Estafette: Fatsoenlijke vaartkapoentjes

Ze stonden met de aanslagen in Parijs even in het middelpunt van honderden miljoenen, die Vaartkapoenen. Zo worden de inwoners van Sint-Jans-Molenbeek ‘sinds mensenheugenis’ genoemd. Of toch zo lang ik het mij herinner.

‘Kapoen’ heeft iets ondeugends, schattigs, maar soms heeft de Molenbeekse kapoen alles behalve fatsoen. Brussels beeldhouwer Tom Frantzen maakte het beeld De Vaartkapoen aan IJzer en vertelde me ooit dat de ketten van Brussel-Stad daar afspraken met de Vaartkapoenen van ‘Meulenbek’ om op elkaars bek te slaan, zomaar. Happy Slapping avant la lettre eigenlijk.

En dan hebben we het nog niet over wat enkele extremistische kastaars in Parijs én Syrië hebben uitgestoken. Maar het is heus niet zo dat alle kapoenen aan de ‘vaart van Brussel’ zitten, omdat daar de juiste potgrond is om uitschot te zaaien en om de negen maanden te oogsten.

Molenbeek is een kweekvijver als een ander. Misschien zitten er wat meer rotte plantjes tussen de oogst, maar ik beschik alleszins niet over betrouwbaar cijfermateriaal om deze kort-door-de-bochtbewering te staven. Wat ik wel feitelijk kan hard maken, is dat ze in Molenbeek ook veel kapoentjes van groentjes kweken. En dan in de kinderlijke betekenis van het woord ‘kapoen’. Brusselse zwanzers die kattenkwaad uitsteken en met dezelfde humoristische Brusselse identiteit een heus sociaal project planten.

Er staan twee dergelijke sportprojecten op je goedkeurend oog, ruimdenkend brein en ontroerde reactie te wachten op brusselnieuws.be. ‘Sport’, na drie alinea’s zonder enige sportlink kon het woord niet langer uitblijven. Goed, ik stuurde mijn sportreporters Maarten en Toon afgelopen weken elk naar een mooi sportproject met als bestemming 1080, Sint-Jans-Molenbeek. Zowat 90 procent van de niet-Brusselaars zou vriendelijk bedanken, maar deze Maneblusser en Pieterman – en best pientere ketten hoor - zijn gelukkig al genoeg ingebed in ons Brussels werkveld en weten dat je in de Molenbeekse straten niet op ‘Café Kaboum’ of ‘Toneelgroep Terrorist’ stoot, wel op ‘Symbio Sport Center’ en ‘Centre Communautaire Maritime’.

Op de eerste locatie maakte Maarten een portret van Mahmoud Alayyan die als enige in Brussel, België, misschien zelfs de wereld, kinderen met het syndroom van Down welkom heet bij zijn lessen taekwondo (zie foto, red.). Mama Nadia dweilde heel wat clubs af eer ze haar zoon Saaber in gewone omstandigheden aan gevechtsport kon laten doen. Redactiekapoen Maarten kwam terug met een klein hartje en zorgde er met zijn reportage hopelijk voor dat enkele hokjesdenkende zieltjes in onze maatschappij hun geest verruimden.

Toon trekt deze week de koppigste zieltjes wel over de streep. Amal Amjahid werd onlangs wereldkampioen Braziliaanse jiujitsu of Ne Waza. Een straffe prestatie! En neen, niet enkel voor ‘iemand uit Molenbeek’, maar voor ‘ieder mens’. En dan weet u eigenlijk nog niets, want Amal groeide op in de Cens Academy van haar ouders. Deze vzw biedt kinderen via sport een uitweg uit de miserie. Een nobel doel dat vele sportclubs heilgen, maar straffer dan die ‘straf’ hier vlak boven is dat Amal sinds haar vier jaar in de Cens Academy is opgegroeid en nu als prille twintiger nog altijd helpt. Bij de lessen jiujitsu voor alle leeftijden uiteraard, maar ook bij de andere sporttakken van de academie, zoals pakweg rolstoelvoetbal. Ze studeert nu voor maatschappelijk werkster en zal met evenveel zin wereldtitels pakken als titels als “uitschot”, “profiteur” en “terrorist” wegvegen bij de vele fatsoenlijke vaartkapoentjes.

tvbrussel-sportman David Nassel ziet sport als een onontbeerlijk deel van zijn levensvisie