Het dak gaat er (meerdere keren) af in 'Twisters'

Niets zo gezellig als natuurrampen. Op voorwaarde dat ze door Hollywood in scène gezet zijn ter vermaak van de kijker. Zoals de tornado’s in Twisters.

Tornado’s die alles en iedereen wegblazen, die auto’s en vrachtwagens opzuigen alsof het niets is en met de afgerukte wieken van een windturbine in een apocalyptische bosmaaier veranderen zijn een een ontzagwekkend spektakel. Het enige jammere is dat je achteraf alles mag opkuisen en heropbouwen en dat er slachtoffers vallen. Dat maakt het problematisch om van het natuurgeweld te genieten.

Hollywood vond daar midden de jaren 1990 wat op. Het vroeg Jan de Bont om van verwoestende wervelwinden de spil te maken van een blockbuster. De Nederlandse cameraman die met de busthriller Speed net een hit had geregisseerd, zag zijn kans schoon om een koe te laten vliegen en ook Twister werd een hit.

Twisters is geen remake of vervolg maar het verrassend lang uitgebleven hergebruik van de succesformule. Opnieuw is het oliedom om vragen te stellen bij wat de hoofdpersonages bezielt om in Oklahoma op tornado’s af te rijden of bij wat ze nu bereiken door op onwaarschijnlijke wijze een extreme tornado te overleven.

Die idiotie hoort bij het pakket net als twee charismatische, een tikkeltje ondergewaardeerde acteurs. Daisy Edgar-Jones uit de serie Normal people en Glen Powell uit Top Gun: Maverick spelen twee aan elkaar tegengestelde tornado-experten die elkaar aanvankelijk niet kunnen luchten maar vervolgens alsmaar aantrekkelijker vinden. Zij is een briljante meteorologe uit de stad, hij een roekeloze cowboy die zich in tornado’s begeeft om zijn miljoenen volgers op de sociale media te entertainen.

Het voornaamste nut van de verhaallijnen is dat ze de tijd doden tussen de optredens van de tornado’s. Die zijn zo destructief, overweldigend en opwindend als je verwacht. Het dak gaat er af. Meer dan één dak, meer dan één keer en uiteraard gestuwd door pompeuze muziek en pathetiek. Regisseur Lee Isaac Chung slaagt er misschien niet in om zijn stempel op de film te drukken. Het contrast met zijn bejubelde, semi-autobiografische migratiefilm Minari is groot. Hij levert wel een correcte rampenfilm af met de énige tornado’s die fun zijn: die van Hollywood.

Twisters is vanaf vandaag te zien in de filmzalen