Estafette: Lucien Acou (1921-2016)

15 februari 2016. Eddy Merckx verneemt in Oman dat zijn schoonvader Lucien Acou op 94-jarige leeftijd is overleden na een kwalijke val in zijn woning in Laken. Diezelfde avond nog vliegt de medeorganisator van de Ronde van Oman terug naar België.

Lucien Acou wordt geboren op 28 maart 1921 in het West-Vlaamse Vinkem. Op zijn zesde verhuist hij met zijn ouders naar de omgeving van het Anderlechtse slachthuis – zijn vader is een varkenshandelaar. In de jaren 1930 mag Lucien na schooltijd naar de wielerpiste van Schaarbeek, op voorwaarde dat hij zijn best doet op school.

Lucien sluit zich aan bij Cureghem Sportief. In de jeugdreeksen wint hij een zevental wedstrijden. Op zijn achttiende trekt de jonge Acou als beenhouwersgast naar Parijs, waar hij de wielerpiste blijft opzoeken.

In 1941 wordt Acou profrenner. Hij verzamelt ieder jaar wel enkele mooie ereplaatsen. In 1949 wint hij het kampioenschap van Wellen. Zijn mooiste zege is de Zesdaagse van Brussel in 1952, aan de zijde van Achiel Bruneel. Als Brusselaar de Zesdaagse winnen in het sportpaleis van Schaarbeek, waar er plaats is voor meer dan tienduizend toeschouwers: het moet een formidabele ervaring geweest zijn.

Twee jaar later schrijft Acou aan de zijde van diezelfde Achiel Bruneel de Zesdaagse van Dortmund op zijn naam. Enkele maanden later wint hij een derny (achter motoren, red.) op de piste van Ter Kamerenbos. Zonder de oorlogsjaren, een botsing met een perswagen en de verplichte legerdienst zaten er vast nog veel meer overwinningen in.

In het prachtige huldeboek Eddy Merckx, de biografie van Wetstraatjournalist Johnny Vansevenant lees ik meer over de minzame man. Merckx kende zijn schoonvader eerder dan zijn vrouw. Als coach van de nationale amateurploeg trekt Acou met de beste liefhebbers naar internationale wielerwedstrijden. Zo krijgt hij heel wat toppers onder zijn hoede, waaronder Freddy Maertens, Roger De Vlaeminck, Herman Van Springel, Michel Pollentier en natuurlijk Merckx zelf.

Merckx’ mecanicien, Félicien Vervaecke – een ex-coureur die verschillende Tour-etappes had gewonnen – zegt op een dag de legendarische woorden aan zijn pupil: “Ge moet naar Lucien Acou gaan.” Een goed contact met de bondscoach is geen overbodige luxe voor een jonge wielrenner die vooruit wil. En dus gaat Merckx tijdens zijn legerdienst in het Klein Kasteeltje af en toe naar café La Tourelle aan het slachthuis van Anderlecht, dat Acou samen met zijn echtgenote Marie-Jeanne uitbaat.

In 1964 is Merckx geselecteerd voor het wereldkampioenschap voor amateurs in Sallanches. Aan het begin van de voorlaatste ronde roept Acou: “Het is het moment!” De rest is geschiedenis. Lucien Acou daarover: “Als ik mijn familie buiten beschouwing laat, waren de schoonste dagen in mijn leven mijn eerste communie, de bevrijding, en de dag dat Eddy het WK in Sallanches won.”

In tussentijd krijgt de Kannibaal oog voor de dochter van Acou, Claudine. De vlammen slaan over wanneer Merckx haar met de auto naar een optreden van Will Tura in Zaventem brengt.

Eind juli 1967 rijdt Merckx een pistewedstrijd in Bordeaux. Tussen twee reeksen door snelt hij naar Acou. “Ik zou misschien met u dochter willen trouwen,” stamelt hij. Acou belt naar zijn vrouw en de trouwerij is geregeld.

Op dinsdag 5 december 1967 beloven Eddy en Claudine elkaar eeuwige trouw. Burgemeester Henri Simonet voltrekt de plechtigheid in het gemeentehuis van Anderlecht, daarna is er een kerkelijke ceremonie in Sint-Pieters-Woluwe. Eddy en Claudine zeggen ‘oui’, geen ‘ja’, en dat in een periode dat het FDF gouden zaken doet. Een taalrel is geboren, mede door toedoen van de Vlaamsgezinde nonkels van Eddy.

Claudine zegt haar job als regentes handelswetenschappen op en wordt fulltime rennersvrouw.

Merckx: “Als topatleet traint ge veel en als ge dan thuiskomt, moet ge eten hebben. En als uw vrouw werkt, dan gaat dat niet.” Claudine doet niet enkel de was en de plas, ze is ook Merckx’ perfecte woordvoerster. Ze leest veel, brengt hem op de hoogte van wat noodzakelijk is en ze lost de problemen op als die zich stellen.

Merckx daarover, aan Vansevenant: “Ik had zeker geen klagen op dat gebied.” Aan Lucien Acou heeft hij veel te danken.

Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten