Estafette: L’union fait la Bruxofors

“Het tempo van de traagste is het tempo van de groep.” Een boutade van pater Piet, mijn opvoeder op internaat. De spreuk schiet door mijn hoofd terwijl ik Julien over de Ardense bospaden zie stuiven.

Het is iets over vier in de namiddag. De finish is in zicht. De kilometerteller wijst 13,5 kilometer per uur aan. Maar ik zit piepedood. Mijn benen wegen als lood. Mijn hartslag gaat niet hoger meer dan 160. En mijn polsen voelen verkrampt aan door het absorberen van de schokken. Ik fiets of doe met mijn laatste krachten iets wat ervoor moet doorgaan. Julien loopt. En het oogt zelfs na vijf uur non-stop sporten nog belachelijk soepel. Ik kan hem niet bijhouden. Mijn eindtijd zal die van team Bruxofors worden.

Julien was een verjaardagscadeautje aan mezelf. Ja, ik weet hoe dat klinkt. Maar laat het me uitleggen. Ik ben eind vorige maand dertig geworden. Dat verdiende een uitdaging. Iets met adrenaline, dikke lol en veel zweet. De Grand Raid in het Luxemburgse Nisramont voldeed aan mijn eisen. Noem de Grand Raid een soort alternatieve triatlon. Op het menu: vier kilometer kajakken, twintig mountainbiken, zeven lopen, nog eens twintig mountainbiken om af te sluiten met een runbike van vijf kilometer. En dat allemaal in teams van twee. De enige die ik tegelijk gek en capabel genoeg achtte om op mijn verjaardagsvoorstel in te gaan was een jongeman uit Watermaal-Bosvoorde. En zo vormden Julien en ik eind maart team Bruxofors.

Julien, 21 lentes jong, had nog nooit in een kajak gezeten. Ik, pas 30 geworden, had voor de gelegenheid een fiets gehuurd. Dat zegt iets over onze voorbereiding. Maar niets over wilskracht en teamgeest. We haastten ons naar de start. Fietsje stallen, kajakje meegritsen en het water in. Om 11 uur weerklonk het startschot. Honderden peddels kliefden dan eens door het water en dan weer door de lucht. Dat we relatief droog zijn gebleven op dat stukje Ourthe mag een wonder heten. Dat we als een van de laatsten het water uitsukkelden heet eerder logisch. Na een vlotte wissel zaten we op de (huur)fiets. Deel een zat erop. Maar thuis waren we nog lang niet.

“Wat is je hartslag?” Tien minuten ver op de mountainbike was ik benieuwd naar de fysieke status van mijn compagnon. “150,” kreeg ik als antwoord. Mijn horloge wees 165 aan. Om gelijke tred te houden moest ik mijn motor dus aan een hoger toerental laten werken dan die van hem. Logisch gevolg: mijn motor zou het eerder begeven. Vraag was alleen: wanneer. De jongste helft van Bruxofors zeulde een jaar geleden nog dik tien kilo extra mee. Maar een gezond dieet en vooral flink veel goesting om af en toe eens goed in het rood te gaan, hebben van deze ket een machine gemaakt. Aanklampen was van bij de start mijn enige optie.

Het was aangenaam om te zien hoe een jong veulen zijn pk’s tentoon spreidde op zo’n ruig terrein. Hij wachtte op iedere heuvelrug, nadat hij mij en vele andere atleten eerst had laten zien hoe je zo’n Ardense col bedwingt zonder uit het zadel te komen. “Rij maar door,” zei ik ‘m dan. Maar dan riposteerde hij dat we een team zijn. En teams blijven samen. Gelukkig is Julien een broekschijter als het aankomt op afdalen met de mountainbike. In mijn roekeloosheid kon ik dan even voorop rijden. Bergop stond er geen maat op de toekomstige leerkracht lichamelijke opvoeding.

Pijn is draaglijker als je samen lijdt. Ik heb genoten van onze passage in Nisramont. Van de bosrijke omgeving, van het ontbijt in onze bed en breakfast, van de babbels met andere teams, van de keren dat ik sneller afdaalde dan Julien, van het moment dat we team ‘de lustige fietsertjes’ voorbij staken, van met de fiets over de schouder de ijskoude Ourthe over te steken. Maar meer nog van de kameraadschap. Van het drinkbussen doorgeven, van het teamselfies maken onderweg, van de duw in mijn rug op steile klim, van de speaker die onze naam afroept en van de rit heen en terug naar Brussel. Het beste verjaardagscadeau sinds jaren. L’union fait la Bruxofors. Volgend jaar weer.

Bram Van de Velde (@bram_vandevelde) is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter.