Gabriel Rios: ‘Wij zijn allemaal een beetje beschadigd'

“Dat zwarte strand is een plek in mijn hoofd,” zegt Gabriel Rios over zijn nieuwe langspeler, Playa negra. Stel je daar geen vulkanische strook zand of een zwartgeblakerde plek bij voor, maar een nachtelijk oord. “Ben je ooit al in het pikdonker op het strand gaan wandelen? Dat is raar. Je weet dat die oceaan daar ligt, maar je ziet enkel een zwart gat.”

Dat zwarte gat kan in Puerto Rico liggen, waar Rios geboren is, of in Valencia, waar hij sinds twee jaar woont. Maar het is vooral een donkere, apocalyptische plek waar de liefde aan scherven ligt en vervreemding elke zonnestraal weert. “Mensen associëren Latijns-Amerikaanse muziek met uitbundigheid en vrolijkheid, maar eigenlijk zijn die songs vaak donker, gothic bijna,” licht Rios toe. “Ik hou van dat contrast.”

Rios dook bijna twintig jaar geleden op in de spotlights met het hitje 'Broad daylight', toen hij in Gent was verzeild geraakt om er schilderkunst te studeren, maar uiteindelijk zijn uitlaatklep vond in de muziek. Hij trok een paar jaar later naar New York, om er “door te groeien tot de singer-songwriter die ik wilde zijn.” Dat is gelukt, zegt hij. “Ik wilde songs schrijven waarmee ik een publiek in mijn eentje kon bespelen. In New York heb je die traditie veel meer dan hier.”

Drie jaar geleden resulteerde dat in het album Flore, waarin hij als eerbetoon aan zijn aan alzheimer lijdende vader Latijns-Amerikaanse klassiekers van een nieuwe snit voorzag. Op Playa negra kiest Rios opnieuw voor het Spaans, maar nu schreef hij (het merendeel van) de songs zelf. Muziek die hij heel uitgepuurd en akoestisch brengt, maar met zijn eigen draai. “Ik heb dingen altijd in stukken gehakt, heel dadaïstisch. Dat komt wellicht door het feit dat ik in België terechtgekomen ben, en jullie Belgische absurdisme vermengd heb met mijn Puerto Ricaanse roots. Latin opnemen in België voelt sowieso alsof je die muziek inblikt op de maan.”

We zijn bovendien een generatie die is opgegroeid met Nintendo en smartphones, zegt Rios. “Dat heeft ons beschadigd, onze aandachtsspanne is erg kort. Ik haat dat, maar het is een deel van wie we zijn. Ik vind een song snel saai, en dan geef ik er een rare draai aan. Mijn compagnon, Ruben Samama, noemt dat de 'Gabriel 360'.” (Lacht) Die three-sixty voert hij deze week uit in de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Laken. “We spelen graag met echo en stilte, dus dat is de perfecte plek.”