Theatermaker Franck Chartier: 'Als artiest breng je offers'

In de nieuwe danscreatie van Peeping Tom strandt een crew in het arctische water voor Deception Island. Een schipbreuk die regisseur en choreograaf Franck Chartier tot bezinning noopt.

Het artiestenbestaan komt met een prijs
Na 23 jaar Peeping Tom blikken we in onze nieuwe creatie terug. Het scènebeeld toont het wrak van een zeilboot. Vanuit die fictie stappen we in de 'realiteit' van een repetitie en denken we na over waar we vandaan komen. Waarom doen we deze job al zo lang? Want als artiest, ver van huis en kinderen, breng je offers. Voor de kunst? Uit narcisme? Om een trauma te bezweren?

Trauma's hebben soms een grote invloed
Op een avond, toen ik nog klein was, gaf mijn vader mijn moeder een klap aan de eettafel. Die klap staat in mijn geheugen gegrift. Misschien is hij zelfs de drijvende kracht achter mijn leven en werk. Trauma's kunnen ons leven in een richting duwen en ons hard en rigide maken.

Het theater is een magische plek
In de show zegt Romeu Runa: “Ik had een crimineel kunnen zijn, maar ik ben een kunstenaar.” Kunstenaars hebben het geluk dat ze hun demonen kunnen transformeren naar de magische zwarte doos van het theater. Als we niet voor de kunsten vechten, waarvoor dan wel?

Zoek naar de waarheid
Ons gezelschap heet niet voor niets Peeping Tom. We willen de waarheid vertellen en taboes onderzoeken. De vinger leggen op zaken waarvoor moeilijk woorden te vinden zijn, maar die toch door ons hoofd spoken.

Blijf vernieuwen
We zitten in een retrospectieve periode. Zo is de rol van vrouwelijke personages in onze stukken ook al terecht in vraag gesteld door de anderen. Ik wil, als witte man van 56 jaar, de tijd nemen om naar de visie van de jonge generatie te luisteren. Ik heb bij iemand als Maurice Béjart gezien wat er gebeurt als je jezelf herhaalt. Om waarachtig te blijven, moeten we blijven vernieuwen.