Leonardo Van Dijl slaat een ace met 'Julie zwijgt'

In het voorbeeldig genuanceerde Julie zwijgt zwijgt een jonge tenniskampioene over een coach die over de schreef ging. De Brusselse regisseur Leonardo Van Dijl debuteert met een ace.

Er is oorverdovend veel lawaai rond de eerste langspeelfilm van Leonardo Van Dijl. De internationale pers rekent Julie zwijgt tot het beste dat de Semaine de la critique dit jaar in Cannes te bieden had. België ziet er een Oscar-kandidaat in. Naomi Osaka, de voormalige nummer één in het vrouwentennis, verbindt er haar naam aan.

Het is allemaal perfect verklaarbaar: Julie zwijgt is een dijk van een debuutfilm. Een perfect uitgevoerde, kurkdroge ace in het derde game van de tweede set van een tennisfinale.

Julie is een vijftienjarig tennistalent uit het Brusselse dat na de schorsing van haar coach langs alle kanten onder druk wordt gezet om te praten. Maar ze wil niet praten, ze wil presteren en leeft om te kunnen presteren. Dus zwijgt ze. Maar de twijfel en hoogspanning krijgt ze maar niet uit haar hoofd en lijf, hoe hard ze ook tegen een bal mept onder toezicht van een coach die het wel goed doet.

Zonder de sterke vertolking van de tennis spelende debutante Tessa Van den Broeck zou het een slag in het water geweest zijn. Ook de rest van de cast mept er niet naast. Voor een babbelzieke themafilm of een ordinaire zedenles moet je niet wegduiken. Vorm en inhoud zijn op elkaar afgesteld. De camera tast dat zwijgen van Julie af. Het beeld zegt meer dan duizend woorden, duizend-en-een als Nicolas Karakatsanis het componeert én op pellicule draait.

Julie zien zwijgen en zweten in de eenzaamheid van een gedreven topsporter volstaat ruimschoots om na te denken over machtsdynamiek, grensoverschrijding en coaching. Beheerst en er niet naast. Dat belooft voor het vervolg.

Julie zwijgt is vanaf vandaag te zien in de filmzalen