Cath Smet boort met BLUAI een ader americana aan: ‘Ik smelt als ik een lapsteel hoor'

“Everybody wants something, everybody wants to stand out,” zingt Cath(erine) Smet in 'My kinda woman', het nummer dat Save it for later, de debuutplaat van BLUAI, opgeruimd op gang zwengelt. Het Waaslandse trio sprong er twee jaar geleden alvast uit toen het een hattrick scoorde door zowel De Nieuwe Lichting, Humo's Rock Rally én Sound Track te winnen.

Er gaat een warme gloed uit van 'My kinda woman', BLUAI boort op Save it for later een onvermoede ader americana aan die door onze contreien stroomt. De groep puurt er een sound uit die het midden houdt tussen de intieme indiefolk van Phoebe Bridgers en de alternatieve country van Waxahatchee, compleet met pedalsteelgitaren en banjo's. “Er gaat iets authentieks uit van dat genre, het heeft iets heel warms,” zegt Cath Smet. “Ik smelt elke keer als ik een lapsteel hoor. Zelfs Gorki gebruikte dat instrument.”

'My kinda woman', dat Smet zingt met tedere maar vastberaden stem, gaat over haarzelf. “Het is een nummer over zelfliefde en mezelf aanvaarden. Ik vond dat een boodschap die ik aan mezelf moest geven én aan anderen.” “I used to think I was a boy but I grew out of it,” diept Smet dat onderwerp nog verder uit in 'Worms'. “Ik was als kind in de war. Wat wil ik nu zijn, een jongen of een meisje? En wat hoort er bij welk geslacht? Wat is mijn rol? Het frustrerende was ook dat mijn omgeving in mijn plaats oordeelde, onbewust, maar dat raakt je wel. Toen werd er over gender ook nog lang niet zo open gepraat als nu. Er werd veel meer zwart-wit gedacht, en dat deed ik zelf ook.”

In 'Keeping up with the boys' zingt Smet over hoe ze altijd haar broers en neven achternaliep. “Dat waren de personen met wie ik opgroeide, die waren en zijn heel belangrijk voor mij. Uiteindelijk heb ik kunnen begrijpen waar ik als queer persoon thuishoor. Al blijft dat wel gewoon een ongoing ding. Als ik me volgens de normen van de maatschappij niet volledig een vrouw of een man voel, hoe druk ik mij dan uit?”
Soms voelde ze zich een “bad apple carrying spots”, klinkt het in 'Ceiling stars', maar gedachten neerschrijven in songs, bood een uitweg. “Ik ben altijd superslecht geweest in een dagboek bijhouden, maar met liedjes lukt het wel om dingen te ordenen.” Zo kan je de titel van de plaat ook interpreteren. “Dit zijn bundels van herinneringen en belevenissen die ik voor altijd heb, ik kan er op elk moment naar terugkeren.”

Het album Save it for later is uit bij Unday. BLUAI speelt live in de Ancienne Belgique op 29/3, abconcerts.be