Wijkacademie en Insjalet, een goed huwelijk

De wijkacademie, die ondersteuning krijgt van vzw Vormingplus Citizenne, slaat de handen in elkaar met de Insjalet van hogeschool Odisee.

De Insjalet is een mobiele houten constructie, waarmee verhalen van buurtbewoners digitaal worden geregistreerd en getoond aan elkaar en aan een groter publiek. "We willen met onze verhalen naar het beleid stappen. Hopelijk kunnen we ze tonen in de commissie terreurbestrijding, als hulpkreet uit Molenbeek," zegt Aziza El Miamouni van de wijkacademie.

Khadija

Enkele dagen na de aanslagen in Parijs, ben ik in de Gentsesteenweg. We gaan van winkel naar winkel, om te vragen of we affiches op de ramen mogen hangen. We doen met buurtbewoners een oproep om kaarsjes te komen branden op het Gemeenteplein. Uit solidariteit met de slachtoffers

van Parijs en om te tonen dat Molenbeek een warme gemeente is. Journalisten van ik-weet-niet-welke nationaliteit stappen botweg de winkels binnen. ‘Hoeveel keer per dag worden jullie lastiggevallen?’ Ze stellen vragen die wij, noch de handelaars in Molenbeek begrijpen. Ik ben verbouwereerd. Wij worden aangevallen door journalisten die Molenbeek niet kennen. Die zelfs België niet kennen.”

Nadia

Mijn zoon is bijna 20. Hij is laatstejaarsstudent, hij wil aan de slag in de veiligheidssector. Onlangs gebeurd: hij is met twee maten aan het discussiëren op straat. De politie nadert. Mijn zoon toont zijn identiteitskaart. De politie wil hem fouilleren. Mijn zoon zegt: ‘U mag me fouilleren, u zult niets vinden.’

Waarop de agent zegt: ‘Bent u zeker dat we geen kleine joint vinden?’ Mijn zoon, rustig: ‘Ik rook niet.’ De agent grinnikt, en tegen de andere agent, in het Nederlands: ‘Wedden dat ik iets in zijn zakken vind?’ Mijn zoon antwoordt zelfzeker, in het Nederlands: ‘Neen, u zult niets vinden.’ Politieagenten bekijken Marokkanen uit Molenbeek die Nederlands spreken, doorgaans als buitenaardse wezens. De agent geeft mijn zoon zijn identiteitskaart terug en bijt hem toe: ‘Casse-toi.’ Zulke politiecontroles behoren tot de dagelijkse realiteit voor jongeren in Molenbeek.”

Francine

Ik heb moeilijke momenten gekend in mijn leven. Dankzij de contacten via de school hou ik mij recht. De mensen die ik via de school van mijn kinderen heb leren kennen, zijn familie geworden. Ze zijn van allerlei origine. Ik heb mijn man verloren. Zíj hebben me erdoor gesleurd. Ze zeggen me: ‘Luister, je moet vooruit en je moet denken aan je kinderen.’ Ik heb ook vrienden die racisten zijn. Ik apprecieer dat niet. Ze verwijten me dat ik Marokkanen verdedig. Dan word ik kwaad.”

Rachida

Er is me iets bijgebleven. Het staat in mijn geheugen gegrift als een van de donkerste dagen uit mijn leven. Ik voel een enorme angst, voor mijn familie, mijn kinderen, mijn buren, de hele wereld.

Er is iets gebeurd in Molenbeek. Ik spring in de auto, het is de dag waarop ze Salah Abdeslam vatten. Ik haal mijn kinderen op, duw hen in de wagen. Ik rijd naar mijn ouders. Ik denk na. Ga ik Brussel verlaten? En als ik blijf, waar dan?”

Dit zijn schuilnamen. Namen bekend bij de redactie.