Estafette: De stilte der zeven heuvelen

Zaterdagochtend, dreigingsniveau vier. We worden wakker in een stil Brussel. Ik heb weinig zin in een trainingsloopje, al is de plotse winterprik daar minstens even schuldig aan als het risico op een aanslag.

Vanop de bank tuur ik naar de medaille die ik nog geen week geleden aan de kast hing. Het betreft een aandenken aan de Nijmeegse Zevenheuvelenloop.

Nog geen etmaal na de verschrikkelijke aanslagen in Parijs stappen we al vroeg op buslijn 95, waar het sommige reizigers droef te moede wordt. Nog geen drie treinuren later worden we ontvangen door een frisse maar krachtige wind. De tentjes die al klaar staan voor de wedstrijd van morgen bibberen op hun poten.

De Zevenheuvelenloop wordt al sinds 1984 georganiseerd op de derde zondag van november. Het is een van de snelste stratenlopen ter wereld, want het wereldrecord bij de mannen op de vijftien kilometer werd hier in 2010 gelopen door Leonard Patrick Komon. Er won slechts één keer een Belg bij de mannen, Mohammed Mourhit in 1999. Bij de vrouwen kwamen twee winnaars uit ons land: Denise Verhaert in 1986 en Marleen Renders tien jaar later. De jongste tien jaren prijken er haast enkel Ethiopiërs en Kenianen op de erelijst.

Daags voor de wedstrijd struinen mijn vriendin en ik door het gezellige Nijmegen, de studentenstad die ook wel eens het Havana aan de Waal wordt genoemd. In een antiquariaat tik ik een boekje met Kronkels van Simon Carmiggelt op de kop, die volgens het commentaar van de antiquaar “opnieuw veel gelezen wordt.” In een hippe koffiebar proeven we een stukje gezonde wortelcake. Alles voor een goede afloop.

Op zondagochtend haal ik m’n startnummer op bij het infopunt buitenlandse deelnemers. Het is de eerste keer dat ik in het buitenland een wedstrijd loop en dat luttele dagen voor m’n achtentwintigste verjaardag. Je bent nooit te oud om te debuteren – tenzij je ouder bent dan dertig jaar, natuurlijk, dan heeft debuteren niet veel zin meer.

De meer dan 25.000 deelnemers zijn verdeeld over verschillende startvakken, die allemaal uit een andere zijstraat van de mythische Groesbeekseweg vertrekken. In de zijstraten wemelt het van de mobiele toiletten, deelnemers laten hun sportzak tijdens de wedstrijd achter in de omliggende voortuintjes. In Nijmegen heeft men nog vertrouwen in de medemens.

Wanneer ik van start ga, komt de Oegandees Joshua Cheptegei alweer over de meet gelopen, waar hij 42 minuten en 39 seconden eerder vertrokken was.

De eerste kilometers gaat het parcours lichtjes bergop. Ik begin rustig, kwestie van de koud geworden benen een beetje op te warmen. Steeds meer maakt het publiek langs de kant plaats voor bomen. Het is even wennen voor schrijver dezes, die de immer dichte massa langs de kant van de 20 kilometer door Brussel gewend is. Maar de stilte voelt aangenaam, als een ingetogen huldebetoon aan de slachtoffers van Parijs.

Na vijf kilometer volgt een lange afdaling. Ter hoogte van een golfveld speelt er boeddhistische muziek door de luidsprekers. Ik laat de monotone klanken tot me komen en dein rustig mee met de massa.

Waar er even geen bomen staan, heeft de wind vrij spel. Beurtelings met mijn linker- en rechterhand houd ik het met vijf veiligheidsspelden vastgemaakte borstnummer vast, zodat het niet gaat vliegen.

Aan kilometer tien beklim ik met korte pasjes de laatste helling van de dag. Daarna gaat het, onder andere uitwijkend voor een nog niet lang omgevallen boom, almaar bergaf richting finish. Aangenaam, want zo wordt het laatste gedeelte van de wedstrijd alsnog het snelste, wat ik niet had durven te hopen met mijn twee trainingsrondjes van tien kilometer als voorbereiding.

Na de wedstrijd laven we ons op café aan bier en bitterballen, naar oeroud Nederlands gebruik. Wie de Zevenheuvelenloop tot een goed einde heeft gebracht, wordt door de Nijmegenaars met complimenten bejegend. Net zo verdient de Zevenheuvelenloop mijn complimenten, voor de prachtige organisatie van een zorgeloze dag.

Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en echte sporten