De puntige punk van Rock Rally-laureaat Maria Iskariot: 'Wij zijn stout maar altijd lief'

Bij de Brusselse eetgelegenheid annex platenzaak en concertplek Super Fourchette krijg je zowel lekker eten als rock-'n-roll op je bord. Deze week staat er met de kersverse Rock Rally-winnaar Maria Iskariot een portie punk op het menu.

Mijn schouder doet nog steeds pijn,” lacht Loeke Vanhoutteghem op het terras van Spoor 7, een volks cafeetje aan het station van De Pinte. Samen met haar bandgenoten Helena Cazaerck, Amanda Barbosa en Sybe Versluys had ze het goud van Maria Iskariot en de 10.000 euro aan prijzengeld op Humo's Rock Rally een maand geleden nogal uitbundig gevierd. Check het heerlijke filmpje van de prijsuitreiking waarin de muzikanten wild over het podium buitelen. “We hebben echt héél hard geknuffeld,” zegt Vanhoutteghem met een grote glimlach. “We hadden die eerste plaats ook echt niet verwacht.”

De Rock Rally lijkt al vijf jaar geleden, zegt Helena Cazaerck, “zoveel is er intussen gebeurd. We hebben heel veel shows, er wordt overal aan onze mouw getrokken. Nog niet zo lang geleden trad ik gratis op in mensen hun living voor drie man en een paardenkop.” Super Fourchette, waar het podium zich half in de open keuken bevindt, biedt niet zo gek veel meer ruimte. “Klopt. Wat ook fijn is. In die kleine plekken slaat de vlam sneller in de pan,” grijnst de zangeres.

Aan vuur ontbreekt het Maria Iskariot alvast niet. Cazaerck en co dragen punk hoog in het vaandel, maar achter de ongetemde gitaarakkoorden zitten zoete melodieën en diepe overpeinzingen. De vier groepsleden bezetten een oude rijkswachterswoning in De Pinte, “maar het is een antikraakproject, dus gedoogd,” zegt Cazaerck. “Dat is de samenvatting van wat we zijn: stout maar altijd lief.” Tijdens de halve finale van de Rock Rally gijzelde de band een lichtreclame, “opdat de organisatie beter zorg zou dragen voor de kandidaten,” glimlacht Vanhoutteghem. “Ze hebben dat gedaan, dus hebben we het paneel netjes teruggegeven.”

Maria Iskariot heeft wat met tegenstellingen. Zijn groepsnaam verwijst zowel naar de Heilige Maagd Maria als naar de verrader Judas Iskariot, “die we beiden in ons dragen.” De titel van zijn eerste ep, EN/EN, is een knipoog naar het boek Of/of van de Deense filosoof Søren Kierkegaard, waarin die de esthetische en de ethische beleving van de wereld tegenover elkaar afweegt.

“Kierkegaard zegt dat wat je ook doet, je altijd spijt zal hebben,” zegt Cazaerck. “Dat wil ik weerleggen. Eigenlijk is EN/EN een hoopvol antwoord op het album Either/or van de Amerikaanse songschrijver Elliott Smith, die ook filosofie studeerde, en zich in 2003 met een mes in het hart stak.” Cazaerck, die na haar opleiding filosofie en journalistiek naar Oekraïne trok om vandaar verslaggeving te doen voor De Standaard, begon zelf songs te schrijven om zichzelf en de wereld beter te begrijpen.

“Ik denk dat we vandaag te veel vrijheid hebben,” zegt Cazaerck. “Een mens is geprogrammeerd om problemen op te lossen, maar als die er niet meer zijn, ga je je veel meer focussen op existentiële issues. Je kan die tijd natuurlijk creatief invullen of met een passie.” In de song 'Lief klein kind' zingt ze hoe een vader zijn levensvisie opdringt aan zijn nageslacht. “De vader heeft veel levenservaring, hij denkt te weten hoe je moet leven. Het kind is de idealist, hij wil het beter doen. Die tweespalt voel ik ook: aan de ene kant ben ik rationeel, maar ik wil tegelijk romantisch zijn en geloven in schoonheid, wat tot conflicten leidt. Net zoals idealisme ook tot polarisering leidt. De ene groep denkt te weten welke wereld de goede is, en de andere keert zich daartegen. Daartussen zit democratie, nuance, maar dat is zaaddodende en trage, bureaucratische shit. En dat weten we soms niet meer te waarderen.”

Vanhouttegem wijst op het binaire denken dat veel mensen vandaag naast zich neer willen leggen. “Dichotomieën helpen je om dingen te begrijpen en de werkelijkheid of je leven te ordenen, maar ze kunnen ook zeer beperkend zijn. We zien nu hoe er debatten gevoerd worden over spectra, of het nu gaat over mentale gezondheid, identiteit of gender. Het is niet meer het een of het ander.” Zo komen we dichter bij de esthetische beleving, zegt Cazaerck. “In de rationaliteit heb je gewoon zwart of wit. En in het esthetische heb je kleuren. Kleurverschillen zijn geen tegengestelden. Hoe vergelijk je rood met groen? Je kan niet zeggen dat het ene beter is dan het andere. Dat is ook het mooie aan kunst.”

Die kunst brengt Maria Iskariot in het Nederlands, voor het eerst sinds Noordkaap in 1990 mocht een band in zijn moerstaal het hoogste schavot van de Rock Rally beklimmen. Nadat het Nederlands aan kracht won als pop- en raptaal, gaat nu ook de rock voor de bijl. “In het Nederlands klinkt je nogal snel melig,” weifelt Cazaerck, die net zoveel van de Kimmen Deal en Gordon houdt als van Luc De Vos. “Wellicht ken ik daarom ook zo weinig rockbands die in het Nederlands zingen, zoals pakweg Belgian Asociality. Het Nederlands ligt dichter op de huid dan het Engels. Bij elk woord heb je meteen duizend associaties.”

Maria Iskariot speelt op 5 juni in Super Fourchette, superfourchette.be