Sarah Lederman, filmmaker in de geest van Chantal Akerman

In het kader van de tentoonstelling Chantal Akerman: travelling presenteert Bozar het werk van aanstormend talent Sarah Lederman. Haar verwantschap met de gevierde regisseuse van Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles behoeft weinig betoog.

“Haar relatie tot Brussel, tot het queer zijn en tot haar joodse identiteit zijn drie elementen die mij ook na aan het hart liggen,” vertelt Lederman. “Al wou Akerman daar nooit op worden vastgepind, het blijft bijzonder hoe ze die elementen in haar films op een subtiele manier en steeds anders behandelt.” Lederman raakte op haar zestiende zwaar onder de indruk van Akermans Portrait d’une jeune fille de la fin des années 60 à Bruxelles. “Ik hield van de subtiele, pure manier van vertellen. De dingen werden niet uitgesproken maar getoond.”

Aan de vertoning van Ledermans drie kortfilms gaat een introductie vooraf door Lukas Dhont. De Vlaamse regisseur die met Girl en Close in de prijzen viel op het Festival van Cannes rekent haar tot de vijf regisseurs, de future five, die het filmlandschap verrijken. “Het gaf me vertrouwen: wanneer ik dicht bij mezelf blijf, kan ik iets universeels vertellen dat anderen raakt.“

In de bloedmooie documentaire Les racines de l’eau verkennen twee jonge vrouwen samen hun joodse identiteit. Een van de twee is Sarah Lederman zelf. “Ik had toen behoefte aan bevestiging van wie ik ben en ontmoette Morgane, die net als ik onzeker haar joodse identiteit onderzocht. Wanneer we niet naar het badhuis mogen voor het reinigingsritueel, omdat we niet getrouwd zijn en niet orthodox zijn, lijkt de deur voor ons dichtgeslagen. We horen er niet bij. Maar eigenlijk zijn we niet van zin om religieuzer te worden en willen we niet eens in hun plaatje passen. We voeren het ritueel zelf uit en dat blijkt minstens even waardevol.”

Fictiefilm Friday, 1st of July is al even fijngevoelig en zinnenprikkelend. “Ik sta zo in het leven. Ik zoek naar kleine, herkenbare momenten en probeer hun schoonheid en lichtheid te capteren.” Op dit moment monteert Lederman een nieuwe documentaire over de rouw om haar vader. “Het is weer persoonlijk: ik ga na of je binnen zo’n zwaar rouwproces toch nog die lichtheid kan vinden. Mijn eerste fictielangspeler snijdt dezelfde thema’s aan: een joodse, queer vrouw rouwt om haar vader en zoekt naar zichzelf in Brussel.”