Samenhuizen wint aan populariteit: ‘Zoektocht naar kamer lijkt wel sollicitatiegesprek’

Meer en meer studenten en jonge werkmensen kiezen ervoor om samen een huis of appartement te huren in de stad. Dat is een pak goedkoper dan alleen wonen, maar het heeft ook tal van andere voordelen. BDW ging langs bij vier Vlamingen en een Canadees in Sint-Gillis.

Woensdagavond, halftien. Sofie Poncelet, die bij het Steunpunt Vakantieparticipatie bij Toerisme Vlaanderen werkt, heet ons welkom en ontkurkt een fles Spaanse wijn. Joris is op komst. De andere huisgenoten zullen we vanavond niet zien, maar ze komen wel ter sprake. In afwachting gidst Sofie ons door hun statige achterhuis met mooie binnenplaats.

Het huis telt drie verdiepingen. Op de gelijkvloerse verdieping is er een grote leefruimte, een keuken, washok en terras. Op de eerste verdieping liggen de kamers van de drie mannen des huizes. Daar zijn ook de twee badkamers. Op de zolderverdieping met het schuine dak woont naast Sofie ook Annaïk. "Die zou hier vanavond ook zijn, maar verwittigde me daarnet dat ze laat moet doorwerken."

Terug beneden ontmoeten we Joris Vandecruys, die werkt voor de FOD Financiën. Hij is 29 en woont hier al het langst. "Op 1 januari 2013 zal ik hier vijf jaar wonen. Ik nam de kamer over van iemand die andere oorden opzocht. Deze woning was toen al ruim drie jaar een gemeenschapshuis. Het verhaal doet de ronde dat de huisbazin eerst nogal sceptisch was om deze woning als gemeenschapshuis te verhuren, maar dat ze gerustgesteld was toen ze vernam dat het Nederlandstaligen waren. Een halfjaar later trok Dieter hier in."

Ruim een jaar geleden vond Sofie hier haar stek. "Voordien pendelde ik tussen Sint-Truiden en Brussel, maar dat vond ik vervelend. Je zit dagelijks in dezelfde routine, hebt maar één rechtstreekse trein per uur. Mijn zoektocht naar een geschikte plek liep niet van een leien dakje. Het aanbod aan kamers is veel kleiner dan de vraag. Je moet constant online zijn (op gespecialiseerde websites als samenhuizen.be of appartager.be of op Facebook, TDM), en de goede plekken zijn direct weg.
Soms is die zoektocht een echte concurrentiestrijd, bijna een sollicitatiegesprek. Ik was al een halfjaar op zoek toen ik op de advertentie van deze woning botste."

"Ondertussen sta ik aan de andere kant, en kwamen ook Thomas en Annaïk erbij. Als er een kamer vrij komt, stellen we bepaalde data voorop en nodigen we geïnteresseerden uit, waarna we gezamenlijk een beslissing nemen. Daarbij laten we ons gevoel spreken. Als we twijfelen, kijken we naar gemeenschappelijke
interesses. We proberen ook het bestaande evenwicht tussen jongens en meisjes te bewaren."

"Thomas is een Franstalige Canadees, maar de gemeenschappelijke huistaal is Engels. Niet iedereen spreekt namelijk even goed Frans. Voor praktische zaken hebben we een krijtbord. Daar schrijven we de meest dringende zaken op, want het gebeurt zelden dat we allemaal tegelijk thuis zijn," zegt Joris. We lezen op het bord bijvoorbeeld 'Wat is het paswoord voor de wifi?', of 'Please guys, don't leave the dirty dishes for the one who has to clean the house'. Er is ook een poetsschema. Alle gemeenschappelijke ruimtes krijgen wekelijks een grondige beurt.

Ongedwongen sfeer
Er wordt zelden samen gekookt. Daarvoor ligt het levensritme van de vijf huisgenoten te ver uiteen. Als iemand eten over heeft, kan er wel wat geregeld worden, maar los daarvan kookt iedereen zijn eigen potje. 'Iedereen', dat zijn gemiddeld een tweetal mensen per avond. Joris eet elke middag op zijn werk, Annaïk komt pas laat thuis en bereidt dan nog een snelle hap.

Veel gezamenlijke activiteiten zijn er niet. Soms is er een etentje, trekken ze samen de stad in, of ze kijken een film.

Sofie: "Hoewel de kamers niet allemaal even groot zijn, betaalt iedereen vierhonderd euro. Daarin zitten naast de huur ook alle gemeenschappelijke kosten en basisproducten zoals olijfolie, toiletpapier en vuilniszakken." Het krantenabonnement wordt apart geregeld, want Thomas en Dieter lezen niet mee. In haar omgeving is Sofie een beetje de vreemde eend in de bijt. De meeste van haar vrienden wonen in Limburg, het gros van haar collega's pendelt. Ze is heel tevreden met haar keuze voor Brussel. "Het is een stad die wat moeite vergt, maar op deze manier is het fijn. Ik heb hier mijn eigen ruimte, maar als ik wil, is er altijd iemand om mee te praten. Ik zou ook een kleine studio kunnen zoeken, maar niet tegen deze prijs en met dit comfort. We hebben een terras in het midden van de stad, in Sint-Gillis!"

Alle vijf zijn ze hier gedomicilieerd. Sofie vindt dat belangrijk, zo kan ze hier gaan stemmen. "Ik leef in Sint- Gillis en maak hier gebruik van allerlei gemeentediensten, dus dat is toch logisch." Joris vindt het jammer dat er soms wel juridische belemmeringen zijn. Zo vraagt hij zich af of het wel nodig is om een gezinshoofd aan te stellen als je met vijf jonge mensen samenwoont. Voorts vindt hij niet dat hij hier privacy moet opgeven. "Spanningen zijn er niet bepaald. En zelfs al zouden die er zijn, dan verkies ik die boven avonden alleen spenderen in een appartement."