American Footballspeler Frederic Casteels wil in Keulen naar de top

Duitsland is voor heel wat Belgische American Football-spelers het beloofde land. Het niveau ligt er een pak hoger en het imago van sommige ploegen neemt legendarische proporties aan. Frederic Casteels (28) heeft in België alles gewonnen en zet nu de stap naar de Cologne Falcons, waarmee hij de top wil bereiken. “Ik heb honger, veel honger.”

E en stevige bink van 28 jaar, honderd kilogram droog aan de haak en 183 centimeter groot. Frederic Casteels is een opvallende verschijning, zeker als je weet dat hij over een stevige bos dreadlocks beschikt (vandaar zijn bijnaam ‘Moutony’). Een groot verschil met tien jaar geleden, toen alles wat minder strak zat.

“Ik woog in die tijd 115 kilogram, maar dat was vooral vet,” vertelt de Brusselaar. “Ik was dikker en trager dan nu. Ik heb tot mijn achttien jaar gevoetbald en wou toen iets nieuw. Dat vond ik toen ik naar een training van de Brussels Angels ging kijken, waar een vriend speelde. Ik was meteen verkocht.”

Casteels had wel heel wat goed te maken. Behalve zijn niet al te strakke lichaam had hij een achterstand wat betreft spelkennis, aangezien hij pas op zijn negentiende was begonnen. Maar hij vloog er stevig in, zowel op als naast het veld. “Na een jaar begin je het spel enigszins te kennen, na twee jaar ben je een goede speler en na drie jaar een complete speler. Al moet je uiteraard blijven bijleren. Het playbook (waarin de tactieken en strategieën staan beschreven, red.) moet je door en door kennen. Hier valt dat mee, het zijn pakweg dertig pagina’s. In de Verenigde Staten zijn die wel tien keer zo dik.”

“Heel wat mensen hebben het beeld dat American Football-spelers dom zijn. Dat is zeker niet het geval. Het is eigenlijk een schaakspel waarin de spelers de pionnen zijn en de trainer ze op de juiste manier moet laten spelen om de tegenstander te verslaan.”

Casteels zette zijn eerste stappen bij de Brussels Bulls. Aangezien de ploeg toen nog vrij nieuw was, kreeg hij er snel zijn kans. De ambitieuze Brusselaar ging volledig op in zijn nieuwe passie en verhuisde twee jaar later naar de Brussels Tigers. “Het was een goede keuze, want ik werd meteen verliefd op de club. De mentaliteit, de familiale sfeer, … Andere clubs willen het op zijn Amerikaans doen, maar de mentaliteit is hier anders. Tegenstanders vragen regelmatig hoe die teamspirit gecreëerd wordt. Het is echt iets speciaals.”

Stevige tackle
Op het veld kwam Casteels terecht in een gereputeerde ploeg die al verschillende titels had behaald. Een groep mannen met ervaring die een ket van 21 wel eens op de proef wilde stellen. “Ik kan stevig tackelen, dus had ik geen problemen om me te laten gelden. Op het veld heb ik mijn plaats wat moeten zoeken. Tijdens de eerste jaren was ik vooral actief als blokker, maar ik ben stilaan achteruit geschoven in een positie waar ik meer moet lopen en tackelen. Nu speel ik vooral als linebacker in defence, en soms als running back in offense.”

Het werk in de fitness en op het veld wierpen hun vruchten af. Casteels groeide uit tot een basisspeler die zijn verantwoordelijkheid neemt. Hij is een natuurlijk leiderstype en speelde als kapitein van de ploeg een belangrijke rol in opeenvolgende successen. “Ik heb in België alles gewonnen. We zijn onder meer twee keer nationaal kampioen geworden en vorig jaar hebben we de Atlantic Cup gewonnen (een competitie met Belgische, Ierse, Luxemburgse en Nederlandse clubs, red.).”

“Dat is niet min, want de competities van onze buurlanden zijn beter. De mentaliteit tussen Frans- en Nederlandstaligen heeft veel afgeremd en heeft ervoor gezorgd dat we zijn blijven steken. Maar daar komt verandering in (zie kaderstuk). Duitsland is absoluut top. Daar combineren ze de juiste mentaliteit met de nodige financiële middelen, met uitstekende resultaten tot gevolg.”

Duitsland is voor heel wat Belgische American Football-spelers het ‘beloofde land’, ook voor Casteels. Dankzij zijn goede reputatie en de sterke prestaties van de Tigers, kreeg hij een paar jaar geleden na het Belgische seizoen de kans om mee te draaien bij de Cologne Falcons. Bij zijn terugkeer in Brussel kreeg hij het even moeilijk.

“Ik speelde er op hoog niveau en heb er als basisspeler heel wat ervaring opgedaan. Eens je daar van geproefd hebt, is het moeilijk om op een iets lager niveau te spelen. Ik had mijn droom waargemaakt om in de Duitse competitie te spelen, voor duizenden mensen, tegen legendarische ploegen. Ik moest terug motivatie vinden.”

“Vorig seizoen had ik bij Düsseldorf kunnen tekenen. Het contract lag klaar, maar ik ben gebleven. De sterke band die ik heb bij de Tigers heeft me hier gehouden. Uiteindelijk hebben we nog de Atlantic Cup gewonnen. Ik heb dus in schoonheid afscheid kunnen nemen.”

Pendelen naar Keulen
De Brusselaar trok uiteindelijk toch de grens over, naar Keulen. Hij werd aangetrokken door het project van de traditieclub. De Falcons hebben een rijke geschiedenis, maar zijn de afgelopen jaren teruggezakt. Ze spelen nu in de tweede divisie en willen hogerop. Maar vergis u niet, het niveau is top. “Een pak beter dan in België, dat is zeker. Dat komt door de combinatie van een goede mentaliteit en Amerikaanse trainingsmethoden. De omkadering is top, je moet enkel op je spel focussen. In België is dat soms wel anders.”

“We trainen al sinds oktober, aanvankelijk enkel conditioneel. Nu beginnen we stilaan met de bal te trainen. Onze competitie begint later op het jaar. We nemen onze tijd om een goede basis te leggen, want dat maakt het verschil.”

American Football is een echte passie geworden van Casteels. Na zijn spelerscarrière wil hij dan ook trainer worden. Nu beleeft hij volop zijn droom, al moet hij daarvoor soms tot het uiterste gaan.

“Ik trek drie keer per week naar Keulen, na mijn werk. Gelukkig rijd ik samen met vijf Belgische ploegmaats en kunnen we afwisselen. Tegen half twee ben ik thuis. Dat is best zwaar, ja. De andere dagen lig ik vrij snel in bed om uit te rusten. Het is de passie voor de sport die me drijft. Ik wil een hoog niveau halen en met de Falcons terugkeren naar de eerste divisie. Ik hoop ook van grote Europese competities te kunnen proeven. 2015 wordt een topjaar, ik voel het. Ik heb alvast veel honger!”