Slachtoffers aanslagen voelen zich in de steek gelaten

Veel slachtoffers en nabestaanden van de aanslagen van 22 maart zijn radeloos en voelen zich in de steek gelaten door de overheid. Enkelen onder hen schetsten woensdag in de parlementaire onderzoekscommissie een ontluisterend beeld van de papierberg en het gebrek aan ondersteuning waar ze sinds de aanslagen mee geconfronteerd worden.

"Als zoiets gebeurt, moet je de slachtoffers de hand reiken en vooral niet loslaten. Je kan niet gewoon wachten tot ze zichzelf weer bij mekaar rapen. Maar wij hebben niet de indruk dat ons ooit de hand gereikt is", zei Thomas Savary. Hij en zijn vrouw moesten vier dagen na de aanslagen via de pers vernemen dat haar moeder gestorven was, nadat ze zelf dagenlang vruchteloos ziekenhuizen hadden afgeschuimd.

"Niemand heeft ons begeleid naar welke dienst dan ook, gezegd welke dossiers we moesten opstellen, waar we hulp konden krijgen. We moesten alles helemaal zelf uitzoeken. Dat is gewoon inhumaan, daar ben je fysiek en mentaal niet toe in staat", aldus Savary. "Er werd ons gezegd dat we de media moesten volgen, maar zoiets mag je niet vragen van terreurslachtoffers. Zeker niet die eerste dagen", beklemtoonde ook Philippe Vansteenkiste.

Volgens de slachtoffers was er totaal geen doorstroming van informatie tussen de overheids- en begeleidingsdiensten op de verschillende overheidsniveau's, net zo min als met de verzekeraars. "De berg papier waar ik reeds door moest, is onmenselijk hoog", zei Karina Ponnet. Telkens weer moeten ze hun hele verhaal doen, zich verantwoorden en voelen ze zich miskend als slachtoffers.

'Verschil met andere landen is enorm'
Veelzeggend daarbij was het document dat de Amerikaanse Elizabeth Lasnier de Lavalette een maand na de aanslagen al kreeg van de Franse staat, als bewijs dat haar dochter terreurslachtoffer is. "Dat hebben we nooit gekregen van de Belgische overheid." Dat verwijt keerde vaker terug.

"Het verschil met de ondersteuning die buitenlandse slachtoffers van hun overheid krijgen, is enorm", klonk het meermaals op basis van ervaringen van andere slachtoffers uit de groep, die zich intussen verenigd heeft in de vzw V-Europe. "Het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, de VS, die zijn allemaal veel proactiever in hun steun en begeleiding."

Stuk voor stuk vroegen de sprekers om een speciaal statuut voor terreurslachtoffers. Ook met het oog op de financiële impact, die erg zwaar kan zijn door opstapelende medische rekeningen en inkomens die wegvallen. Schadevergoedingen of bijstand bleken lang niet altijd een evidentie en laten vaak lang op zich wachten.

De slachtoffers smeekten de parlementsleden van de commissie om tot actie over te gaan en te verzekeren dat het bij een nieuwe aanslag anders zal lopen. "Trek erop uit en dwing wie moet handelen tot handelen", smeekte Lasnier de Lavalette.