Lisette Ma Neza: 'Ik ben geen verkozen politica, ik blijf een vrije kunstenaar'

Lisette Ma Neza, een Nederlandse filmmaker en slam poet die al jaren in Brussel woont, mag zich de eerste officiële stadsdichter van Brussel noemen. "Poëzie is een manier om in gesprek te treden met elkaar," vertelt ze in gesprek met BRUZZ.

U zal de komende twee jaar negentien gedichten schrijven over Brussel. Hoe wilt u dat aanpakken?
Lisette Ma Neza: Ik heb allerlei ideeën, maar eigenlijk wil ik vooral goed luisteren en kijken naar de stad. Vanuit wat ik zie en ervaar, vanuit wat er leeft en wat anderen mij vertellen, wil ik reageren met een project. Ik zie de negentien gedichten dus als negentien projecten. Dat kan ook in samenwerking met anderen.

Weet u al in welke vorm?
Ma Neza: Voor het eerste project, dat op 21 maart moet verschijnen, denk ik aan iets muzikaals. Ik krijg heel wat ruimte voor experiment. Ik zie het echt als een gesprek: ik wil op pad gaan, want Brussel blijft toch een stad waar je doorheen moet wandelen om nieuwe dingen te ontdekken. Is dat op een basketveld, in een vereniging, een kapperszaak of snackbar? Er zijn allerlei plekken waar je kleine, mooie verbindingen kan maken. Zo laat ik de inspiratie op me af komen. Daarnaast vind ik het interessant dat Brussel de Europese hoofdstad is. Ook dat verhaal wil ik brengen.

U bent stadsdichter in het kader van Brussel2030, de campagne om Europese culturele hoofdstad te worden. Zal u nog vrij genoeg kunnen werken van de politiek?
Ma Neza: Daar heb ik eerlijk gezegd niet over nagedacht. Ik ben geen verkozen politica, ik blijf een vrije kunstenaar. En ik ga ervan uit dat men daarop vertrouwt. Een dichter is tenslotte een literaire stem met een eigen stempel en gedachtegoed. Ik wil sowieso mijn ogen en oren openen voor verhalen van kwetsbare groepen in de stad. Mijn enige rol is om die stad te vertalen, zo mooi en zo echt mogelijk. Zelfs als het lelijk is.

Deel van de opdracht is om de Brusselse diversiteit en meertaligheid te vertolken. Hoe wil u dat doen?
Ma Neza: Ik vind het een uitdaging om meer in het Frans te gaan schrijven. Al blijft Brussel veel meer dan Frans, Nederlands en Engels. Het is ook Arabisch, Lingala en ga zo maar door. Het kan interessant zijn om mensen met hun moedertaal aan de slag te laten gaan. En ik denk ook aan massavertalingen van een van mijn gedichten.

Welke rol heeft poëzie nog in de stad, denkt u?
Ma Neza: Poëzie kan een dialoog voeren. Denk maar aan opschriften als ‘Laisse les filles tranquilles’, die we een hele tijd zagen opduiken in de publieke ruimte. Je leest dat en reageert erop als bezoeker van de stad. Nu ben ik niet van plan om overal graffiti te spuiten, maar poëzie is wel een manier om in gesprek te treden met elkaar. Voor mij als kunstenaar is Brussel al langer verweven in mijn werk. Nu stort ik me daar nog veel meer in dan voorheen. Dat lijkt me alleen maar verrijkend.