Stalingradlaan in nieuw kleedje

De zopas heraangelegde Stalingradlaan is officieel ingehuldigd. Mooi om te zien, met de wandelweg 'Rosa Luxemburg Dreef' in het midden en het kunstwerk 'La Pasionaria' als spreekbuis. Toch blijft de lokale bewoner hameren op een betere veiligheid en netheid. Een sfeerverslag.

Een rugzaktoerist struint voorbij. Achter hem een Chinese reizigster die een reistas aansleurt. In haar hand een map die niet veel soelaas lijkt te brengen, want haar gezicht spreekt boekdelen. Ze is het noorden kwijt. Dat zou niet meer mogen aan de kruising van de Zuidlaan en de Stalingradlaan. Sinds enkele dagen vormt een spreekbuis van vier meter lang - het kunstwerk La Pasionaria van Emilio Lopez Menchero - er het herkenningspunt bij uitstek. Menchero: "Bedoeling is de communicatie te verbeteren in deze gediversifieerde wijk. Het kunstwerk moet een brug vormen over de cultuurgrenzen heen."

De spreekbuis bevindt zich in het midden van de pas heraangelegde Stalingradlaan, op de zopas ingehuldigde Rosa Luxemburg Dreef. Het plaveisel van de wandelweg kwam er niet zonder moeite. "Er was een groot probleem met de aannemer. Die hebben we uiteindelijk moeten vervangen," aldus Henri Simons (Ecolo), schepen van Stedenbouw. Aanvankelijk kreeg dolomiet de voorkeur als ondergrond voor de wandelweg. Maar dat zou honden aantrekken, dus opteerde Stedenbouw maar voor gekleurde macadam. Die oogt okerkleurig. Met een beetje inbeeldingsvermogen, en een bijhorend glas pastis, kan er zelfs petanque gespeeld worden op deze wandelweg, zo breed is ie. Op adem komen kan, maar dan moet je op de grond gaan zitten, want zitbanken zijn er niet. "Eerst wilden de bewoners geen banken. Nu weer wel. Dus binnenkort komen die er," aldus Simons. "Net als de vuilnisbakken. Die zijn ook op komst." Ondertussen maken straatvegers hun tweede ronde.

Arme buurt
De zon schijnt, al is het met enige twijfel. De bezoekers - mannelijk, op een uitzondering na - van de talrijke theehuizen laten het niet aan hun hart komen. De terrasjes kennen een drukke bezetting. Abdessalam, een veertigjarige Marokkaanse handelaar in fruit en groenten, getuigt: "De nieuwe aanleg van de Stalingradlaan is heel goed. Het is anders. Toch kan het hier nog veel verbeteren. Veiligheid en netheid zijn onze grootste problemen. De vuilniszakken worden maar twee keer per week opgehaald, terwijl dat drie tot vier keer per week zou mogen gebeuren, met al die handelaars hier in de buurt." Abdelhalim, een Marokkaanse werkkracht in dezelfde winkel, springt bij: "En dan is er de veiligheid. Er komen hier veel toeristen, maar ook veel dieven. Een heleboel mensen hebben schrik om deze zone te betreden. Bovendien zie ik de politie hier niet al te vaak."

Leegstand, verkrotting, rolluiken naar beneden. Een terugkomend beeld doorheen de hele straat. De laan mag dan opgeknapt zijn op verkeersgebied, wat de handel betreft staat er nog het één en het ander te gebeuren. "Het is een arme buurt. Ik vrees een beetje voor de lokale bevolking. Er zullen meer handelaars komen, wat de prijzen de hoogte zal doen injagen," zegt Mohamed Saïdi M'rabet, sinds zes jaar bemiddelaar voor de Stad Brussel en de politie.

De Stalingradlaan loopt uit op het Rouppeplein, vooral gekend omwille van het restaurant Comme Chez Soi. Rigolet Laurence, dochter van de restaurantuitbaters, heeft ook enkele opmerkingen over de heraanleg van de Stalingradlaan: "Het is mooier en gezelliger dan vroeger. Toch zijn er nog een paar problemen. De parkeergelegenheid bijvoorbeeld. Waar er vroeger zes parkeerrijen waren, zijn er nu vier. Dat betekent dertig procent minder parkeerplaatsen. En dan zijn er nog de paaltjes die op sommige plaatsen in de weg staan van mijn klanten. Eén paaltje staat al helemaal scheef. De leveranciers hebben het ook niet gemakkelijk om hun goederen te lossen. De straat is smal en op de parking hebben we niet veel plaats. Er is ook te weinig verlichting en er ontbreken bloemen rond de fontein."
Of hoe vooruitgang ook zijn stekelige kanten kent.