The secret life of Anemone Valcke: ‘Een doek tot leven wekken is magie’

Als actrice maakte Anemone Valcke van haar hobby haar beroep. Andere hobby’s mogen daarom van haar tot nader order hobby’s blijven. Al schildert ze wel écht graag.

Begin december staat Anemone Valcke met haar toneelstuk Het ego in Brussel, al tien jaar haar thuisstad. Vanaf 19 december is ze op Streamz te zien in de langverwachte Brusselse tv-serie Putain, bedacht door schrijver Frederik Willem Daem en rapper Zwangere Guy. Zinvolle activiteiten naast dat bestaan als actrice zijn voor Valcke veelvuldig cinemabezoek, yoga en schilderen. “Onlangs had ik tijdens een schrijfresidentie in Spanje de kans om na lange tijd nog eens te tekenen en schilderen. Ik voelde meteen dat ik het nog echt in mijn vingers had én dat ik het nog steeds heel graag doe. Tot mijn elfde volgde ik samen met mijn goede vriendin Joëlle Dubois (die nu schilder is, red.) tekenles in het Museum voor Schone Kunsten Gent. Dan gingen we altijd eerst naar een schilderij kijken om daarna in de ateliers zelf te boetseren, tekenen of schilderen. Tijdens mijn dramaopleiding aan het KASK volgde ik als keuzevak ook tekenen. De lessen van Michaël Borremans waren heel leuk. Naar model tekenen, handen leren tekenen … op de een of andere manier gaat me dat goed af. Op school had ik ook grime, en ook dat lukte me, omdat ik me een goede voorstelling kan maken van de lijnen en schaduwen op een gelaat. Alsof ik ze voel.”

“Schilderen is een van de weinige dingen waarbij ik urenlang geconcentreerd kan blijven, desnoods zonder tussendoor te eten of drinken. Langzaamaan dat beeld zien ontstaan en veranderen, zien hoe iets tot leven komt door het spel van licht en schaduw, dat is heel vervullend, bevredigend en helend.”

Voor haar verjaardag kreeg Valcke van haar beste vrienden een schilderspakket. Daarmee wil ze aan de slag zodra ze ook een schildersezel in huis heeft gehaald. Ze wil haar talent verder ontwikkelen, al wil ze tegelijk haar hobby beschermen tegen de prestatiedruk van een heus beroep. Angst van het witte canvas kent ze niet. “Nee, totaal niet. Ik heb genoeg beelden in mijn hoofd, en ik maak eerst met een houtskoolstok een tekening voor ik begin te schilderen. Ik gebruik ook vaak foto’s, die ik maak met mijn gsm. En als je eenmaal begint, zie je hoe de acrylverf zich mengt, hoe er volumes ontstaan, en hoe je leven krijgt op zo’n doek. Dat heeft nog meer magie dan wat er op een theaterscène gebeurt. Een andere gelijkenis is dat je zowel op een podium als op een doek kan bepalen wat de toeschouwer ziet. Ik wil authentieke beelden maken. Beelden die mij blij maken, lichte en humoristische beelden die vreugde toelaten in deze donkere tijden.”