Ann Simons: Judoka op de knieën

Ann Simons behaalde op de Olympische Spelen van Sydney in 2000 brons in het judo. Ze behoorde tot de wereldtop, tot ze er op 26-jarige leeftijd mee moest stoppen: haar knieën waren kapot. Simons werd assistente aan de VUB en wil er nu haar lerarendiploma halen.

"Op mijn veertiende ben ik olympisch kampioen geworden bij de jeugd," vertelt Ann Simons. "In de Belgische delegatie zaten toen ook Kim Gevaert, Tia Hellebaut en Justine Henin. Ik was het reizen toen al gewoon door de vele stages; ik wou gewoon judo doen. Ik was topfavoriete - ik kon dus alleen maar verliezen. Uiteindelijk heb ik toen toch vrij gemakkelijk de gouden medaille behaald."
Simons groeide op in het Limburgse Lanaken. Zoals veel kinderen begon ze op jonge leeftijd (Simons was vijf) met judo. Ze bleek talent te hebben en trainde op veertienjarige leeftijd al drie à vier keer per week. "Ik was toen al een paar keer Belgisch kampioene geweest. Dat ik judoka wou worden, was een evidentie. Ik stond er niet bij stil."

De jonge Simons nam de jaren daarna deel aan verschillende competities, aan WK's en EK's. Ze werd Europees kam­pioene en derde op het WK en groeide snel door. Haar hele schoolleven was op judo afgestemd. Op haar achttiende mocht ze voor het eerst met de senioren kampen, op haar negentiende werd ze derde op het EK bij die senioren.

Knieën
En toen kwamen de Olympische Spelen. Op haar twintigste mocht ze naar Sydney. "De Spelen zijn mijn mooiste herinnering. Toen besefte ik het niet echt. Ik had het druk en moest ook nog vroeger naar huis om een examen af te leggen. Op dat moment zat ik in mijn tweede kandidatuur Economie aan de VUB. Je traint veel en bent vooral met de sport bezig. Ik was heel gefocust."
Na de Olympische Spelen won Simons nog tien wereldbekers en werd ze nog derde en vijfde op wereldkampioenschappen. Er lag een mooie toekomst voor haar open. Maar dat was buiten haar knieën gerekend.

"Op het WK waar ik als vijfde eindigde, ben ik echt last beginnen te krijgen van mijn knieën. Ik ben toen een zestal maanden gestopt met judoën en ben toen ook een paar keer geopereerd. Uiteindelijk heb ik op mijn 26ste beslist te stoppen. En het was nog te laat, mijn knieën zijn kapot. Dat is gedeeltelijk door het judo en gedeeltelijk genetisch. Ik was niet zo technisch, ik was veeleer een vechter. Ik ging altijd door en daar betaal ik met mijn knieën nu wel de prijs voor. Ik heb er nog veel last van. Als ik stap, loop, zit - altijd. Het wordt nu wel opgevolgd, en hopelijk gaat die pijn ooit weg."

"Had ik deze knieën niet gehad, dan had ik nog een paar jaar langer tot de wereldtop behoord. Maar het is nu eenmaal zo, blessures horen bij topsport. Stoppen was een opluchting: ik had zoveel pijn dat ik dacht dat het door te stoppen beter zou gaan. Maar ik blijf de pijn voelen."

Wiskunde
Op haar 26ste ging Ann Simons aan de VUB werken als assistente, eerst wiskunde en vervolgens sportmanagement. "In 2006 ben ik ook opnieuw gaan studeren, en ik heb een expert class in management gehaald. Nu heb ik net het werk van mijn laatste vak voor de lerarenopleiding ingediend. Daarmee zal ik economie mogen geven in het middelbaar onderwijs. Op dit moment werk ik voltijds bij Vacature, waar ik marktanalyses en onderzoeken doe."

Een tweetal jaar geleden verhuisde de ex-judoka naar Jette. Een grote aanpassing ten opzichte van het rustige Lanaken. Ze sluit ook niet uit dat ze ooit terugkeert naar de sportwereld. "Ik weet nog niet wat ik in de toekomst ga doen. Ik mis het wel, bezig zijn met sport. En niet alleen het fysiek bezig zijn, ook de hele wereld eromheen. Ik voel me daar heel goed in. Ik hoef niet specifiek met judo bezig te zijn, al volg ik het nog wel. Dit jaar is bijvoorbeeld het WK in Rotterdam, en daar ga ik wel naartoe."