Anderlecht schiet niets op met brilscore tegen Charleroi

Anderlecht heeft een eerste van vijf bepalende wedstrijden in de strijd om een Play-off 1-ticket niet kunnen winnen. Tegen Charleroi toonde paars-wit inzet en goesting, maar een doelpunt maken blijft o zo moeilijk. De partij in een uitgeregend Lotto Park eindigde op een zoutloos gelijkspel: 0-0.

Na de bekerzege tegen Moeskroen, die met het ondertussen vertrouwde gebibber winnend werd afgesloten, stond er voor Anderlecht opnieuw een match van de waarheid op het programma, deze keer tegen Charleroi in de competitie.

Als paars-wit echt nog kans wilde maken op Play-off 1, dan moest er vandaag absoluut gewonnen worden. Want de komende weken wordt de tegenstand alleen maar zwaarder, met onder meer verplaatsingen naar Standard en Antwerp en thuiswedstrijden tegen Club Brugge en Racing Genk.

Dat geldt ook voor de grasmat in het Lotto Park. Die vertoonde de nodige ziekteverschijnselen en leek meer op een slecht heraangelegde Brusselse voortuin dan een voetbalveld uit eerste klasse. Als we voor dat belabberde oplapwerk een karrenvracht aan kansen in de plaats hadden gekregen, was er voor ons geen vuiltje aan de lucht.

Snelle flanken kunnen netten niet doen trillen

Maar daar hadden beide ploegen in de eerste helft geen oren naar. Al lag het niet aan de ingesteldheid. Een opgefokte Saelemaekers werkte als een paard en vocht voor elke morzel grond. Op de nummer 10 voelt hij zich duidelijk in zijn sas en deed hij zijn stinkende best om zijn verantwoordelijkheid te nemen. Kansen leverde dat evenwel niet op.

Dan waren de pijlsnelle flanken Amuzu en Doku gevaarlijker. Die laatste verwende na tien minuten even het publiek met een Zidane-beweging, maar liet daarna aan de overkant wel Nurio in zijn rug weglopen. Hij zette zijn fout wel zelf recht door met zevenmijlslaarzen de Angolees alsnog terug te halen. Die schrok zich een hoedje en ging er bij liggen op de achterlijn.

De snelheid van Doku en Amuzu is fenomenaal en voor Anderlecht de sleutel tot succes. Als zij erin slagen om die op korte termijn om te zetten in doelpunten, dan moet Anderlecht altijd bij de eerste zes eindigen. Maar dat is voorlopig wishful thinking.

Onder voormalig Anderlechtcoach Karim Belhocine is Charleroi bezig aan een ijzersterk seizoen. Gelukkig voor paars-wit blonken de Carolo's voor een keer niet uit in efficiëntie. De bezoekers creëerden dankzij het trio Bruno-Fall-Rezaei wel een paar mogelijkheden. Een snel uitgespeelde counter op het halfuur verdiende een doelpunt, maar Luckassen voorkwam dat zijn ploeg averij opliep.

Vercauteren wisselt (te) laat en negeert Trebel

Na een kansarme eerste helft, zorgde Charleroi meteen voor vuurwerk na de pauze. Een afstandsschot van Gholizadeh spatte uiteen op de paal. Anderlecht ontsnapte zo aan de achterstand, maar nog schoten de Brusselaars niet waker. Een afzwaaier van Amuzu was het enige wat de recordkampioen daar tegenover kon zetten.

Pas een kwartier voor affluiten leek een paars-witte goal in de maak. Luckassen, van wie de lange bal echt wel een wapen is, schoot voor een keer zelf, maar net als bij Gholizadeh trof hij het doelhout. Meteen daarna was er een goede reflex nodig van Penneteau om Roofe van het openingsdoelpunt te houden.

Verschaeren, Trebel en Vlap keken moedeloos toe vanop de bank. In een wedstrijd die op slot zit, lijkt Trebel het ideale breekijzer om in te brengen. Maar Vercauteren zag geen heil in de roodharige middenvelder en liet hem 90 minuten lang verkommeren op de bank.

Van in de dug-out zag hij hoe Charleroi bijna een hold-up pleegde met een plaatsbal van ex-Anderlechtspeler Bruno, maar Kana smeet zich in de baan van de bal. In de extra tijd kreeg Verschaeren de (ondankbare) taak om in te vallen en in extremis het verschil te maken. Maar de jonkie kon aan het eindresultaat niets meer veranderen: 0-0.

Met één schamel puntje brokkelt het geloof in Play-off 1 weer wat verder af, net als het geloof in een goede afloop bij de supporters. Zij worden om de oren geslagen met 'Trust the Process', maar die slogan klinkt op dit moment voor velen even hol als het kraakbeen in de knieën van Vincent Kompany.