Susie Jones: nieuwe paden na de Europese Commissie

"Ik verwacht mijn eerste kindje. Mijn instinct zegt me voor roots te zorgen en het kleintje bijvoorbeeld naar een plaatselijke school te sturen in plaats van naar een internationale. Roots laten toe iets op te bouwen. Dat heb ik in mijn kindertijd niet gekund." Susie Jones ruilde enkele jaren geleden haar prille carrière bij de Europese Commissie in voor yogales geven en scholieren met aanpassingsmoeilijkheden begeleiden.

G een roots kunnen opbouwen, het had te maken met vaders beroep. Een beroep dat hem naar de vier windstreken voerde . "Ik ben geboren in Londen. Zes maanden later zat ik al op de Seychellen. Mijn vader was en is nog steeds actief als statisticus. Veelal in ontwikkelingslanden, waar hij helpt bij het optimaliseren van boekhoudkundige systemen. In mijn kindertijd en jeugd heb ik veel landen gezien. Het maakte dat ik me overal en tegelijkertijd nergens thuis voelde. Maar het heeft me een open blik op de wereld en op verschillende culturen gegeven. Dat is onbetaalbaar. Dat ik uiteindelijk besloot om Sociale Antropologie te studeren, in Cambridge, zal er ongetwijfeld mee te maken hebben."

"Na mijn studies heb ik een jaar gewerkt voor Television Trust for the Environment, gespecialiseerd in producties over milieukwesties en sociale zaken. Vervolgens ben ik, aangemoedigd door vrienden, begonnen aan een stage binnen het Media-programma van de Europese Gemeenschap. Het was meteen ook mijn eerste kennismaking met Brussel. Ik woonde in een piepkleine studio in de Marollen, het hart van Brussel en een waanzinnig interessante buurt. Ook heb ik het geluk gehad al snel enkele Belgen te leren kennen. Dat is niet evident voor expats. Daaruit zijn mooie vriendschappen gegroeid én een liefdesrelatie met een Belgische man."

"Het maakte dat ik na mijn stage echt niet klaar was om Brussel weer te verruilen voor Londen. Ik hield van het leven hier. Brussel heeft een internationale uitstraling en is tegelijkertijd op mensenmaat gesneden. Minder stresserend, minder speedy dan Londen, waar ik ruim een uur onderweg was naar mijn werk. Hier kan je alles te voet of met de fiets doen zonder veel tijd te verliezen. Werken met mensen uit alle delen van Europa, is bovendien verrijkend. Net zoals de kennismaking met de Belgen toen was. Ik hou van hun gemoedelijkheid, hun gastvrijheid, hun gevoel voor humor. België is voor mij ook een heel merkwaardig land, met al die verschillen op een toch wel kleine oppervlakte. En Brussel heeft me in zekere zin de vrijheid gegeven mijn eigen weg te zoeken. De hoofdstad is een biotoop waar je anders mag zijn, waar iedereen in feite een minderheid is."

Vrij als een vogel
Na de stage rolde Jones in enkele jobs binnen de programma's van de Europese Gemeenschap. Ze hield zich bezig met projectmanagement en research. "Zo kon ik aan een mooi researchproject werken rond Europese culturele hoofdsteden. De job stond me toe te reizen en andere culturen op te snuiven. Ik kwam in Lille, Porto, Helsinki, Stockholm, IJsland, Praag... Daarna kon ik voor de Europese Commissie werken. Dat werk was goedbetaald en interessant. Maar diep binnenin voelde ik dat het niet was waar ik met mijn leven heen wilde. Mijn nevenactiviteiten vond ik zoveel interessanter. Ik volgde lessen fotografie aan de academie en yogatraining om lerares te kunnen worden. Dus heb ik er na twee jaar de brui aan gegeven. Het was een scharniermoment, ook omdat mijn relatie met mijn Belgische vriend op de klippen was gelopen."

"Veel eindes waren het én een verlangen om iets anders te zoeken. Maar ook twijfel, angst... Omdat alles weer open lag. Wat nu? Ik heb toen veel gereisd dankzij mijn spaarpotje. Als een pijl uit een boog vloog ik naar India. Het plan was om er een jaar te blijven. Uiteindelijk zijn het er twee geworden. Ik wilde niet weg. Ik voelde dat wat ik wilde doen, nog niet af was. Ik heb vanuit India veel gereisd en zijsprongen gemaakt: naar China, Tibet, Nepal... Zo vrij als een vogel voelde ik me, en niet gedwongen in een rol. Ik was er een vrouw alleen in een vreemde wereld, maar nooit heb ik me bedreigd gevoeld. Mensen leggen makkelijker contact met je als je alleen reist. Het maakte dat ik geregeld iemand leerde kennen, met wie ik dan enkele weken optrok. Endelijk kon ik weer beginnen te ontdekken wie ik was en wilde zijn."

"Ik heb er ook yogatraining gevolgd bij de Isha Foundation in Tamil Nadu, een prachtige, vreedzame plek. Ik heb er als vrijwilligster meegewerkt aan het project Green hands, dat draait rond het planten van bomen. Ook heb ik massagelessen en meditatieretraites gevolgd in Thailand. Het was een formidabele periode. Ik zoog alles op. Het was een reis doorheen mezelf. Ik ging ver weg om mezelf weer te ontdekken en om vertrouwen te tanken, om te kunnen doen wat ik wilde doen met mijn leven".

Utopia
Toch koos Jones ervoor terug te keren naar Europa. Naar Brussel. "Blijven zou aangevoeld hebben als de makkelijke weg. Dus ben ik weergekeerd naar Europa om te zien of het mogelijk was te leven op een andere manier dan voorheen. Op de manier die ik wilde. De eerste maanden waren een schok. Moet ik weer gaan werken om de kost te verdienen? Ik koos voor Brussel omdat ik hier een netwerk had. Een kantoorjob liet ik links liggen. In de plaats daarvan ben ik yogalessen beginnen te geven - zij het aanvankelijk met weinig vertrouwen. Als interimkracht kon ik ook aan de slag in The British School of Brussels, in Tervuren. Ik kon er werken met de jongsten. Van de kinderen heb ik veel opgestoken, omdat ze leven in het hier en nu, onvoorwaardelijk. Hun creativiteit en hun levendigheid vind ik schitterend. Maar het eist ook veel van je: het dwingt je alert te blijven. En sinds dit jaar werk ik met jongeren met aanpassingsmoeilijkheden. Het is een nieuwe uitdaging, want meer one on one, daar waar ik voorheen met groepen werkte. Het is een nieuwe uitdaging, maar het voelt vooral bijna niet aan als werken, meer als leven. Alles vloeit ineen."

"Mogelijk ligt ook mijn toekomst hier, ja. Maar zegt nooit 'nooit'. Brussel is voor mij nu 'thuis', maar gaat het dat steeds blijven? Er is nog steeds dat nomadische stemmetje dat weigert te zeggen: 'Ik ben en blijf hier'. Wel is de kans groot dat het de laatste stad is waarin ik zal wonen, want de natuur spreekt me eveneens aan. Maar wat steden betreft, is en blijft Brussel voor mij top, vooral door het vele groen. Het Zoniënwoud binnen handbereik hebben, is formidabel. Ik heb er zelfs al bomen geplant. Maar reizen zal steeds in mijn bloed zitten. Nog steeds ga ik af en toe terug naar India: om aan yoga of vrijwilligerswerk te doen. Ik beleef het beste van twee werelden: ik heb sterke banden met Brussel en tegelijkertijd kan ik de nomade in mezelf botvieren".
"Zo heb ik twee jaar geleden het voorrecht gehad in de Anandwan Leprosy Community in Centraal-India te mogen vertoeven. De beweging is zestig jaar geleden ontstaan als een gemeenschap van lepralijders, maar is doorheen de jaren geëvolueerd tot een vrijhaven voor verschoppelingen. Ze hebben er onder meer een school voor blinde en slechthorende kinderen. Je zou er miserie verwachten, maar in werkelijkheid is het een hele mooie plaats, waar iedereen iedereen helpt, waar niemand zichzelf opstelt als slachtoffer. De beweging stelt zich buiten de conventies van de maatschappij. Voor mij is het als een soort Utopia, beklijvend en inspirerend. Waarom heb ik het nu pas ontdekt?"

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/ingesprekmet