Voor kinderen: Techniekclub voor meisjes
'T oen ze het project in de klas kwamen voorstellen, had ik er eerst niet zo veel zin in, eerlijk gezegd," vertelt de tienjarige Letitia. "Maar mijn vriendin, die wel van in het begin meedeed, zei me dat het heel leuk was. Ze toonde ook een metaalhangertje dat ze gemaakt had in de eerste workshop. En toen werd ik wel heel enthousiast." Behalve Letitia zijn er nog zeven andere meisjes tussen tien en twaalf jaar uit Brussel even enthousiast om handige doe-het-zelvers te worden. Voor deze reportage mocht ik per uitzondering aanwezig zijn op de Techniekclub, want normaal gezien komen jongens er niet in. "Ik vind dat maar goed ook," vertelt Sarah, "want de meeste jongens zijn toch irritant, behalve eentje dan." Waarna de anderen in lachen uitbarsten. De sfeer is ontspannen, het gaat er leuk aan toe. Bij het begin van de workshop beginnen de meiden spontaan te zingen voor Lâle, die jarig is. Nochtans wordt er ook en vooral heel hard gewerkt. Die namiddag geeft Heidi, de begeleidster, de opdracht om een houten trekvogel te maken. "Vandaag starten we met de sjablonen van de vleugels en de romp op houten planken te tekenen en die dan uit te zagen met de elektrische figuurzaag. Vergeet ook niet om gaatjes aan te duiden met een potlood, daar komen later de touwtjes doorheen." Haar woorden zijn nog niet koud, of de "zotte zaagjes", zoals ze zich hier noemen, schieten in actie. Sommigen zetten een stofmasker op, anderen dragen een bril om geen zaagsel in de ogen te krijgen. Meestal werken ze per twee: terwijl de ene de plank aandachtig onder de zaag schuift, blijft de ander op de startknop duwen om de machine aan de gang te houden. "Vorige week ging er bijna iets mis, toen we te lang op eenzelfde plek in het hout bleven zagen. Ineens kwam er een beetje rook uit, het was net of er een kleine brand uitbrak," giechelt Letitia. Maar meestal gaat het allemaal probleemloos. "Soms ziet het er bij het begin wat moeilijk uit, maar uiteindelijk lukt het toch altijd. Ook omdat de begeleidsters behulpzaam zijn, en we mogen steeds opnieuw beginnen als het even misgaat," voegt Zoe er aan toe.
Een deurmatalarm?
De houten vogel, eigenlijk een soort mobiel, is al het vierde kunstwerkje dat deze handige meiden op amper vijf weken tijd in mekaar steken. Voordien maakten ze al een metaalhangertje (een soort halsketting), een verjaardagskalender en een deurmatalarm. Een deurmatalarm? Lâle legt het uit: "De mat bestaat eigenlijk uit houten planken waar je aluminiumfolie rond draait. Vandaaruit gaat er dan een elektrische draad via de spleten van de deur je slaapkamer in. Telkens er iemand op die mat staat, begint er in je kamer een lichtje te branden. Zo weet je dat je bezoek krijgt." Dus ook van elektriciteit aanleggen weten deze juffrouwen inmiddels al wat meer.
Heidi: "Jongens komen makkelijker in aanraking met techniek dan meisjes, maar daarom kunnen meisjes het niet minder goed, natuurlijk. We hopen dat ze met deze workshop de smaak te pakken krijgen. Bij de laatste sessie komen ook de mama's langs, en die hoor je dan net hetzelfde roepen als de meisjes in het begin: 'Oeioei, een boormachine, daar kan ik niet mee werken, hoor.' Maar hun dochters stellen hen gerust en tonen dan hoe het moet. Goed hè!"
En willen deze meiden nu later ook loodgieter of timmervrouw worden? "Nee," zegt Sarah, "toch liever actrice. Maar dan wel eentje die ook eens een kapotte lamp kan vervangen."
Vinnige vingers
Heb je zin om zelf zo'n deurmatalarm in mekaar te knutselen? Surf dan naar www. technika10.nl/webwinkel/pdf/deurmat-alarm.pdf. Daar vind je een complete handleiding (met foto's) van hoe je zo'n alarm kunt maken. Kan handig zijn als je niet wilt dat kleine broertjes of zeurende ouders onverwacht in je slaapkamer staan.
:: De Techniekclub is een samenwerking tussen Technopolis en de VUB.
Meer info op www.techniekclub.be
Lees meer over: Elsene , Samenleving
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.