Yard Act: ‘Ik walg van alle mensen, mezelf incluis’

Vanaf deze week houdt Les Nuits je wakker met muzikaal lekkers van onder meer Mount Kimbie, Eloi, Gaye Su Akyol, Nkisi, Togo All Stars en Erika de Casier. Maar als er één ding ons insomnia mag bezorgen, dan wel het Utopia van de postpunkposterboys van Yard Act.

Op Where's my Utopia?, het tweede album van de Britse indie darlings Yard Act, verhaalt zanger James Smith hoe hij als zesjarig jongetje met zijn ouders een uitje maakt naar Blackpool. Het is een traditie: de familie Smith woont elk jaar Illuminations bij, het lichtfestival dat de Noord-Engelse badplaats omtovert in een twinkelend wonderland. Maar deze keer loopt het mis. Nog voor hij het spektakel kan aanschouwen, kletst de kleine Smith na een klauterpartij in hun hotelkamer van de vensterbank en splijt lip en kin open. Pa en ma stoppen gauw pleisters en troost toe, maar de magie van het gebeuren is met de klap verdampt. “The Illuminations no longer of appeal,” blikt Smith terug in de song 'Blackpool Illuminations', “For I'd seen through the illusion when I bit the brick.”

Nog snel een sake

Smiths relaas, een uitgesponnen parlando op een afrobeat die uit de koker van Fela Kuti had kunnen komen, leest als een parabel. Nu hij zelf vader is van een driejarige en eindelijk van muziek zijn job heeft kunnen maken, vraagt hij zich af of hij gelukkig moet zijn of niet. “Finally, I'd made it,” zingt hij, “And for the first time, I felt truly free / With my beautiful family and my dream job no longer a dream.”

“Alles waar ik als tiener naar verlangde, is werkelijkheid geworden,” zegt Smith via Zoom vanuit zijn stulp in Leeds. “Ik verdien mijn boterham met muziek. Muziek die ook nog eens op applaus wordt onthaald. We krijgen live veel terug van ons publiek. Mijn helden strooien met lofbetuigingen. En toch is het nog steeds niet genoeg. (Glimlachje) Dat is de crux van deze plaat. Ook als iedereen zegt: 'Goed gedaan, you've made it' gaat het leven verder. En dat is verwarrend.”

De zanger diept die gedachte verder uit in 'An illusion': “I'm in love with an illusion,” klinkt het, “Once the wheels are in motion / Swear I'll join the revolution.” “Zoals het bereiken van mijn droom niet alle muizenissen wegspoelt, zo krijgen we de wereldproblemen niet in een-twee-drie opgelost. We worden verlamd door ontgoocheling en onthechting. We zijn boos, gefrustreerd, maar we wachten lekker tot iemand anders opstaat om de revolutie te ontketenen. Ik vind het steeds moeilijker om daarmee om te gaan.” Er zit ook veel meer cynisme in Where's my Utopia? dan hij in eerste instantie wilde toegeven, zegt Smith. “Niet zelden walg ik van alle mensen, mezelf incluis. (Lacht) Tegelijk voel ik nog steeds wel hoop borrelen.”

“Send a letter to my son, tell him that I'm drunk again,” zingt Smith met een brede grijns, “Tell him it's a buzz having this much fun.” Sarcastischer dan deze lad maken ze ze niet meer. “Succes hebben is leuk, maar de comedown kan hard zijn. Omdat iedereen door de pandemie aan huis gekluisterd was, was de release ook des te groter in de periode dat wij onze neus aan het venster staken. Niemand dacht aan de toekomst, iedereen leefde in het moment. En in dat moment wilde iedereen alleen maar losgaan, feesten, and soak up the noise.”

Zes maanden lang gingen Smith en co zo hard als ze konden. “Maar dan kom je op een punt dat het niet meer vol te houden is. Ik ben voorzichtig met de term 'alcoholist', er zijn mensen die met veel sterkere verslavingen kampen, maar mijn drinkgedrag begon echt gevaarlijk te worden. De muziekindustrie staat er uiteraard om bekend dat ze je alles geeft wat je nodig hebt om de volgende dag te overleven. (Lachje) Maar nu sta ik al veertien maanden droog. Op een shot sake toen we in Japan waren na dan. Zie het als een toast.” (Lees verder onder de foto)

Over het muurtje bij Brad Pitt

Met zijn debuut The overload plaatste Yard Act zich twee jaar geleden in de voorhoede van de golf pittige postpunkbands die ons van over het Kanaal overspoelden, denk aan Idles, Fontaines D.C. en The Murder Capital. Maar “post-punk's latest poster boys,” zoals ze zichzelf tongue in cheek omschrijven in hun single 'We make hits', wilden meer dan hoekige gitaren en lui 'spreekzingen'. “Bands zijn niet graag deel van een scene,” knikt Smith. “Maar dat label heeft ons wel in de schijnwerpers gezet, dus daar ben ik dankbaar voor.”

Met de tussentijdse single 'The Trench Coat Museum', een knipoog naar het onafscheidelijke kledingstuk van Smith, toonde de band vorig jaar al zijn liefde voor dansbaar spul. Het nummer was de eerste song die ze opnamen met Remi Kabaka Jr., de Londense producer en drummer van Gorillaz, die op Where's my Utopia? een sleutelfiguur werd. De echo van Gorillaz is onmiskenbaar in nummers als 'Grifter's grief' of 'We make hits', die funky beats en rockende gitaren puntig samenballen. Net zo goed hoor je de folkhopgroove van Beck in songs als 'Petroleum', dat zo op diens klassieker Odelay had gekund. “Toen ik als elfjarige knul verslingerd raakte aan Eminem, reikte mijn pa me Public Enemy en N.W.A aan. Hiphop, funk en big beats zitten in mijn DNA. Beastie Boys, Gorillaz en Beck zijn wat mij betreft de grote drie.”

Dat hij bij die laatste thuis verzeild raakte op een avond in LA, noemt Smith “wicked.” “Beck had een remix gemaakt voor Gustaf, de band waar we toen mee op tournee waren door de VS. Op een bepaald moment had hij hen bij hem thuis uitgenodigd, en wij sloften gewoon mee. Beck woont naast Brad Pitt, moet je weten. We zijn over het tuinhek gaan piepen om te zien of Brad zijn bloemen niet toevallig water aan het geven was. (Lacht) Ik had gehoopt om wat te kunnen jammen met Beck, maar hij wilde naar Talking Heads luisteren en lullen over touren door Groot-Brittannië. Ook cool. Maar ik zweer het je, de volgende keer als we in LA zijn, nemen we een track met hem op.”

Where's my Utopia? van Yard Act is uit bij Universal, op 28/4 staan ze in de Botanique tijdens Les Nuits (> 5/5), botanique.be