondertussen woont John D. Largent al meer dan veertig jaar in Brussel; hij heeft hier twee dochters en een zoon grootgebracht. Toch hebben de States hem nooit losgelaten. "Interessant was dat Hughes Electronics voor zijn werknemers in het buitenland een programma had dat Home Leave heette: jaarlijks een betaalde vakantie met heel het gezin naar de States. Ik maakte ook elk jaar zowat vijf zakenreizen naar Los Angeles en had veel contact met andere Amerikanen binnen het bedrijf. Daardoor ben ik nooit door heimwee overvallen."

"Bovendien is het leven in Brussel heel aangenaam. De stad is beheersbaar, het is makkelijk om hier een comfortabel onderkomen te vinden, er is een rijk cultuurleven en het aanbod aan restaurants is schitterend. In mijn ogen is de Belgische keuken zelfs beter dan de Franse. Je verstaanbaar maken is ook al geen enkel probleem, want jullie Belgen staan open voor talen. Ik spreek Frans en Engels en dat is meer dan genoeg om mijn weg hier te vinden. Het Nederlands ben ik niet machtig, nee. Omdat de noodzaak om het te leren er nooit is geweest: al mijn Vlaamse vrienden en zakencontacten spreken Engels."

"Was Brussel vroeger een beetje als het Wilde Westen - regels waren er om met voeten getreden te worden -, dan is daarin met de jaren verbetering gekomen. Ook is de stad is er mooier op geworden. Er wordt weliswaar veel geklaagd over het drukke verkeer, maar omdat Brussel geen echte metropool is, vind ik dat allemaal best meevallen. Parijs of Londen, dat is toch andere koek."
"Door hier zo lang te wonen heb ik me goed aangepast. Dingen die een pas gearriveerde Amerikaan misschien zouden storen, raken me niet meer. Ik heb leren aanvaarden dat ze bij het dagelijks leven horen. Wel zou ik graag meer arbeidsflexibiliteit zien, waardoor het makkelijker zou zijn om nieuwe banen te scheppen. Ook is de belastingdruk groot, te groot. En op het vlak van ondernemingszin schort er toch ook iets; daar kunnen de Belgen nog iets leren van de Amerikanen."

Pro Obama
Wat Largent jammer vindt, is dat acht jaar Bush het imago van de Verenigde Staten weinig goed heeft gedaan. "Het heeft bijvoorbeeld de werking van het Fulbright Program bemoeilijkt. We hebben moeten ondervinden dat studenten niet veel zin meer hadden om naar de States te gaan. Het was allerminst verwonderlijk: de Verenigde Staten stelden zich niet hoffelijk op tegen mensen die het land in wilden. Dat schept onvermijdelijk een klimaat van wantrouwen en nervositeit. Verschillende topmensen uit de regering-Bush stelden zich bovendien te radicaal op: 'Als je niet voor ons bent, dan ben je tegen ons.' Dat is uit den boze. Er moet een wil zijn tot communicatie, tot samenwerking. Zelfs al ben je het met de andere niet eens, dan nog moet je bereid zijn de discussie aan te gaan. Ik denk dat Obama, die enorm veel charisma heeft, zo'n klimaat wil, wat het imago van mijn vaderland ongetwijfeld zal opkrikken."

"Helaas heeft Obama een enorme puinhoop geërfd. Zijn herstelplan is een eerste stap in de goede richting, maar een perfect plan bestaat niet. Obama zal volgens mij ook problemen hebben met mensen uit zijn eigen partij die in de ogen van de doorsnee Amerikaan te 'links' georiën­teerd zijn en te veel macht bij de staat willen leggen. Maar hij geeft toch een positieve impuls aan de natie, en ik denk dat hij een aantal juiste mensen op de juiste plaats heeft gezet. Spijtig dan ook dat de Republikeinen zijn uitgestoken hand hebben geweigerd."