Brusselse Duivels (3): Georges Heylens, wereldkampioen heimwee

In deze tiendelige reeks overlopen we de twaalf wereldbekertoernooien voetbal waarvoor België zich kon plaatsen aan de hand van portretten van Brusselse Rode Duivels. In 1970 mocht de nationale ploeg naar het WK in Mexico. In tegenstelling tot zestien jaar later liep het daar toen helemaal fout. Georges Heylens, de rechtsachter van de Rode Duivels en de nationale ploeg, weet waarom.

Vanaf het einde van de jaren 1960 tot het einde van de jaren 1970 speelden de Rode Duivels meestal in een witte uitrusting. Het was een van de onwankelbare overtuigingen van bondscoach Raymond Goethals dat de spelers elkaar op die manier sneller zouden vinden op het veld. Een andere overtuiging van Goethals was dat er niemand beter was dan Georges Heylens om de rechtsbackpositie in de nationale ploeg voor zijn rekening te nemen. Heylens was in 1961 bij de Rode Duivels gedebuteerd, toen Constant Vanden Stock er nog selectieheer was. Toen er in 1973 een einde kwam aan zijn carrière na een zware blessure, had Heylens 67 maal op het veld gestaan als Rode Duivel. Au Diable Rouge was in die periode dan ook de naam van zijn sportwinkel in het centrum van Anderlecht, die hij nu nog altijd uitbaat met zijn vrouw en met zijn zoon Stéphane.

Discutabele penalty
Het hoogtepunt van zijn carrière als Rode Duivel vindt Heylens nog altijd de vriendschappelijke wedstrijd in 1965 in het Maracanãstadion in en tegen Brazilië. België verloor toen met 5-0 en Heylens stootte tijdens een uitstapje naar de favela’s ook nog op een groep gewapende mannen, maar de sfeer in het stadion was onvergetelijk. In Mexico wachtten El Salvador, de Sovjet-Unie en Mexico als tegenstanders. Heylens stond drie keer in de basis en maakte dus deel uit van de Belgische ploeg die voor het eerst een wedstrijd op een WK kon winnen. El Salvador ging met 3-0 voor de bijl. Maar daarmee was meteen alles gezegd. België verloor vervolgens met 4-1 van de Sovjetunie en met 1-0 van thuisland Mexico, dat wel een zeer discutabele penalty toegekend kreeg.

De Duivels zouden zich van het WK vooral Hotel del Angel blijven herinneren, waar ze veel te lang op voorhand waren aangekomen, zich te pletter verveelden en kapot gingen van de heimwee. Heylens was betrokken bij één van de incidenten die de sfeer niet bepaald bevorderden. “Tijdens een bezoek aan Mexico City voor de start van het toernooi kwamen ik en Pierre Carteus net te laat aan bij de bus die ons opnieuw naar het hotel zou brengen ‘Trek uw plan,’ zei Goethals, en we moesten met een taxi de bus achterna. Daarna moest iedereen voortaan op het hotel blijven en dat gaf natuurlijk problemen.” Dat Heylens zelf weinig last had van heimwee, moge ook duidelijk zijn. Zijn trainerscarrière bracht hem later nog in Frankrijk, Turkije en Marokko.

Meer over Georges Heylens, zijn sportwinkel en zijn rol als leverancier van de uitrusting van de Rode Duivels leest u in BDW 1429 van 5 juni, in een voorpublicatie van Michaël Bellons boek ‘Tricolore Truien. De Rode Duivels in elf shirtstories’