Brusselse rapper Swing solo in de AB: ‘Ik heb nooit eerder zo teder gezongen'

Swing (Siméon Zuyten leest zijn identiteitskaart) is al tien jaar een van de steunpilaren van de Brusselse hiphop, al vatte hij tot nog toe nooit echt helemaal in de voorhoede post. Jarenlang maakte hij podia onveilig als één derde van het raptrio L'Or du Commun, en fungeerde onderwijl als wingman van de jonge Roméo Elvis. Na een handvol ep's debuteerde hij begin december met de langspeler Au revoir Siméon, een titel die een hele film in zich zou kunnen dragen.

“Ik ben de voorbije jaren door een overgangsperiode gegaan,” zegt de 32-jarige Brusselaar. “Die ging gepaard met het einde van een lange relatie. Ik heb veel nagedacht over waar ik sta in het leven, over wie ik ben en wat ik beteken voor anderen. Dat wilde ik met die titel onder woorden brengen. Niet dat ik afscheid neem van een deel van mezelf, het draait vooral om een momentopname die heel betekenisvol voor mij is geweest. Er is een voor en een na, zeg maar. Dit zijn jaren waarin je je onschuld verliest, maar waarin je wint aan inzicht en realiteitszin.”

“J'ai le cœur en léthargie, je n'attend même plus la chance,” vat Swing in het nummer 'Magritte' de vertwijfeling die hem overviel. “Maintenant plus rien n'a de sens, ma vie un tableau de Magritte,” klinkt het met een melancholie die doet denken aan Drake dan wel Frank Ocean. “Dat is een knipoog naar L'empire des lumières, dat schilderij van Magritte waarin je eigenlijk niet kan zien of het nacht is of dag. Dat was precies hoe ik mij voelde. Liefde geeft zin aan je leven, en als die liefde wegvalt, voel je je stuurloos en onbestemd.”

Swing laat diep in zijn ziel kijken op Au revoir Siméon. Hij legt niet alleen zijn verzuchtingen over de liefde bloot, maar samplet ook wijze woorden van zijn vader over leven in het moment in 'Rec030221' en deelt zijn ervaringen als man van kleur in een samenleving die steeds harder wordt. “Le quotidien d'un enfant d'la diaspora,” blikt hij in de achteruitkijkspiegel in 'Mafia', “J'ai moins peur de la mafia que d'la police.”

Een verbetenheid die op het einde van zijn album plaats ruimt voor zachtheid. “Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo teder zou zingen,” zegt Swing over de door Sampha bestoven pianotrack '2:22', evenveel mijmering als ode aan zijn moeder. “Als ik een moeilijk moment heb, denk ik aan haar. Zij heeft veel grotere obstakels moeten overwinnen: haar land verlaten, de Middellandse Zee oversteken, en hier een nieuw leven beginnen. Dat helpt me te relativeren.”

Het album Au revoir Siméon is uit bij Labrique