Striptekenares Nina Jacqmin: 'Ik volg mijn instinct'

"Een mooie keuze, zeiden vrienden toen ik begon met artistieke studies. Zo zal je later iets kunnen doen dat je graag doet. Artistiek bezig zijn, niet als hobby, wel als broodwinning. Zelf durfden ze het niet, kiezen voor onzekerheid. Spijt dat ik de sprong heb gewaagd, heb ik niet. Al hebben diezelfde vrienden nu wel een job en ik niet. De vragen waarmee ik zit, neem ik erbij; ik kom er wel, opgeven staat niet in mijn boekje".

N ina Jacqmain is nu een jaartje afgestudeerd aan de afdeling striptekenen van Saint-Luc. Ondertussen begon ze aan haar eerste stripverhaal, heeft ze haar vizier eveneens op andere horizonten gericht. Zo zou ze maar wat graag tatoeageartiest worden. W at er ook van moge komen, tekenen zal er blijkbaar altijd wel bij zijn.

"Tekenen, ik heb het altijd al gedaan, van kleins af aan. Het is me steeds makkelijk afgegaan, het kwam en komt nog steeds heel natuurlijk. Veel van mijn oude probeersels heb ik bijgehouden. Niet dat ik er zo fier op ben, toch is het leuk om ze af en toe nog eens ter hand te kunnen nemen. Ik durf te zeggen dat ik aan Saint-Luc heel wat vooruitgang heb geboekt. Merkte ik het niet zozeer wanneer ik bezig was, op het einde van het schooljaar werd het me onveranderlijk duidelijk. Onmiskenbaar".

"Mijn eerste keuze was het niet, die studies striptekenen. Aanvankelijk had ik geopteerd voor communicatie, aan de ULB. Een beetje de richting waarvoor iedereen die niet goed weet wat de toekomst brengt, kiest. Ik ben er echter snel van teruggekomen. Ik kon me niet vinden in de omgeving, het was me allemaal wat te groot. Bovendien bleken de cursussen te theoretisch en richtten ze zich vooral op journalistiek, wat me niet erg interesseerde. Dus heb ik het roer omgegooid, gekozen voor iets dat in mijn natuur ligt. Dat vader en moeder ons - ik heb nog een broer en een zus - steeds hebben aangemoedigd om ons instinct te volgen, was daarbij een hart onder de riem."

"Merkwaardig is wel dat ik nooit een fervente stripfanaat ben geweest. Al kon ik me best vinden in het werk van namen als Didier Comès, die spijtig genoeg net is overleden, Régis Loisel of Art Spiegelman, wiens Maus een waar meesterwerkje is. Wat ik teken, heeft ook niets te maken met wat ik lees. Zo verslond ik vroeger de ene manga na de andere. Het Japanse equivalent van onze stripverhalen. Op school vond men echter dat het een slechte invloed heeft. Saint-Luc wil nu eenmaal dat we een eigen stijl ontwikkelen, die bovendien goed representeert wat er wordt aangeleerd. Misschien een wat ouderwetse reflex, maar het is nu eenmaal zo. Veel medeleerlingen hebben die raad in de wind geslagen en ze hebben het geweten. Ik niet, ik ben ermee gestopt, uit angst dat die manga's me toch zouden beïnvloeden."

Werk van lange adem
Nina's eerste strip, waar ze nu druk aan werkt, heeft als hoofdfiguur een jongeman die zijn homoseksualiteit ontdekt. Het is de kapstok om haar kijk te geven op een wereld die ze maar al te best kent: die van de jongeren van vandaag. Kwestie van zeker te zijn waarover ze het in haar verhaal heeft.

"Het is de eerste keer dat ik mij eraan waag, voordien beperkte ik me tot de oefeningen op school. Het scenario is geschreven, ik heb het laten nalezen door een vroegere prof en die vond het goed. Ook het storyboard is al getekend. In tinten van zwart en wit, kleurig werken - al heb ik het veel gedaan - gaat me niet zo goed af. Ik ben nu van plan om het storyboard samen met het scenario op te sturen naar uitgevers. Om te zien wat hun respons is en daarop verder te borduren."

"Het was ook het uitgelezen moment om eraan te beginnen. Hoe langer ik had gewacht, des te groter de kans dat het er nooit van zou komen. Een goede raad, meegekregen van de prof, die het scenario heeft gelezen. Het is zeker een werk van lange adem. Tijdrovend. Met onzekerheid erbovenop. Gaat het lukken, gaat het niet lukken? Gaat het goed zijn, gaat het niet goed zijn? Best mogelijk dat ik me onderweg zoveel vragen begin te stellen dat ik ermee stop. Bij het lezen van een strip heb je eigenlijk geen idee van het vele werk dat er is ingekropen. Maar goed ook, het omgekeerde zou het leesplezier een beetje vergallen. Niet makkelijk dus, dat striptekenen, nu weet ik waarom er veel zijn die eraan beginnen en onderweg afhaken."

"Gelukkig beschik ik over voldoende verbeelding. Al is het misschien niet altijd voor de goede dingen. Meer dan eens word ik 's ochtends wakker en denk ik: Wat heb ik in godsnaam nu weer gedroomd. Waar komt dat toch allemaal vandaan?"

Grote verantwoordelijkheid
De zekerheid echt striptekenaar te willen en zullen worden is er voorlopig niet: Nina heeft nog andere ijzers in het vuur liggen. Ze toont me enkele van haar ontwerpen van tatoeages. Figuratief, de meeste met erotische inslag.

"Ik hou van het milieu van het tatoeëren, de tekeningen spreken me aan. Ook de wetenschap dat diezelfde tekeningen, soms echt kleine kunstwerkjes, met de dood van de drager zullen vergaan. De wetenschap dat ze slechts een beperkte levensduur hebben. Mijn voorkeur gaat uit naar meer klassieke ontwerpen, minder naar trendy dingen. Want de mode is vluchtig, je loopt het risico dat met het verdwijnen ervan de betrokken persoon zijn tatoeage niet graag meer ziet."

"Ik ben nu aan het kijken of ik ergens een stageplaats kan versieren. Maar men heeft me al gezegd dat het moeilijk zal zijn. Omdat velen dezelfde ambitie koesteren en er niet genoeg plaatsen zijn. We zullen wel zien, ik ga het in ieder geval proberen."

Zelf heeft Nina ook al een tatoeage, heel discreet weliswaar. "Een klein Japans teken in de nek. Ik heb ze laten zetten toen ik achttien was; in de loop van de jaren zullen er wel enkele bijkomen, denk ik. Ik heb tevens een tatoeagetoestel gekocht op het internet en ermee geoefend. Zelfs al een tatoeage gezet bij mijn moeder. Een discreet Indiaas teken op de pols. Er is echter iets misgelopen bij het helen van de wonde, zodat er in de tekening een klein litteken is. Een geluk bij een ongeluk: het litteken past zo goed bij de tekening, dat het lijkt alsof het gewild was. En mama is er gelukkig mee, met haar tatoeage. Het wedervaren heeft me echter besef doen krijgen van de grote verantwoordelijkheid, die je draagt als een tatoeëerder. Daarom beperk ik me voorlopig tot oefenen op varkenspoten. Neen, geen poten van levende varkens, Wim Delvoye ben ik nog niet." (lacht)

India
Dat moeders tatoeage er eentje is met Indiase inslag, mag geen toeval heten.

"Ze heeft die magische en in veel opzichten mysterieuze plek tien jaar geleden voor het eerst bezocht. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze is daarna twee, drie keer teruggeweest en wilde ook mij er absoluut kennis mee laten maken. Vorig jaar is het er eindelijk van gekomen, een maand lang hebben we er rondgetrokken, samen met een vriend. Van het supertoeristische zuiden, tot het bergachtige, minder herbergzame noorden. Mijn allereerste grote reis, ik heb er van het eerste tot het laatste moment van genoten. Een compleet andere wereld ontdekt dan hier. De geuren, de kleuren: formidabel. Ik had zelfs de indruk dat iedereen er artiest is, blijkbaar kunnen Indiërs allemaal schilderen, zingen... Prachtige dingen maken ze, zelfs met twee keer niks. De publiciteit is er met de hand geschilderd op de muren, zoals dat hier vroeger ook al eens gebeurde, het was schitterend om te zien".

"Altijd even comfortabel was de reis evenwel niet. Op een bepaald ogenblik hebben we zelfs 36 uur onafgebroken op de trein gezeten. En dat het eten onderweg werkelijk niet te vreten was, maakte het er allemaal niet prettiger op. Gelukkig maar dat we een slaapwagon hadden genomen, niet eentje zonder ruiten, waar de mensen en dieren als het ware op elkaar gestapeld zitten. En daarna, wanneer het voorbij was, konden we er eens goed om lachen. Ook denk ik dat we er meer dan eens in het zak zijn gezet. En, zo heeft moeder me gezegd: India is in de voorbije tien jaar erg veranderd. In zoverre zelfs dat het voor haar een beetje een afknapper was. Nooit wil ze nog terug. Omdat het veel te toeristisch is geworden naar haar zin".

ninajack-art.blogspot.com