Estafette: Lopers aan de leiband

Amanda Bingson is een heerlijke brok natuur. Nog nooit van gehoord? Google al wel. Maar, los van Google, neemt u mijn woorden maar gewoon voor waar aan. Hoe zou ze anders op de cover van de body issue van sporttijdschrift Sports Illustrated zijn geraakt? Bingson is nochtans niet de typische covergirl. Met één meter vijfenzestig is ze eerder klein. En met haar negentig kilogram weegt ze gemakkelijk het dubbele van een model bij Victoria’s Secret. A whole lotta woman, zou AC/DC zeggen. Maar dus wel één met een heerlijk lijf.

De body issue van Sports Illustrated portretteert atleten in niets anders dan hun geboortekostuum. De speciale uitgave is het jaarlijkse eerbetoon aan de indrukwekkende atletenlichamen. Lijven die geschapen zijn door en voor topprestaties. Absolute eyecandy voor sportliefhebbers.

Atleten zijn er in alle soorten en maten. Dat bewees deze editie weer mooi. Een turnster, een hockeyspeelster, een running back van een American football-team - een man dus, jawel. Allemaal gingen ze gewillig en ontdaan van elk stukje stof voor de lens van de fotograaf staan.

Ik heb me vooral vergaapt aan de imposante schouders en dijen van covermodel Bingson. O ja, Bingson is Amerikaans recordhoudster in het hamerslingeren. Op de cover staat ze naakt in een kooi op een atletiekveld. Benen licht gebogen, armen gestrekt met de hamer in de aanslag en haar haren wapperend in de wind. Geen miss-materiaal. Maar dat neemt niet weg dat de hamerslingeraarster een indrukwekkende verschijning is. Een witte raaf ook. Geen afgeleide spieren bij de Amerikaanse atlete. Maar wel rondingen waar ze horen te zitten. Ze is perfect geschapen voor wat ze het beste doet. Een hamer zeer ver gooien.

In het begeleidende interview excuseert Bingson zich voor haar ruwe handen en gebroken nagels. Een neveneffect van haar specialiteit. Ook daar zit de schoonheid van de sport. In de imperfectie die onontbeerlijk is om de perfectie te bereiken.

Enkele jaren geleden wond Usain Bolt zich in Brussel op omdat een cameraploeg zijn tenen filmde. “Het lelijkste deel van mijn lichaam,” zei hij zelf. Het gevolg van zo lang opgesloten te zitten in krappe spikes en de klappen van de snelste benen ter wereld op te vangen.

Een van mijn jeugdliefdes was ook getekend door haar sport. Ik herinner me dat we na een wandeling aan het strand op onze passen terugkeken. Mijn voetafdrukken wezen rechtdoor. De hare wezen naar links en naar rechts in een soort tien-over-tienpositie. Het resultaat van jarenlange ballettraining.

Amanda, Usain en mijn liefje van weleer schoten door mijn hoofd toen ik onlangs nog eens voet zette in het Warandepark. Daar staat, aan de ingang tegenover het koninklijk paleis, nog steeds een bordje met advies aan de joggers. “Gelieve, om het esthetische aspect van het park te bewaren en de grasperken in goede staat te houden, op de verharde wegen te joggen. Hartelijk bedankt.” Het Warandepark blijft een hotspot voor hoofdstedelijke lopers. Sommigen verkiezen het zachte gras in plaats van de gemalen dolomietpaden. En dat laat zich zien. Sportschoenen hebben extra rimpels gegrift in het aangezicht van het park.

De Brusselse groendienst probeert als een schoonheidsspecialiste het kwaad te lijf te gaan. Met tuingerei en ontradingscampagnes proberen ze perfectie na te streven. Maar ze zijn er toch, de striemen in het koninklijk grastapijt. Als stille getuige van liters zweet en duizenden trainingskilometers.

Ik beken schuld. Ook onder mijn schoenzolen zijn er grassprieten brutaal afgerukt. Op zoek naar een betere conditie, een sterker hart, snellere benen of gewoon een leeg hoofd. Ik kan het park zijn imperfectie perfect vergeven. Ik zie de achterliggende oorzaak van die kale strepen in de plantsoenen. En die is niets minder dan lovenswaardig. Doe mij dus maar de imperfectie.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter