Quitter la nuit: wat na een verkrachting?

Brussel heeft er een echt goeie filmregisseur bij. Delphine Girard heeft het in langspeelfilmdebuut Quitter la nuit over een verkrachting en de wereld na een verkrachting, en schuwt de diepgang daarbij niet.

Vier jaar geleden vloog Delphine Girard naar Hollywood omdat het Ma Soeur genomineerd was voor de Oscar voor beste kortfilm. In haar eerste langspeelfilm werkt ze die kortfilm verder uit. Opnieuw gaan bij noodcentrale-medewerker Anna onmiddellijk alle alarmbellen af wanneer ze een nachtelijke oproep krijgt van een vrouw, Ali, die doet alsof ze naar haar zus belt. Terecht want Ali zit in de auto naast een man die haar na een feest heeft verkracht en weet niet waar ze naartoe rijden. Opnieuw is de situatie zo benauwend dat je er als kijker ongemakkelijk van wordt en spelen Selma Alaoui (Ali) en Veerle Baetens (Anna) om het sterkst.

Maar deze keer krijgen we ook het vervolg te zien. Dat is, onvermijdelijk, veel minder beklemmend. De thriller vloeit over in een beschouwend drama van maatschappelijk belang. Girard past daar haar stijl aan aan.

Wat de in Venetië met een publieksprijs bekroonde film aan spanning inboet, wint het aan diepgang, en nuance. De problematiek wordt met precisie gefileerd. Hoewel ze dapper en krachtig is, worstelt Ali met een trauma. Eigenlijk heeft ze niemand die echt naar haar luistert. De zus is te overstuur. Politie en gerecht zitten hopeloos vast in een logica en een tergend trage procedure waar het slachtoffer niet bij gebaat is. Girard toont ook het gezicht van de dader (Guillaume Duhesme). Geen schurk die je vanuit de bosjes bespringt, maar een man die lief is voor zijn mama. Het zou zomaar een van uw vrienden of neven kunnen zijn.

Quitter la nuit stuurt je met veel vragen de nacht in. Voorzie wat tijd voor een goed nagesprek.

In de zalen vanaf 21 februari