Weduwe Pierre Majerus zet glasramenzaak voort

Ooit al gegeten in de Comme chez Soi? Dan hebt u zeker al de kunstglasramen van Pierre Majerus gezien. En ook in het Hilton en het Royal Windsor, het belastingbureau van Etterbeek en de basiliek van Koekelberg zitten glasramen van hem.

Alles wordt nog altijd handmatig ontworpen in de ateliers van Pierre Majerus aan de Jachtlaan. Majerus is in 1994 overleden aan suikerziekte, maar zijn vrouw Marcelle Nizet, die nu 65 is, vond de kracht om de zaak voort te zetten.

De gevel van het atelier van Pierre Majerus is fraai geschilderd in allerlei kleuren. Het springt duidelijk in het oog in het nogal statische straatbeeld van Etterbeek. Als u eenmaal door de poort bent, moet u nog door een ijzeren hek. Twee honden heten u meteen welkom met een oorverdovend geblaf. Maar blaffende honden bijten niet. En zeker niet de troeteldiertjes van Marcelle Nizet, de vrouw van wijlen Pierre Majerus. "Sinds zijn dood ontwerp ik de glasramen. Ik maak alle tekeningen zelf, daarna stop ik al de informatie in de computer om het resultaat te bekijken. En zodra de klant zijn fiat geeft, kunnen we de kunstglasramen beginnen te maken. Alles wordt hier tot het laatste detail met de hand gemaakt. Het glas wordt eerst met de hand minuscuul uitgesneden. We hebben glas in alle mogelijke kleuren. En die kleur zit echt in het massa. Kleine versieringen kunnen we erop schilderen, maar dan moeten we het wel bakken op zeshonderd graden. De uitgesneden glasstukjes monteren we dan stuk voor stuk in een loden raamwerk dat ook door ons gemaakt wordt. En dat wordt niet gegoten zoals vele mensen denken. We solderen loden staafjes tot een volledig raam. Dan zetten we de glasramen vast met stopverf of lijnolie. Nadien maken we alles schoon met zagemeel, en daarna nog eens met krijt," vertelt Marcelle Nizet.

In het atelier heerst een aangename sfeer. Enkele werklieden maken de glasramen die Marcelle Nizet ontworpen heeft. Lucien Dognaux werkt al 29 jaar in het atelier. "Naast eigen ontwerpen doen we ook veel restauraties. We moeten dan bijvoorbeeld de gebarsten ramen vervangen. Dat is niet simpel, omdat we de originele kleuren moeten terugvinden," zegt Dognaux.

Picasso
Het hele atelier is opgericht door één man: Pierre Majerus. "Hij was een echte artiest, heel aangenaam in de omgang. Een levendige man met veel humor. Hij maakte de ontwerpen, sneed de glazen voor ons en wij moesten die in een loden frame plaatsen. Sinds hij overleden is, voeren we de ontwerpen van zijn vrouw, Marcelle Nizet, uit. Ook andere kunstenaars leveren soms ideeën."
"Meneer en mevrouw Majerus hadden elk hun stijl. Zo zie ik zeker een verschil in kleuren, alleen is het moeilijk om dat verschil in woorden te vatten," zegt Lucien Dognaux.
Naast glasramen ontwierp Pierre Majerus ook schilderijen in glas, aquarel, olie en tekenkrijt. "Mijn man is heel sterk beïnvloed door de schilder Picasso. Hij maakte figuratieve en halffiguratieve tekeningen. Maar ook non-figuratieve vormen en symbolen komen in zijn glasramen en schilderijen heel vaak aan bod. Het enige wat hij nodig had, was een idee. Uw idee. En dat interpreteerde hij dan. Dan ontwierp hij glasramen."
"Klassieke ramen hebben ons nooit geïnteresseerd. De kunstglasramen zetten we altijd in een loden frame, maar we kunnen de glazen ook inpassen in een bestaande lijst, zoals van een deur. We kunnen ook voor een extra glaslaag zorgen voor isolatie of extra bescherming," zegt Marcelle Nizet.

Verbrijzelde knie
Pierre Majerus begon in het midden van de jaren 1960 glasramen te ontwerpen. "Eerst zaten we aan de Waversesteenweg. Zijn atelier was toen ondergebracht in een paardenstal. Zijn eerste grote opdracht waren glasramen voor een kapel in Dilbeek. Mijn man heeft de glasramen in beton gezet. Dikke glastegels in beton. Toen de zaken goed begonnen te lopen, heb ik mijn man vooral op administratief vlak ondersteund. Ik ben een gediplomeerd secretaresse; zo kon ik hem op zakelijk vlak begeleiden. In 1971 zijn we dan getrouwd. In dat jaar stonden we ook voor de eerste keer op Batibouw in Brussel. Sindsdien hebben we daar altijd met een stand gestaan," zegt Marcelle Nizet.
In 1977 sloeg het noodlot voor de eerste keer toe, in de Ardennen. "Mijn man was aan het rijden met zijn motorfiets. Zijn neef zat achterop. Er moet iets gebeurd zijn, want ze vielen beiden op de grond. Zijn neef had niets, maar mijn man wel. Zijn knie was totaal verbrijzeld. In het plaatselijke ziekenhuis was de dokter met vakantie. Een onervaren dokter legde alles in het gips. Maar dat had hij veel te hard aangespannen. Het bloed kon niet meer doorstromen, de zenuwen zaten gekneld. Op dat ogenblik heb ik meteen beslist om naar een Brussels ziekenhuis te gaan, waar ze hem wel hebben kunnen helpen," zegt Marcelle Nizet.

Ademen
Pierre Majerus overleed in 1994 aan suikerziekte. "Het weekend voor zijn dood zaten we nog onder een boom na te denken. Ik zei hem nog dat we beter alles zouden verkopen en naar het buitenland verhuizen. Zijn antwoord was: 'Alles verkopen? Neen, dan nog liever sterven.' Ik zei toen: 'Oké, wat er ook gebeurt, we blijven hier.' En drie dagen later was hij dood."
"Bij de notaris had hij al een testament opgemaakt met de wens dat zijn twee broers en zijn schoonbroer een stichting op poten zetten om alles wat hij heeft opgebouwd, te beschermen. Hij is overleden in het ziekenhuis Saint-Luc in Woluwe."
"In de toekomst ga ik mijn activiteiten hier beperken om jongeren een kans geven," vervolgt Nizet. Dan kan ze zich meer bezighouden met haar twee honden. "Ze zien er misschien wat kwaad en boos uit, maar dat zijn ze in geen geval. In mei 1994 hebben we onze eerste hond in huis genomen, een brave rottweiler. Even later is mijn man gestorven. Ik beschouw deze hond als een souvenir aan mijn man."
"Een tijd geleden heeft de hond nog een ongeluk gehad. Toen hij over straat liep, is er een auto tegen gebotst. Zijn rug is gebroken, maar hij kan alweer lopen. Hij is ook een beetje incontinent."
"Met de hond voel ik mij niet alleen sinds mijn man overleden is. 's Nachts slaapt hij altijd aan mijn deur, en dan hoor ik hem ademen. Dan moet ik aan mijn man denken. Dan is hij weer bij mij."