Brusselse pianist Alex Koo over nieuw album: 'Zingen is een oefening in kwetsbaarheid'

Als zaalvoetballer zit Alex Koo door een blessure noodgedwongen enige tijd op de bank. Als pianist speelt hij gewoon topfit in de spits. In Flagey lanceert de Brusselaar deze week Blame it on my chromosomes met zijn vertrouwde jazztrio, met ook contrabassist Lennart Heyndels en drummer Dré Pallemaerts in de rangen.

Alex Koo mankt een beetje als hij met twee koffies en een tablet pure chocolade komt aansloffen. Gisteren ging zijn teen uit de kom tijdens zijn wekelijkse partijtje zaalvoetbal. “Een botsing met een tegenspeler, voet tegen voet, en slecht geland,” klinkt het. “Ik tierde van de pijn. Lennart Heyndels, die meevoetbalde, kon er niet naar blijven kijken, omdat het er zo onnatuurlijk uitzag. Op de spoed hebben ze alles weer rechtgezet en vastgesteld dat er niets gebroken was.”

Gelukkig draait het in de professionele carrière van Alex Koo Derudder (34), zoon van een West-Vlaamse vader en een Japanse moeder, niet om tenen maar om vingers. In zijn Anderlechtse appartement op de vierde verdieping, vanwaar hij met vrouw en dochter uitziet op de Brusselse rand, neemt de piano een centrale plek in. Daarnaast springt ook het speelgoedpianootje van dochter Luna in het oog. Maar no pressure.

Hoewel Koo werd klaargestoomd om als concertpianist concours te winnen, voelde ook hij zich al snel meer thuis in de jazz dan in het competitieve klassieke veld. Na zijn jeugd in Waregem en muziekstudies in Den Haag, Amsterdam, Kopenhagen en New York streek hij neer in Brussel, waar hij deze week de tournee van zijn nieuwe trioalbum Blame it on my chromosomes lanceert.

Buiten de lijntjes

Wordt Koo in zijn recreatieve zaalvoetbalploegje vooral uitgespeeld als flankspeler, dan is hij in zijn pianotrio zonder meer de spits. Na een jazzalbum met Mark Turner en Ralph Alessi, zijn leraars in New York, en een plaat met etudes, waarop hij solo terugblikte op zijn klassieke wortels, komt de toevoer nu van generatiegenoot Heyndels en zestiger Dré Pallemaerts, de drummer naar wie hij als tiener al opkeek. “De klik is er met beiden van meet af aan geweest,” zegt hij. “Bij hen hoef ik niets te forceren. Elke tien seconden komt er wel een nieuw idee voorbij, en dan is het aan mij om te kiezen welk idee ik doorzet.”

Koo leerde Heyndels kennen aan het conservatorium in Den Haag. Hij werd er de bassist van het allereerste Alex Koo Trio, toen nog met de Italiaanse drummer Francesco De Rubeis. “Lennart is waanzinnig virtuoos, heeft een perfecte intonatie en zijn timing zit altijd goed. Maar misschien nog belangrijker: hij blijft altijd luisteren. Ik heb veel van hem opgestoken, ook omdat hij met eigen projecten vaak buiten de lijntjes kleurt.”

Pallemaerts ontmoette hij in een jazzbar in Den Haag. “Ik had gemerkt dat hij op de jamsessie na zijn concert aandachtig naar mijn pianospel aan het luisteren was. Ik heb hem dan uitgenodigd voor een trio-optreden in The Black Cat in Torhout, met ook bassist Clemens van der Feen. Sindsdien is mijn respect voor hem alleen maar toegenomen. Ik ben een grote fan van zijn lyrische spel, uitzonderlijk voor een drummer. Dré speelt in wolken en golven. Terwijl hij energie en feedback geeft, lanceert hij voortdurend nieuwe ideeën. Dat is enorm dankbaar voor een bandleider.”

Naast de vaste line-up is ook de gerenommeerde Amerikaanse trompettist Ambrose Akinmusire te horen op Blame it on my chromosomes. “Ik vind het een hele eer dat hij daar, tussen zijn eigen projecten en tournees met pakweg Joni Mitchell en Kendrick Lamar, tijd voor heeft vrijgemaakt. Omdat ik hem niet persoonlijk kende, heb ik hem een mailtje gestuurd met de vraag of hij een bijdrage wou leveren op twee tracks. Eerst stuurde ik naast mijn demo nog wat suggesties mee, maar onmiddellijk daarna heb ik hem gemaild dat hij zich daar niets van moest aantrekken en vooral zijn ding moest doen. En dat heeft hij supergoed gedaan.”

Fluitje van een cent

Op de naar Ennio Morricone lonkende single 'Eagle of the sun' hoor je Koo naast piano-spelen ook fluiten. “Ik wist al langer dat ik dat goed kon, al hebben we er wat extra galm onder gezet om de western-sfeer beter te benaderen. Als je goed luistert, hoor je zelfs een geluid dat lijkt op het klikken van de sporen van cowboylaarzen. Zingen was voor mij een grotere uitdaging dan fluiten, al had ik dat op Kimono garden al eerder gedaan. Maar dat was een studio-opname, gekozen uit misschien wel dertig takes. Nu is het de bedoeling dat ik de twee nummers met zanglijnen ook live zing. Dan kan je niets opnieuw proberen. Mijn respect voor vocalisten is nog gestegen (de vrouw van Koo, Lorena del Mar, is ook zangeres, red.). Voor mij was het vooral een oefening in kwetsbaarheid. Mijn ongeschoolde stem is niet perfect en moet het dus hebben van fragiliteit en onschuld.”

Op het introspectieve 'Slowly' is de stem van Koo alvast op maat van de boodschap, die het overaanbod aan prikkels in onze maatschappij op de korrel neemt. “De jongste jaren komen die impulsen alleen maar heviger binnen. Hoe ouder je wordt, hoe meer er op je bord komt en hoe meer je aan de slag moet met het beetje tijd dat overblijft. Om me nog beter te kunnen focussen, zou ik liefst alle sociale media laten vallen, maar dat kan natuurlijk niet. Ik probeer het eerste deel van de dag, als mijn geest nog fris is, wel voor te behouden voor mijn instrument: Bach spelen, componeren en improviseren, werken aan specifieke stukken. Zelf muziek spelen geeft me nog altijd de grootste voldoening. Begint mijn creatieve energie in de namiddag uit te doven, dan doe ik wat administratie of pik ik mijn dochter op van school.”

De andere 90 procent

“Ik graaf graag diep, wil in mijn muziek tot de kern komen, en dan moet alle ballast weg. Precies dat lijkt in de huidige tijdgeest een steeds grotere uitdaging. Neem de productie, de mix en het melodietje van veel muziek weg, en er blijft haast niets over. Maar het melodietje en de akkoorden zijn maar 10 procent van een stuk. Voor mij draait het om de andere 90 procent: met welke kleuren, instrumenten en muzikanten je dat alles vormgeeft. Het toffe aan het trio is dat we onze stukken gebruiken als springplank om op trip te gaan. 'Eagle of the sun' is misschien wat meer gedefineerd met zijn gezongen melodie en proberen we zo oprecht mogelijk te spelen. Maar op pakweg 'Desert messiah' kan je met de solo's overal naartoe.”

Het is een synergie die mijlenver staat van de competitiegeest die in de klassiekemuziekwereld heerst en waar Koo als jongeling nog van droomde, maar die nu alleen nog op een voetbalveld rest. “Ook al hangt er niets af van zo'n zaalvoetbalwedstrijdje onder vrienden, ik wil wel winnen. En dus zet ik mijn voet, waardoor ik weleens een blessure oploop. Als een ploegmaat gewoon staat te wachten op de bal en niet meeverdedigt, dan wordt die op de vingers getikt.” (Lacht)

Alex Koo Trio stelt het album Blame it on my chromosomes voor op 7/2 in Flagey, flagey.be