Coup de cœur van Niels Ruëll: 'Koude rillingen tot de haan kraait'

Robert Eggers heeft zich aan een hommage aan en hervertelling van Nosferatu gewaagd. De Transsylvaanse ketter kleurt al eeuwen volksverhalen rood.

Als de vampier niet bestond, ze zouden hem moeten uitvinden. Geen demon zo aristocratisch en romantisch, geen bloedzuiger zo afzichtelijk én aantrekkelijk, geen dode zo levendig, geen nachtcreatuur zo machtig … tot de haan kraait. De Transsylvaanse ketter kleurt al eeuwen volksverhalen rood. Over de literatuur werpt Vlad zijn schaduw sinds Bram Stokers Dracula. Over de cinema sinds Nosferatu, eine Symphonie des Grauens van F.W. Murnau. Het is filmkunst van ruim honderd jaar oud, die nog steeds tot nachtmerries kan leiden. Zo expressief, suggestief en onbehaaglijk is ze. Je hoeft de oerknal van de vampierenfilm niet te hebben uitgezeten om vertrouwd te zijn met Graaf Orloks silhouet, zo iconisch zijn zijn ratachtige hoofd, klauwende handen, kromgetrokken romp, slagtanden en opengesperde ogen. Lijkbleek, maar bloedgeil. Max Shrecks vertolking is voorwerp van mythevorming: was hij zelf een vampier?

Koude rillingen

Tot de velen die geobsedeerd zijn door Nosferatu behoort ook Robert Eggers. Dat is de hemelbestormer die Anya Taylor-Joy boos maakte op een demonische bok in volksverhaal The vvitch, die Willem Dafoe en Robert Pattinson als waanzinnige vuurtorenwachters opvoerde in de maritieme nachtmerrie The lighthouse, en die Alexander Skarsgård in het vikingepos The Northman iemands strot liet overbijten.
Die prins der duisternis heeft zich aan een hommage aan en hervertelling van Nosferatu gewaagd. Ik krijg koude rillingen bij de gedachte alleen al.

Nosferatu US, dir.: Robert Eggers,
act.: Lily-Rose Depp, Nicholas Hoult, Bill Skarsgård, Willem Dafoe, release: 25/12