Estafette: Geen Tourmalet, wel Ullrichwinter

“Zie je die hoogste top? Dat is de Pic du Midi. De berg daar links naast, dat is de Tourmalet,” vertelt Herman, mijn gastheer voor een week. Hij is me net komen ophalen aan het station van Tarbes, een stadje in Zuid-Frankrijk, niet al te ver van bedevaartsoord Lourdes, met de Pyreneeën als feeëriek achtergronddecor.

Een week eerder mailde Herman me dat hij nog eens over de Tourmalet was gereden. “Het heeft intussen wel een beetje gesneeuwd op de hoogste bergtoppen, maar de cols zijn normaal gezien nog open volgend weekend,” klonk het met een jongensachtig enthousiasme.

Helaas, ik zal de mythische Pyreneeëncol niet oprijden tijdens mijn verblijf in het departement Gers in de regio Midi-Pyrénées. Een fiets meenemen op de TGV met overstap op de Parijse metro leek me iets te omslachtig. Maar zelfs zonder dat euvel is het maar de vraag of ik de top van de Tourmalet wel gehaald zou hebben.

Eigen schuld: mijn Ullrichwinter (jaargetijde gekenmerkt door een markante stijging van het lichaamsgewicht, bij de Duitse wielrenner Jan Ullrich destijds een jaarlijks wederkerend gebeuren, nvdr) was al enkele weken ingezet. Hoewel de koude hier pas recent haar intrede maakte, legde ik al een flinke portie wintervet aan.

Als straf zal de kwelling van de niet-beklimming van de 2.115 meter hoge bergpas me blijven achtervolgen, een hele week lang.

Iedere ochtend, wanneer ik na een deugddoende slaappartij de gordijnen open, lachen de Pyreneeëncols aan de kim (waaronder de Tourmalet, die ik niet beklim) gerieflijk in mijn richting.

(Terloops quizvraagje: Welke in Anderlecht geboren wielrenner wiens levenswandel me bovenmatig interesseert kwam in de Tour van 1913 als eerste boven op de Tourmalet en legde zo de basis voor zijn eerste van drie eindoverwinningen in de Tour de France?*)
Ook in Pau, de ‘Porte des Pyrénées’, bij wielerliefhebbers bekend als aankomstplaats van heel wat ritten van Frankrijks mooiste sportwedstrijd, is het lekker toeven.

De bekendste straat van Pau is de Boulevard des Pyrénées, waar je 1,8 kilometer lang kunt slenteren van aan het Château de Pau tot aan het Parc Beaumont met een adembenemend zicht op de heuvels een goede vijftig kilometer verderop, inclusief Tourmalet.
Vanuit een wijngaard in het naburige dorp Jurançon hebben we even later, bij zonsondergang, het mooiste zicht op de Frans-Spaanse bergketen.

Herman schrijft later op zijn blog: “Hier zou ik voor eeuwig en anderhalve dag kunnen zitten en gewoon kijken.” Ik ook, met een glaasje Jurançon Sec in de hand.

Die Tourmalet zal er later nog wel eens aan geloven.

Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten