Coup de coeur: Ti amo, Umberto Tozzi

Sommige liedjes smaken naar zomers zonder zorgen. 'Ti amo' van Umberto Tozzi is er zo één.

Toegegeven, mijn Italiaans is even authentiek als een pizza hawaï. Maar er is één kort, belangrijk zinnetje dat ik net als de rest van de wereld al jaren ken: “Ti amo.” Ik hou van jou. Ik zeg het niet vaak, ik zeg het, zoals zovelen, te weinig. Nochtans werd het mij door de strot geramd als prille tiener, eind jaren 1980, toen zomers voor schoolgangers als ik heerlijk einde- en kommerloos leken. Altijd buiten, de zon tegen het blauwe zwerk, de geur van Italië in onze neus. Of dat droomde ik toch, want ik kende dat land enkel uit stoffige lessen over Cicero en van dure kledingmerken.

Mijn buurman Theo vulde die lacune met Umberto Tozzi, een Torinees met een grote voorliefde voor schmalzerige popsongs. 'Gente di mare', 'Gloria', 'Ti amo', de songs van de populaire Italiaan baanden telkens weer hun weg van het krakende vinyl naar de zwoele zomerlucht, op een luid volume. De ramen wijd-open, er was geen ontkomen aan.

“Ti amo,” zong Tozzi in de simpelste bewoordingen, maar hij leek het te menen. Wist ik veel dat de tekst een nogal traditioneel beeld van de liefde ophangt, met de dominante man die om vergeving vraagt voor zijn fouten en de vrouw die hem dient.

's Mans songs waren in de aanwassende alternatieve popscene destijds al een anachronisme, maar Tozzi tourt nog steeds. Af en toe passeert de veredelde charmezanger ook in Brussel. Zijn lange krullen is hij intussen kwijt. Telkens twijfel ik: zou ik zijn sentiment trotseren om nog één keer teruggekatapulteerd te worden? Zijn muziek is mijn evenveeltje, mijn quatre-quarts, mijn madeleine van Proust. Mijn appetito is alvast gewekt, nu er nog in bijten.