Anderlecht-Union: een brouwerijklassieker met een hoofdrol voor Monsieur Constant

Union geeft in de 1/16de finales van de Beker van België Anderlecht partij in het Constant Vanden Stockstadion. Dat had even goed de thuishaven van de Unionisten kunnen zijn, want Constant had als ex-speler nauwe banden met de club. In 1969 wilde hij er zelfs voorzitter worden, maar uiteindelijk koos hij toch voor Anderlecht.

Théo Verbeeck kreeg als voormalig voorzitter van voetbalclub Anderlecht de naam van de straat aan het stadion cadeau. Constant Vanden Stock kreeg dan weer het hele stadion naar hem vernoemd. Het zegt iets over de grandeur van de naam van Vanden Stock in de paars-witte gemeente. Nochtans had Constant bijna zijn lot verbonden aan dat van Union, de vooroorlogse rivaal uit Vorst.

Tussen 1938 en 1944 speelde hij in het Dudenpark op de positie van linksachter. Constant onderhield ook na zijn blauw-gele periode goede relaties met de club. Na zijn carrière zou hij volgens de overlevering in 1969 zijn zinnen hebben gezet op het bestuur van Union.

Met een aardig spaarpotje achter de hand ging hij in gesprek met de toenmalige directie die in financieel vieze papieren zat. Maar de gesprekken liepen spaak en Constant trok met zijn geld naar zijn opleidingsclub Anderlecht, met de gekende gevolgen.

‘Keuze voor paars-wit was logisch’

Het doet de Unionsupporter op leeftijd vandaag al eens wegdromen. “Als Constant had getekend voor een verblijf in Sint-Gillis, dan hadden we nu misschien hetzelfde palmares als Anderlecht”, denken die dan. Jean-Pierre van Roy, voormalig eigenaar van brouwerij Cantillon en sponsor van Union, weerlegt die denkpiste.

“Constant heeft bij Union gespeeld na de fameuze Union 60 (een reeks van 60 opeenvolgende wedstrijden zonder nederlaag die de club neerzette begin jaren ’30, red.). Hij had gevraagd om voorzitter te worden, al heeft hij mij dat nooit zo gezegd. In die tijd was brouwerij Belle-Vue, waar de familie Vanden Stock belangen in had, al in zee met Anderlecht. Zijn keuze voor paars-wit was dus veel logischer.”

Twee keer in de Beker, twee keer Anderlecht

De glorietijden van Union liggen ondertussen al een tijdje achter ons. In 1973 degradeerde de club uit de hoogste afdeling, twee jaar later werden de Unionisten zelfs veroordeeld tot de derde klasse. Daardoor zijn confrontaties tussen beide clubs de laatste 45 jaar zeldzaam geworden. Enkel in 1975 en 1979 stonden Anderlecht en Union nog tegenover elkaar in de Beker van België. Dat gebeurde twee keer in het Astridpark, telkens met een zege voor paars-wit.

De spannendste uitgave was die van 1975. Union kwam in de tweede helft op voorsprong dankzij een doelpunt van André Denul. Het kon die bonus lang vasthouden, maar zes minuten voor affluiten kon Anderlecht op gelijke hoogte komen met een schot van de Deen Torsten-Frank Andersen. In de eerste verlenging verloste ‘Slangenmens’ Rob Rensenbrink de thuisploeg.

Een halve eeuw later kruipen de spitsen van Anderlecht Santini en Dimata in de huid van hun illustere voorgangers. Unionist Niakaté probeert aan de overkant hetzelfde te doen als Denul. Met Monsieur Constant in het achterhoofd hopen beide supportersclans dat de brouwerijklassieker vanavond opnieuw champagnevoetbal kan brengen.