B-boy Chuky: 'Breakdance is een duursport'

Breakdancer Chuky (23) gebruikt het Noordstation al jaren als zijn vaste oefenterrein. "De vloer schuift hier goed, en hier trainen leunt dichter aan bij de filosofie van de breakdance," vindt de jonge b-boy, zoals een breakdancer ook genoemd wordt. Samen met zijn Hoochen-crew werd Chuky vorig jaar kampioen van de Lage Landen. En ging hij naar Zuid-Korea voor het wereldkampioenschap.

"Breakdance is een duursport, en lichamelijk misschien wel een van de meest veeleisende sporten," zegt Khaled Chuky. Rustig neemt hij de omgeving in zich op in een hoekje van het Noordstation. Praten2 doet hij snel, als na een zware inspanning. En in het Nederlands.

"Ik ben met breakdancen begonnen in 2001, uit nieuwsgierigheid, omdat mijn neef het deed. Al gauw bleek dat ik meer talent had, en dat ik als ik veel zou trainen, wel goed zou worden. Toen ben ik volop gaan oefenen, drie jaar lang. Daarna had ik voldoende basis."

Hoe is breakdance ontstaan? In een stad, zoveel is zeker. Voor het prille begin moeten we terug naar het New York van de jaren 1970. Als een van de vier onderdelen van de hiphopcultuur (naast rap, graffiti en dj'en) blijkt het een favoriete bezigheid van talloze Afro-Amerikaanse jongeren in armere wijken van de stad, zoals de Bronx.

Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de breakdancers of b-boys 'dansten' op breaks, dat zijn de ritmische onderdelen van hiphopnum­mers, die eindeloos na elkaar gedraaid werden om een continuüm te creëren.

Tijdens de jaren 1980 daalde de populariteit van breakdance, om een decennium later ineens weer een vaste waarde te worden in hiphopclips. Na het nieuwe millennium waren en zijn grote competities vooral de norm, zoals de jaarlijkse wereldwijde Battle of the Year of de Red Bull BC One.

Chuky maakt deel uit van de Hoochen-crew, een Brussels breakdancecollectief. In 2007 won hij nog met zijn crew de Battle of the Year 2007 van de Benelux, een wedstrijd tussen verschillende teams uit de Lage Landen. En dit jaar nam hij met zijn crew zelfs deel aan het wereldkampioenschap breakdancen in Zuid-Korea.

Trainen
"Ik oefen het liefst van al in een stedelijke omgeving als deze, met een gladde vloer en veel voorbijgangers," zegt Chuky. "Dat past ook beter in de filosofie van de breakdance, die stadsfactor. En trouwens: ik train helemaal niet zo graag in een sportzaal. Daar ben ik niet zo goed," vertelt hij lachend.

Breakdance kent verschillende reeksen basisbewegingen. Zo heb je top­rock, footwork, powermoves en freezes. "Maar eerst moet je je natuurlijk opwarmen en de spieren losmaken, ongeveer twintig minuten lang. Freezes zijn basisbewegingen, footwork zijn bewegingen waarbij je met je voeten oefent, en toprock is bewegen op muziek zelf, maar vanuit een stilstaande positie. De powermoves ten slotte zijn de algemene bewegingen, de basisbewegingen op muziek die je onder de knie moet hebben als je jezelf een serieuze breakdancer wilt noemen," legt Chuky uit. Daarna staat het je vrij om zelf bewegingen uit te vinden of variaties op bewegingen te bedenken.

Zuid versus Noord
Volgens de breakdancer is Brussel geen goede breakdance-stad. "Geef mij dan maar New York, waar de sport vandaan komt. Vroeger trainden we geregeld aan het Zuidstation, maar daar werden we na verloop van tijd weggejaagd door de politie. Ergens kan ik dat wel begrijpen. Hier in het Noordstation verlopen onze contacten met de politie overigens zeer goed. Ze komen zelfs vaak eens kijken als we bezig zijn met dansen."

Negen uur per dag
Dat breakdance best intensief is, was al duidelijk. Chuky zelf was vroeger negen uur per dag met zijn sport bezig, zegt hij. "Dat was dan thuiskomen van school, sportkleren aan, en oefenen, oefenen en nog eens oefenen."

"Nog altijd ga ik tijdens de week vaak anderhalf uur per dag lopen, meestal 's ochtends. Dan ga ik naar mijn werk - ik werk in een sportwinkel -, en als dat gedaan is, ga ik een paar uur oefenen in het Noordstation of in een sportzaal als het moet. Ondertussen ben ik toch al zeven jaar bezig. Vervelen heeft het me nog nooit gedaan."