Amenra in de AB: ‘Onze betrokkenheid bij de band overstijgt de muziek’

Als er één Belgische band de voorbije kwarteeuw in is geslaagd om de helende kracht van muziek te veruitwendigen, dan wel Amenra. Terwijl ze deze week twee uitverkochte AB-shows spelen, verschijnt er met Kalvarie ook nieuw solowerk van frontman Colin H. van Eeckhout, die tussendoor ook nog eens een verpletterend acteerdebuut maakte in Skunk.

De avond voor ons rendez-vous met zanger, beeldend kunstenaar en acteur Colin H. van Eeckhout (45) in thuishaven Gent is hij met Amenra teruggekeerd van een twee weken durende Amerikaanse tournee. Toen we hem een dozijn jaar geleden voor het eerst spraken, naar aanleiding van Mass V, waren zijn twee zonen net geboren. Nu zijn het pubers van dertien. Toen mocht hij met zijn band de VS niet meer in, nadat ze het land zonder werkvergunning wilden betreden. “Een jaar later mocht het opnieuw, hoor,” klinkt het lachend. “Als je braaf je visa betaalt, gaan de deuren opnieuw voor je open. Maar toen waren we nog klein en leek vijf keer 2.000 euro absurd veel voor een groep die al blij was dat ze uit de kosten raakte.”

Mass VI (2017), met klepper 'A solitary reign', moest toen de poort naar de mainstream nog openbreken. Nu duldt die song enkel Metallica's 'Master of puppets' nog voor zich in De zwaarste lijst van Studio Brussel, nadat hij in 2020 de top tien binnen was gekomen op de zevende plek. Vervolgens ging het naar vijf, vier en drie, om dit jaar op twee te stranden. De traag opbouwende, maar diep resonerende track staat symbool voor hun gestage carrière. Ontstaan in de Ieperse hardcore-scene zou Amenra zich via het Europese undergroundcircuit opwerken om uiteindelijk ook mainstreamzalen en -festivals te verleiden. Check hun nu al legendarische concert van vorig jaar in The Barn op Rock Werchter, dat deze week ook een officiële release krijgt.

“Naar Amerika gaan we vooral om ons te amuseren,” vervolgt Van Eeckhout. “Hier zijn we verwend. Concerten zijn op voorhand uitverkocht. Ginder spelen we in zalen van 500 tot 1.000 bezoekers en worden er veel tickets aan de deur verkocht. Financieel brengt het niet veel op, omdat we er materiaal moeten huren, maar we kunnen er nog zieltjes winnen en al die uren samen in een busje versterken de groepsgeest.”

Vriendschapsbanden

Daar maakt Amenra na 25 jaar nog altijd het verschil. “Op tournee met grotere bands moeten we na een week vaak vaststellen dat we hen nooit hebben zien lachen. Dan beseffen we hoeveel geluk wij hebben. Ons creatieproces kan traag en frustrerend zijn, omdat elk bandlid zijn zeg heeft, maar aan het einde van de rit is iedereen blij met het resultaat. We kennen elkaar door en door. Als ik een nummer – 'A solitary reign' – schrijf over het overlijden van de moeder van onze drummer, dan gaat onze gitarist niet zeggen dat die tekst maar niets is. Onze betrokkenheid bij de band overstijgt de muziek. We lopen elkaar zelfs op ouderavonden tegen het lijf, want mijn zonen zitten in dezelfde klas als die van onze gitarist. Tegenwoordig wonen we allemaal tussen Kortrijk en Gent en repeteren doen we in het midden.” (Lees verder onder de foto)

“In onze beginjaren speelden onze ego's ons nog parten. We wilden vooral cool overkomen en ons afzetten tegen het establishment, maar eigenlijk waren we volgers. Pas toen er met de dood van mijn vader iets zwaarwichtigs in mijn leven gebeurde, begon de band inhoudelijk body te ontwikkelen.”

Ook de vriendschapsbanden in de hardcorescene bleken een dankbare voedingsbodem. “Als we een show organiseerden, nodigden we soortgelijke bands uit pakweg Zweden of Duitsland uit, waarop zij ons op hun beurt inviteerden. We gebruikten elkaars materiaal, trokken samen op tournee en beconcurreerden elkaar niet, zoals de meeste rappers of indiebands, maar stemden met elkaar af wanneer we een nieuwe plaat zouden uitbrengen.”

Kruisen en doornenkransen

Terwijl Amenra muzikaal het contrast tussen pletwals en verstilling bleef opzoeken, werd er gesleuteld aan de visuals van de liveshows. Gestileerde zwart-witbeelden en verwijzingen naar duistere rituelen zetten thema's extra in de verf. De fixatie op kruisen en doornenkransen lijkt vreemd voor iemand die helemaal niet christelijk is opgevoed, en wiens vader lid was van de loge. “Ik was blij dat ik me als kind niet moest bezighouden met religie, en op mijn zesde en twaalfde ook cadeaus kreeg zonder catechese te moeten volgen. Wat een verschil met Amerika, waar zoiets nog meer dan hier door ouders wordt opgelegd. Wat je als vader wel kan doen, is meegeven dat het veel voor je betekent om een kaarsje te branden als oma ziek is. Verder hoeven kinderen niet met zingeving bezig te zijn.”

Het blijft wel boeiende materie voor een beroepsobservator als Van Eeckhout. “Wij laten spiritualiteit, ook in ons volwassen leven, los omdat we er minder nood aan hebben, maar als je leven een hel is, het einde nadert of je verteerd wordt door verlies, heb je er nood aan. Gisteren vertelde mijn Algerijnse Uber-chauffeur in Los Angeles hoeveel kracht hij putte uit zijn geloof, zeker nu, met de oorlog in Palestina. De dood van mijn vader was mijn trigger. Die doorprikte de illusie, die me was voorgehouden, dat alles rozengeur en maneschijn is. Opeens ging ik het nut inzien van een kaarsje branden. Toen ik tijdens een Amenra-concert plots impulsief op een monitor stond te kloppen terwijl ik op mijn vader riep, was dat niet anders dan een smeekbede om erbarmen aan de Almachtige.”

Mokerslag en draailier

Op dat moment studeerde Van Eeckhout voor maatschappelijk werker in Gent, waarna hij enkele jaren psychiatrische patiënten begeleidde in re-integratieprojecten voor beschut wonen. “Ik ben er uiteindelijk mee gestopt, omdat ik constant op tournee was en je in de sociale sector dicht bij de mensen moet blijven met wie je een vertrouwensrelatie hebt opgebouwd.”

De vraag van regisseur Koen Mortier om in Skunk de agressieve vader te spelen van een jonge psychiatrische patiënt wierp hem terug in de tijd. “De herkenbaarheid was groot: het incasseringsvermogen van de hulpverleners, de hulpeloosheid van het functioneren in een systeem waarin instanties alleen tijdens de werkuren actief zijn … Ik ben blij dat de rauwe realiteit eindelijk getoond wordt en dat de film, net omdat hij zo'n eyeopener is, veel is gaan betekenen in de sector. En toch spat er ondanks de mokerslagen en de tristesse ook schoonheid van het doek.”

Dat is mede te danken aan de authentieke acteerprestaties en de muziek van Amenra. Die krijgt deze week het gezelschap van nieuw solowerk van Van Eeckhout aka CHVE. Kalvarie bevat één track van een kwartier met draailier én op straat gevonden kasseien. Het blijkt de voorbode van een duoplaat met de Zeeuwse singer-songwriter Broeder Dieleman die in oktober verschijnt. Op een nieuwe (al ingeblikte) plaat van Amenra is het wachten tot volgend jaar. “Het rudimentaire ritme van de stenen zorgt samen met de monotone klanken van de draailier voor een dronefolkachtig geluid. Concerten moeten nog aangekondigd worden, maar de flightcase is al gevuld. Ik zie de absurde scènes al voor me: 'Dit is zo zwaar, wat zit erin? Toch geen stenen?' (Lacht) Maar ik vind dat je ze live moet kunnen zien, voelen en zelfs ruiken. Eén steen heeft de geur van gemaaid gras. Ik hou van archaïsche objecten die iets lichamelijks in gang zetten. Dat ik het resultaat, dat ik nota bene in het Frans heb ingezongen, op een Amerikaans metallabel kan uitbrengen, maakt het helemaal af.”

Amenra speelt op 30 en 31/5 in de Ancienne Belgique, abconcerts.be; Kalvarie van CHVE verschijnt op 31/5 via Relapse Records